tag:blogger.com,1999:blog-71241003250012399802024-03-07T19:36:07.016+01:00Willy VanderstappenPersoonlijke verhalen van Willy Vanderstappen.Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.comBlogger15125tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-7265169795877503852007-09-25T13:13:00.000+01:002007-09-25T13:53:27.156+01:00afscheidDinsdag 18 september om tien na tien is Willy Vanderstappen, ons vake, overleden.<br />Na een lange strijd is hij zacht en omringd, thuis gestorven.<br />Wij willen iedereen die er voor hem is geweest in deze moeilijke tijd, enorm bedanken. Het was hartverwarmend!<br />Als afscheid hebben vele vrienden en familieleden nog iets over hem geschreven.<br /><br />Bedankt,<br /><br />Annemie en de kinderen Eef, Saar, Bert en Karolien<br /><br /><br /><em>“Het zijn niet de status, pracht of praal<br />die je in je leven hebt verzameld die finaal tellen.<br />Het is de liefde. Het vermogen ontwikkelen<br />om lief te hebben en geliefd te worden.<br />Dat is het enige.”</em><br /><br />Willy Vanderstappen<br /><br />------------------------------------------------------<br /><br />Vake-jij-lief-groen-fietsertje,<br /><br />Ik dacht<br />Een leven leef je toch een leven lang<br />en als iemand daar een stokje voor komt steken,<br />dan struikel je, maar leef je daarna toch gewoon verder…<br /><br />Maar wat als stokjes,<br />reuzen worden,<br />dingen die je weg doorbomen<br />en je een andere in doen slaan…<br /><br />Maar in die weg stond geschreven<br />de liefde<br />de liefde<br />de liefde<br /><br />En die stond niet in de weg. <br /><br />Ik denk vaak<br />ze zouden toch op z’n minst hun naam kunnen veranderen<br />in ‘Pas-du-tout-éternité’, in ‘sorryvooralles’<br /><br />En toch ben ik niet kwaad,<br />het is zo<br /><br />(al gaan we wel door met de strijd!)<br /><br />Ik heb me dit jaar geliefd leren voelen,<br />door jou<br /><br />Ik heb dit jaar voor de eerste keer gezegd<br />‘ik zie je graag’ (en we vielen in elkaars armen inclusief een hoopje tranen)<br /><br />En ook<br /><br />Ik ruik je graag (naar kilometers fietszweet)<br /><br />Ik voel je graag (je had kietelende handen, handige handen die ooit een houten bootje voor me maakten)<br /><br />Ik proef je graag (nu ja, je was een beetje kookonkunstig, maar jij proeft naar de grapjes aan tafel)<br /><br />Ik hoor je graag (toen ik klein was ging ik een dagje mee naar het kantoor van Agalev, je zei tegen iedereen ‘Bon’ om een gesprek af te sluiten en ik stond daar een verdieping lager verbaasd te luisteren naar je stem met ‘bon, we zijn er eens mee weg’)<br /><br />Mijn bonbon<br /><br />Ik hou van jou<br />tot in de éternité<br /><br />En ik weet jij ook van mij<br /><br />Ik voel je dicht bij me<br /><br />Je jongste telg,<br />Je Karolientje<br /><br />------------------------------------------------------<br /><br />Zou ik me gewonnen geven?<br />En samen fietsen met jou?<br />Je heb het me vaak moeten vragen.<br />Ik gaf me gewonnen, twee maal die dag<br />Zwoegend langs de schelde, liefst tegen felle wind<br />We werden beide winnaars,<br />Samen op de fiets.<br /><br />Bert Vanderstappen<br /><br />------------------------------------------------------<br /><br /><br />Ik ben trots op mijn vader:<br />Hij plukt de dag, fietst erop los, geniet van het leven, prikkelt vele mensen met zijn enthousiasme,<br />een zorgzame vader in het groen,<br />zo mooi samen met ons moeke,<br />onze raad en daad in onze verbouwingen<br />een lieve papia voor Fleur en Frie<br />met vleugjes humor in alles wat hij doet<br />politieke werkijver die niet te stuiten valt<br />en dan...<br />sinds 3 november 2006 is het leven zijn glans kwijt<br />ook al troost ik me met de gedachte 'dat je er morgen nog bent', niets is nog hetzelfde<br />Je maakt stappen achteruit en wij staan machteloos toe te kijken<br />We beleven samen nog intense momenten zodat deze herinneringen later troost kunnen bieden<br />Op 18 september 2007 is je strijd gestreden en halen we opgelucht adem dat je niet langer moet vechten tegen de asbestvezel die je hele lichaam kapot maakt<br />maar al snel dringt het door dat we nu verder moeten zonder jou<br /><br />Fleur troost me als ik verdriet heb: 'papia zal er altijd zijn, je kan elke dag naar hem kijken op een foto zodat hij dicht bij jou is'<br />Je krijgt een ereplaatsje hier in huis, in ons hart en ook in onze tuin: daar planten we jouw boom zodat je altijd kan blijven groeien...<br />want we zien je graag!<br /><br /><br />Eef Vanderstappen<br /><br />------------------------------------------------------<br /><br />Vake<br /><br />Weet je nog dat vroeger in bed moeke ons verhalen voorlas, omdat zij dat beter kon, en jij dan ondertussen op onze ruggen moest kietelen?<br />Weet je nog dat wij vroeger op ons grote kussen zaten te wachten tot je thuiskwam zodat je ons in de lucht kon gooien en weer kon opvangen?<br />En dat we graag met jou naar de winkel gingen omdat de kans op het krijgen van nutteloze , maar coole prullen aanzienlijk groter was?<br />Weet je nog dat we vroeger aan tafel naar jou moppen moesten luisteren, tot twee keer toe, je hebt tenslotte in het onderwijs gestaan, en dat alleen moeke dan moest lachen terwijl wij met onze ogen rolden?<br />Of dat ik in de klas steevast als eerste mijn hand opstak als er ergens iets geklust moest worden , want mijn vader kon natuurlijk alles.<br />En ken je mijn eerste ontgoocheling in jou? Ik kwam met mijn door de school voor meisje verplichte breiwerkje langs en vroeg of jij de steken die ik had laten vallen er terug op wou zetten. En jij zei toen: ’Dat kan ik niet.’<br />Weet je dat niet lang daarna een nog grotere ontgoocheling kwam?<br />Eef vroeg: ‘Vake, wanneer stopt het eigenlijk hier?’<br />En ik, twee jaar jonger, rolde met mijn ogen en zei: ‘ Het stopt toch nooit!’<br />Jij zei: ‘Ja. Jawel. Toch wel. Het – stopt - ooit - eens.’<br /><br />Mijn vake<br /><br />Zelfs toen je vorig jaar je vonnis had gekregen dat jouw stopsein niet ver af was, zei je: ‘Sterven is een goede zaak. Ik moet er niet aan denken dat de wereld vol zou blijven schuifelen met al die oude mensen, het zou geen gezicht zijn.’<br />En toch. Wat mij betreft...De wereld mag best geen gezicht zijn, als jij daarmee blijft leven.<br /><br />Vake, mijn vake<br /><br />Zelfs toen de pijn en het verdriet je gezicht tekenden, zelfs toen je kanker je langzaam opvrat, zelfs vorige week, zei je : ‘Het is mooi om te leven’.<br /><br />Vake, mijn vake, mijn vake<br /><br />Zelfs zondag nog. Je riep ons allemaal naar huis, want je voelde de dood naderen. Ik dacht dat ik misschien te laat ging komen. Maar na een kwartier waarin we je vol angst vasthielden, vond je een tweede adem. Je dronk een hele pint. We wandelden met jou in de rolstoel naar het kapelleke van Maria en brandden er een kaarsje voor jou. We zaten buiten in de tuin en dronken champagne. Jij wou een gedicht voorlezen. Fietstocht II van Paul van Ostaijen. Je las, sommige zinnen tienmaal, anderen met jouw commentaar doorspekt.<br />Moeke lachte.<br />‘Je hebt altijd met mij moeten lachen’, zei je en je mondhoeken krulden naar boven.<br /><br />En deze keer rolden wij niet met onze ogen.<br /><br /><br />Sara Vanderstappen.<br /><br />------------------------------------------------------<br /><br />Gedicht naar zijn hart.<br /><br />Fietstocht II<br /><br />Gelijk een oud tuig dat niet meer dienen zou, Doorheen ’t getij van winterkou, Had ik m’n hoop, m’n fiets geborgen, Verbeiend d’eerste Lentemorgen. Want door m’n fiets mag ik verhopen De witte Lente door te lopen, Te rennen, daarom verkies ik niets Als hoopsimbool boven m’n fiets. M’n fiets dat is namiddagdolen Van m’n Lentewitheid, in nikkel Farandole; M’n fiets dat is het klingen Van m’n veloschel, in zonnekringen. M’n fiets dat is het kettingruisen; Dat is het vlieden van de rode huizen Om mij heen; dat is de landweg, gans verlaten In z’n witte maagdgewaden. Dat is het horizonnen-deinen En ’t jonge zonneschijnen, De bomen, die verdwijnen Achter mij, de grachten die verkwijnen. M’n fiets dat is het daveren van de zon, Die heur wonne over de wereld spon En spint; dat is het spelemeien Van ebbe en vloed der zonnetijen. M’n fiets dat is een foor van lichten, Zoveel dwarlende schichten Die draaien door elkaar: De kermis van dit jaar. Gewonnen verloren, gewonnen verloren, M’n fiets dat zijn de koren, Die komen uit d’afrikaner landen Met d’eerste zonnebranden. Beiaarden van blijheid Leven over ’t land, Beiaarden van blijheid Beven in de zonnebrand. O, m’n fiets gij zijt Bron van al m’n blijheid; O, m’n fiets gij zijt Leven in der eeuwigheid. Rijd, rijd Aldoor; Rijd, rijd; Aldoor; Gewonnen verloren, gewonnen verloren, De horizonnen zijn uit d’eeuwigheid<br /><br />Paul Van Ostayen<br />------------------------------------------------------<br /><br />Willy heb ik leren kennen op het kabinet van Mieke Vogels. Een man met een sportief hart die fluitend door het leven stapte. Een tijd hebben we een bureau gedeeld, drie hoog aan de Koolstraat. Dat schept een band. We maakten ons vrolijk over het nieuws én de partij, die toen nog stabiel in de peilingen telkens weer tien procent haalde.<br />We hielden er allebei van om met woorden te spelen. Vaak flauwe moppen, dan weer spits gevonden. Zo was Willy. Rad van tong en altijd goed gemutst, zo goed zelfs dat het soms andere collega’s lichtjes op de heupen begon te werken als het niet altijd paste.<br />Toen het noodlot onverwacht in mijn gezin toesloeg – onze zoon Johannes overleed drie maanden na zijn te vroege geboorte – was hij de eerste om mij thuis te bezoeken. Zonder veel woorden, maar met een boek. Hij bood ons troost, zoals geen ander dat gedaan heeft. Dat schept een band.<br />Vijf jaar later was hij en Annemie present op een herfstwandeling ter nagedachtenis van Johannes. We wandelen wat apart en toen vertelde hij dat er niet juist was met zijn gezondheid. Een paar dagen later stuurde hij de e-mail rond die iedereen met verstomming sloeg; een wel zeer ongemakkelijke waarheid.<br />Lang heb ik erover getwijfeld, maar ik heb het toch gevraagd of hij zich wou laten interviewen. Ondertussen was ik terug als freelancer bij De Morgen aan de slag en mijn journalistiek hart was altijd blijven kloppen.<br />Het is een ongeschreven, maar gouden regel in de journalistiek: ga niet te close om met je bronnen. Wek vertrouwen, maar hou afstand. Want voor je het weet val je uit je rol als neutraal waarnemer. Maak ook geen interviews met personen die je goed kent. Hoe zou je dan nog die lastige vragen kunnen stellen, die je hoort te stellen?<br />Willy zou nu zeggen: ‘Vraag het maar aan Greet Op de Beeck, die is op haar werk ook afgeDwaeld.’<br />Ik beken: ik heb met Willy alle regels overtreden. We waren close. Voor, tijdens en na het interview. Ik heb meegehuild met hem, mij mee boos, verontwaardigd en vooral machteloos gevoeld door zoveel onrecht dat hem en zijn familie was aangedaan.<br />Dat die vijf minuten politieke moed waar iedereen het over heeft, maar eens ingezet moesten worden om fouten te erkennen, te vergoeden en te werken aan maatregelen om nog erger te voorkomen.<br />Ik herinner me nog goed dat we daar zaten, die avond in z’n living. Dat ik zaken moest vragen die pijnlijk en wellicht voor sommigen ook onbetamelijk leken. Willy was oprecht en eerlijk, ontweek geen enkele moeilijke vraag, hoe zwaar het antwoord ook was. Ik zat dicht op zijn huid. Misschien wel té dicht, heb ik me achteraf de vraag gesteld. Ik weet het niet.<br />Wat ik wel zeker weet dat ik veel warmte en liefde van hem heb gevoeld. Zelden heb ik zo intens een andere man omhelsd als Willy. Het deed hem deugd, maar ook mij.<br />En het heeft me veranderd. Ik merk dat ik ondertussen meer en meer vrienden begin vast te nemen en lichamelijk contact zoek. En hen ook vertel dat ik hen apprecieer als vriend. Dat je close mag zijn in tijden van afstand en zelfstandigheid.<br />Ik heb ook gevoeld dat Willy zijn gezin op handen droeg. Dat er oprechte liefde was. Ik wil besluiten met een stukje uit zijn interview. “Het zijn niet de status, pracht of praal die je in je leven hebt verzameld, die finaal tellen. Het is de liefde. Het vermogen ontwikkelen om lief te hebben en geliefd te worden. Dat is het enige.”<br />Alleen al om dit citaat ben ik Willy eeuwig dankbaar dat hij in mijn leven is binnen gewandeld. Het verhaal is nu gesloten. Case closed. Maar ik zal me altijd close bij hem voelen.<br /><br />Peter-Jan Bogaert<br />Kabinetsmedewerker Mieke Vogels<br />Freelance journalist De Morgen<br /><br />------------------------------------------------------<br /><br />Voor Willy<br /><br />Ik zal je missen. Maar eigenlijk ook niet. Want ik zal je elke dag tegenkomen. Je laat namelijk zovele dingen voor ons achter die maken dat je altijd onder ons bent. Je gaf ons fierheid om volop voor ons groene project te gaan, ook en vooral op ogenblikken dat we de wind van voor kregen. Van tegen de wind in fietsen, daar wist jij trouwens alles van.<br />Je beleerde ons niet met theorieën, maar je toonde hoe het moest door het gewoon zelf te doen. Je sprak niet over engagement, loyauteit, vastberadenheid, solidariteit. Je belichaamde het gewoon zelf, dag in dag uit.<br />Maar je gaf ons zoveel meer dan louter zaken die met partijwerking of politiek te maken hadden. Zo toonde je ons wat levensvreugde, liefde en vriendschap is, gewoon door het zelf uit te stralen. De saaiste en vervelendste vergadering werd leuk en prettig als we ze samen met jou konden houden. Als je over Fleur en Frie vertelde, deed je ons zelf ook naar kleinkinderen hunkeren. Toen Annemie met de fiets gevallen was en er niet onmiddellijk duidelijkheid was over de oorzaak en de gevolgen, zegde je voor een zeldzame keer een vergadering af. De bezorgdheid die je uitstraalde was de uiting van de diepste liefde van een man voor een vrouw.<br />Ongewild leerde je me dat wie onvoorwaardelijk liefde geeft, ook onvoorwaardelijk liefde krijgt. Getuige hiervan de tederheid van Bert, die halftijds ging werken om samen met jou gedurende jouw laatste levensmaanden die steeds zwaarder geworden rugzak te dragen. De warmte waarmee gans je gezin je tijdens je zware tocht begeleidde, straalde op ons allen af.<br />Het is die menselijke stralingswarmte van de Vanderstappens die heel diep bij mij is binnengedrongen en ik mijn verdere leven zal koesteren, meer nog waarschijnlijk dan de talloze tastbare verwezenlijkingen die je voor de partij realiseerde. <br />En als ik voortaan op zondagochtend enkele fietsers op een zonnig terrasje zie zitten, zal ik even stilstaan, en terugdenken aan die keer dat we tijdens De Gordel, moe en bezweet, achter een frisse Westmalle wegzakten en jij plots begon te zingen, eerst zachtjes, dan iets luider en uiteindelijk samen met gans het terras: “We waren bijna echt vergeten hoe schoon de zomer hier kan zijn. Ik hou van u, ik hou van u, ik hou van u…”. <br />Bedankt vriend.<br /><br />Eloi Glorieux <br /><br /> ------------------------------------------------------<br /><br /> Willy. Een enthousiaste, rechtschapen man is niet meer. Mijn vader, hij was rechtvaardigheid. Daar moeten we nu aan denken. Hij die zoveel energie en inzet tentoonspreidde, die zo gedreven was, die speels kon praten, die zo grappig kon zijn, moet nu zwijgen. Willy was een eerlijke man. Tot op zijn ziektebed was het discussiëren over het verbeteren van de wereld. Een integere politieker. Geen stemmenkanon. Misschien wel een beetje miskend. Maar overtuigd en overtuigend. Een dossiervreter. Taaie kilometervreter ook. Fietsend tot in Watou waar we hem enkele jaren geleden tegenkwamen in het spoor van veel jongere metgezellen. Willy hield van mooie dingen: de tuin, de natuur, de muziek, het toneel. In Strombeek b.v. met de gezellige babbel achteraf. Willy, spelend met woorden en taal. Willy, immer grapjes verzinnend. Willy, graag pratend en luisterend tegelijkertijd. Willy en Annemie, van de mooiste mensen die we in de streek hebben leren kennen. We kwamen ze graag tegen. Met hun kinderen een biezonder mooi, hecht team. Er is geen overschot aan mensen met een groot hart. Mensen die zo militant voor idealen vechten. Dag, Willy, ook wij zullen je missen. Marc en Frieda Michils<br /><br />Een kranige kerel, een trouwe kameraad en een blije mens.<br /><br />In zijn jonge jaren was Willy actief in de jeugdbeweging, meer bepaald de chiro.<br />Hij was daarin sterk geëngageerd. Hij was groepsleider in Malderen, verbondsleider van Brussel en nationaal vrijgestelde. Deze periode in zijn leven heeft Willy ongetwijfeld sterk beïnvloed. Hij zelf zei dat dikwijls.<br /><br />Willy groeide nog op in de tijd dat aan de chirojongens gevraagd werd om kranig te zijn, kameraadschappelijk met mekaar om te gaan en een blije mens te zijn. De kranigheid, de kameraadschap en de blijheid, zo heette dat. Woorden waar ondertussen veel stof op ligt. In het leven van Willy zijn ze echter wel herkenbaar. Bewust of onbewust heeft hij er naar geleefd en ze alleszins beleefd.<br /><br />Kranig zijn.<br /><br />Het minste wat we kunnen zeggen is dat Willy kranig is geweest. Een flinke kerel. Hij had geen schrik om iets aan te pakken. Hoe heeft hij niet gezwoegd en gezweet aan hun huis om er een thuis te maken. Hij durfde ook nieuwe wegen bewandelen en nog ongekende initiatieven nemen. Om tegen de stroom in te varen was hij niet bevreesd. Hij kon best wat tegendraads zijn. Zijn spot en zijn woordspelingen waren daarbij belangrijke wapens. Hij kon zich vooral vastbijten in een zaak, zoals in dat verschrikkelijke asbestdossier. Dat liet hem dan niet los. Daar ging hij dan voor ondanks vele tegenkantingen en vooral veel onverschilligheid. En hoe kranig is hij niet geweest, samen met Annemie en de kinderen, deze laatste maanden van zijn leven.<br />Kranig zijn, ja dat is hij geweest.<br /><br />Kameraad zijn<br /><br />Op Willy kon je betrouwen. Een woord was een woord. Als hij iets beloofde dan mocht je er ook op aan dat hij dat deed. Hij liet je niet in de steek. Het was ook altijd aangenaam als Willy er bij was, ook al was hij nooit uitbundig maar kwam hij eerder schalks uit de hoek. En hoe een goede kameraad is hij niet geweest voor en met Annemie en de kinderen.<br />Kameraadschap was voor hem ook meer dan kameraden onder een. De kameraadschap stopt niet bij de kameraden. Daar begint ze, maar daar eindigt ze niet.<br />Kameraadschap is ook solidariteit. Dat is ook vechten tegen onrechtvaardige toestanden en tegen alles wat mensen onderdrukt en klein houdt. Ook voor deze soort kameraadschap heeft Willy zich ingezet. Zijn politiek handelen was sterk sociaal geïnspireerd. Voor hem was het groene project op de eerste plaats een sociaal project.<br />Kameraad zijn, ja dat is hij zeker geweest.<br /><br />Blij zijn<br /><br />Als Willy er bij was, werd er gelachen en gezongen. Een groep animeren en plezier maken, kon hij als geen één. Blijheid troef! Maar misschien had hij met “echt blij zijn” toch nog het meeste moeite. “ Blij zijn” in de zin van echt innerlijke rust vinden . Daarvoor was hij te zeer begaan met al hetgeen scheef zat, onrechtvaardig was of gewoon niet correct of eerlijk was. Hij was over zoveel toestanden nog verontwaardigd. Hij was ongedurig want er moest nog van alles gebeuren en vooral veel gedaan worden. En als je dan zelf zoveel onrecht wordt aangedaan, hoe kun je dan in godsnaam echt blij zijn? Hoe kun je dan innerlijk rust vinden?<br /><br />Toch was hij naar die blijheid op zoek, naar die innerlijke rust, naar het eeuwig gelukkig zijn.<br /><br />Een doorzetter als hij zal ze wel gevonden hebben.<br /><br />Daan Vanderhulst<br /><br />------------------------------------------------------<br /><br />het zat zo diep bij jou<br />die vreugde en die kracht.<br />zo diep<br />dat iedereen het voelen kon<br />dat niemand kon ontkomen:<br />onweerstaanbaar<br /><br />trok je zoveel mensen mee<br />in doen, in woord,<br />in lachen ook.<br />en in het zingen<br />ook toen, die keer:<br />‘paradijs’.<br /><br />Dankjewel Willy, voor alle gouden momenten.<br />Ik blijf maar denken aan toen we ergens op een congres dat lied zongen van Frank Boeyen, een lied waarin jij altijd hoorbaar blijft. .<br /><br />Relinde<br /><br />------------------------------------------------------<br /><br />"Het is niet de status, pracht of praal die je in het leven hebt verzameld die finaal tellen."Zijn eigen woorden heeft Willy gans zijn leven lang in daden omgezet. Wij mochten dit veelvuldig ervaren tijdens onze vakanties samen. Willy kon als geen ander genieten van de eenvoudige dingen van het leven. En als het even kon liefst van het buitenleven. Wij herinneren ons levendig de fietstochtjes samen met het gasvuurtje en de koffiepot bengelend aan de bagagedrager om op de mooiste plekjes te kunnen pauzeren. Elke dikke villa met zwembad, limousine langs de kant van de weg werd steevast gecounterd met de woorden : "... maar zijn ze wel gelukkig?..."Willy, je leven was veel te kort. Wij zijn blij dat we met jou een stuk mee mochten gaan.Vele mooie herinneringen zijn nu ons deel.Wel te rusten, lieve vriend.Martine en Yves<br /><br /> ------------------------------------------------------<br />KAARTEN<br /><br />Vorige winter besloten we 1 x per week te kaarten. Willy had er duidelijk zin in en vond hiervoor altijd een plaatsje in zijn agenda. De afleiding en de concentratie door het spel vond hij heel belangrijk.<br /><br />In het kleurenwiezen koos hij dikwijls voor harten; soms had hij slechts één troef en rekende dan ook hartstochtelijk op zijne maat. Maar als ze dan samen de mist ingingen telde hij luidop de slagen die ze wel nog hadden binnengehaald : “ge kunt niet altijd winnen in het leven” filosofeerde hij dan. Hij speelde ook graag abondance en had dan de tegenslag dat de overige troeven allemaal bij een andere kaarter zaten en dan was zijn uitleg : “ge moet soms ook wat geluk hebben.”<br /><br />Bij het begin van een kaartavond was onze slogan : “Bij het kaarten heb je geen vrienden. En we gingen alle 4 voor de overwinning. Maar al na een paar rondjes of nadat de eindbalans was opgemaakt voerden we lange gesprekken over : politiek, milieu, familie en last but not least over Willy’s agenda want de volgende kaartavond moest nog vastgelegd worden.<br /><br />Willy, graag hadden we nog vele kaartavonden willen meemaken…<br />Maar je weet hiervoor moeten we met 4 zijn…<br />Je kaartvrienden<br />Roos, René, Frans<br /> ------------------------------------------------------<br />Akapella heeft een voorleesclubje. Vóór het lezen praten we een beetje bij met ons clubje. Vaak over leuke dingen, over kinderen die groot worden en over kleine meisjes die met “mamia” naar de bib gaan. We lezen dus ook. ’t Is te zeggen Annemie neemt ons mee in de verhalen. Vaak luister ik met mijn ogen toe en lijkt het dat ik slaap. Maar het is niet zo. Ik luister naar de Annemie’s stem en voel me dan een beetje als Fleur denk ik, bij Mamia’s verhalen. Even graag gezien en gewoon gezellig elke woensdag in de vertelhoek.<br />Ik kijk er naar uit, naar die woensdagvoormiddagen. Ik kom al maar aangerold in mijn rolstoel en wacht op Annemie. Frisse blos van het fietsen, koude handen en die eeuwige glimlach. Ja, echt waar, de verhalen zijn de moeite en het zelf lezen lukt me niet zo goed meer.<br />De échte reden waarom ik zo tracht naar woensdag 11 uur, is Annemie. Annemie vertelt vaak en graag over haar familie. Over Willy, de sportieve gedreven man waar ze na al die jaren nog zo smoor op is. Over de kinderen en schoonkinderen en natuurlijk over de twee prinsessen van kleinkinderen Fleur en Frie.<br />En dan meer dan een jaar geleden kwam Annemie met een verhaal dat niet zo vrolijk was. Willy moest een aantal onderzoeken ondergaan. Ze vertelde over slechte longen en asbest en toe wist ik al genoeg. As-best, ik heb nooit begrepen waarom “best” in dit woord past. As-slechter kennen we hier wel. Asbest komt nooit meer goed. En daar zaten we dan... De personages in ons boek zwegen ook even, wat konden we zeggen? Dat ze moed moesten houden en blijven geloven? Dat we een kaarske zouden branden en veel voor hen zouden bidden?<br />Annemie bleef komen zo vaak ze kon en zorgde voor vervanging op de moeilijke dagen. Ons clubje bleef doorgaan en hoe vaker we Annemie moesten missen, hoe meer we beseften dat het niet goed ging met Willy.<br />Vandaag heb ik je brief gezien Willy. Je was zo veel: leraar, Chiroman, provinciaal medewerker en kabinetsmedewerker, provincieraadslid en secretaris, erevoorzitter, echtgenoot, vader, grootvader, zoon en broer...maar bovenal Willy, een man die door heel veel mensen graag is gezien.<br />Ik hoop liefste Annemie dat je later, wanneer de pijn een beetje zachter is geworden, terug komt bij ons. Je hoeft niet voor te lezen, je moet zelfs niets zeggen. Alleen een beetje samen zitten en weten dat we er zijn voor jou.<br />Als je verdriet echt zou kunnen delen, dan zou jullie verdriet in honderdduizend stukjes en brokjes op de grond liggen. We zullen veel aan jullie denken.<br />Dikke zoen van je voorleesclubje van Akapella <br /> ------------------------------------------------------<br />Leven,is er zijn voor anderen,in taaiheid en gedrevenheid.Is de weg trouw blijven gaanen verbondenheid koesterenis vertrouwen dat langs die wegen aan het eind iemand wachten bevestigtIk zag Willy die weg gaanvan morgen tot avondvan jeugd tot opawarm omringd, die laatste tochtWard Vanderweegen Dag Annemie & Sara, beste familie, Innige deelneming bij het treurige nieuws dat ik vandaag vernam langs Freddy Robberecht en Guido Vereecke. Begin juli was ik nog bij Freddy en Lieve in Temse, en daar hoorde ik het laatste nieuws over Willy. De volgende dag nam ik kennis van Willy's (moedige en goed geschreven) blogspot , die ik volledig las. Ik werd er stil van en stuurde Willy het volgende mailtje:<br />Sent: Monday, July 16, 2007 1:38 PM Subject: Groet Beste Willy,Ik heb met veel ontroering je interview in "Leven" gelezen.Doorheen je niet te temmen levensmoed klinkt nog veel door van de thema's en tips van ons Chiroverleden.En ben ook op je blogspot terecht gekomen.Je boodschap van hoop maakt ons stil.Wij allen en vele anderen kunnen ervan leren. Er zijn er te veel die "geleefd worden" en wiens leven ongemerkt voorbij gaat, zelfs zonder dat ze zelf beseffen dat ze geleefd hebben. Dat kan niemand van jou zeggen, die zelfs in moeilijke omstanidheden je 'rugzak' schoudert en verder op stap blijft gaan, ook al wordt dat moelijker en moeilijker.<br />"Draag elkanders lasten" stond vroeger aan de kerk.Je mag er gerust van zijn: wie jouw teksten leest is niet meer dezelfde.Danke daarvoor en goeie moed verder. Jan Margot (Dilbeek)<a href="file://www.janmargot.net/" target="_blank">www.janmargot.net</a><br />Waarop hij prompt (nog geen kwartier later!) antwoordde…<br />From: Willy Vanderstappen [<a href="mailto:willy.vanderstappen@skynet.be">mailto:willy.vanderstappen@skynet.be</a>] Sent: 16 July 2007 13:51 Subject: Re: GroetBeste Jan, Via de chirovrienden van vroeger en nu .o.m. Guido en Griet en Freddy valt tussen de gesprekken nog veel je naam. Bedankt voor je reactie, want hoe dan ook helpt ze iets aan de proces waar je nu éénmaal door moet. Hartlijke groeten, Willy<br />Het gaf mij een speciaal gevoel van flinke verbondenheid via de mail/het internet. Ik ging nog regelmatig -zelfs gisteren!- kijken op Willy's blogspot, maar er zat geen beweging meer in, wat me dus het ergste deed vrezen.<br />Het nieuws van vandaag, aan de vooravond van de herfst, kwam dus niet geheel onverwacht. Toch worden we stil als we lezen dat "Willy gisterenavond om 10 na 10 zacht en omringd is overleden". …<br />De klok loopt intussen verder, maar ik wil graag neerschrijven wat spontaan spontaan in mij opkomt. 10 na 10… het is de wijzerstand bij voorkeur van horlogemakers, omdat zo de tijd het beste op uurwerken tot zijn recht komt en er zelfs in de opstaande wijzers een opgewekte glimlach te zien is. Misschien een teken van Willy, dat we ondanks alles moeten blijven glimlachen.<br />Want daar was hij toch wel sterk in, met zijn typische "monkelglimlach" tussen zijn machtige kaakbeenderen en stevige kin. Die gelaatsuitdrukking van een doorbijter kenschetste hem op de drie domeinen waar we hem mochten kennen en ontmoeten.<br />Eerst in de Chirotijd toen hij ons als jonge leiding stimuleerde door zijn vorm van leiding geven. Een gedreven leider in de goede zin van het woord: democratisch , dus geen laissez-faire, ook niet autoritair, maar met visie en aanstekelijk door zijn enthousiasme.<br />Dan ook in zijn politiek engagement, waar hij dezelfde idealen bleef uitdragen, in een streven naar een betere wereld en - ook al "speelde" ik zelf in een andere politieke kleur- we begrepen mekaar en bleven op dezelfde golflengte.<br />En ten slotte "onderweg", al fietsend of ergens op een cultureel evenement, of opnieuw in het vertrouwde Chiro-midden. Willy heeft misschien nu een grote stap gezet, maar zijn spoor is getrokken en in dat spoor van Vanderstappen kunnen wij verderstappen. <br />Hoe eigenaardig ook, hij lijkt ons nu meer nabij dan ooit, ook al dateert ons latste contact van 16 juli, met dat korte mailtje.<br />De lange zomer is voorbij, het leed is geleden. Beste Willy, ik heb het gevoel dat je zelfs meeleest terwijl ik dit schrijf en ik zie je glimlachen. En nee, ik weet dat je binnen het kwartier geen antwoord zal mailen op deze enkele woorden, maar dat hoeft ook niet. Het is goed zo.<br />Weet dat we je nooit vergeten. En weet, beste Willy, dat de Annemie en de jouwen, waar je zo gelukkig mee was, je verhaal levend zullen houden, en dat zullen wij ook proberen, met de tientallen, honderden, ja zelfs duizenden voor wie jij een spoor trok.<br />Elke keer ik de wijzers zal zien op 10 na 10 zal ik denken aan jouw glimlach… En vanavond op de fiets, op terugweg van een vergadering zal ik zachtjes voor mij uit neuriën, misschien, "als naast mij de velen marsjeren", en ook "zing zing de wereld wordt een marktplein", en "daal nu bij het zinken" .<br />Jan Margot<br /><br /> ------------------------------------------------------<br />Dit was een van m’n eerste contacten met Willy<br /><br />Het moet ergens mei juli 2000 geweest zijn. In navolging van raadgevers en andere topmedewerkers van het kabinet trok, het secretariaat en ondersteunend personeel op teambuilding naar de Ardennen.<br /><br />Willy opperde verplaatsing met de fiets te maken. Ik heb even m’n rondgang gemaakt langs de bureaus om wat volk te ronselen en kwam zo ook bij Peter, één van de jonkies. Op zijn vraag wie er al zeker meereed noemde ik Willy’s naam. Dat we nood hadden aan een teambuildingsuitstap, kan je afleiden uit het antwoord van Peter: ‘Dat is toch die ouwe daar die met de persteksten bezig is, ik rij mee, die kan ik wel volgen.’ Het vervolg laat zich raden: we gingen het stuk door het Terkamerenbos richting Hoeilaart enzoverder. Tot aan de Maas ging het nog behoorlijk, maar vanaf dat moment vanaf schoot onze ‘youngster’ in een kramp en werd vanaf dan door de ‘ouwe’ fluitend de hellingen opgeduwd en wij waren blij dat we al gewoon konden volgen.<br /><br />Vele keren heb ik met hem tochten gemaakt. Zo was er een helse rit met stormweer en regen richting de Panne, waar we op één of andere manier in de tunnel zijn gesukkeld op de expresweg in Zelzate verzeild raakte. Ik opperde nog even of dit wel kon, maar ook hier was Willy duidelijk: ‘doortrappen makker!’ Stoppen had inderdaad ook geen zin op dat moment.<br /><br />Niet alleen op de fiets maar gedurende het volledige kabinetsleven in al z’n facetten was Willy ontegensprekelijk, aanwezig, humoristisch, gevat en to the point.<br /><br />Wat ben ik blij hem gekend te hebben. Het had alleen wat langer mogen duren.<br /><br />Willy merci voor de vele mooie uren samen.<br /><br />Dirk Lauwers<br /><br />------------------------------------------------------<br />Bergen verzetten<br /><br /><br />Willy kon bergen verzetten,<br />Zelfs in moeilijke omstandigheden,<br />Met veel tegenwind.<br /><br />Oostenrijk, november 2005,<br />We vertrekken aan de voet van een berg<br />Voor een lange beklimming.<br />Twee kleine kinderen starten mee.<br /><br />Halverwege worden we moe,<br />Sommigen lopen half gebogen.<br />Femke, bijna 2 jaar, huilt<br />Moe maar koppig,<br />Geen hulp gewenst …<br /><br />Buiten Willy gerekend!<br />Hij neemt Femke op zijn schouders,<br />Zij spartelt en gilt<br />Maar Willy stapt recht en stevig naar boven.<br /><br />De g(r)illen van Femke weerklinken<br />Nog ruim een half uur in het dal,<br />Het kompas voor de achtervolgers.<br /><br />Aan de top wacht Willy,<br />Lachend,<br />Femke tot rust gekomen.<br /><br />Maar een jaar later wil ze nog steeds niet terug<br />Op Willy’s schouders<br />Want dan had ze weer moeten opgeven<br />En dat doet een ‘keikop’ niet graag.<br />Die twee vonden elkaars gelijken.<br /><br />Voor Willy was geen berg te hoog<br />Daarvoor kreeg hij veel bewondering van anderen,<br />Daarvan kon hij zelf zo genieten.<br />Ilse Rymenants.<br /> ------------------------------------------------------<br />En Willy leerde zijn volk zingen…<br /><br />een knetterend kampvuur, een Catalaanse sterrenhemel en daaronder een Willy die zijn bruisende energie van de nog nasmeulende dagtocht even kwijt moest in jeugdliederen die hij zo koesterde…<br />Ik hoor hem nog uit volle borst de lente begroeten, Jan De Wilde daarbij met glans overtreffend…<br />Ik hoor hem nog het huwelijk van zijn Eef bezegelen door haar nog toe te zingen “ik hou van u…”<br />Hij had soms zoveel levensvreugde dat hij niet anders kan dan ze uit te zingen…<br />Hij laat me echter ook een wondermooie herinnering na met het “Ha llovido” van Marina Rossell dat ik dankzij hem mocht ontdekken, een melodie vol tederheid, een lied om het leven te verzachten…<br /><br />más tendrá que ser<br />más…<br /><br /><br />Els Van Praet<br /><br />------------------------------------------------------<br />WillyEen mooie herfstdag,de laan waar ik door loop,kleurt oranjegoudrood door de bladeren.Ik zie Willy fietsen, onverdroten,tegen de wind in, die geen vat heeft op hem.Hij ziet mij.Wij zwaaien.Willy ten fiets uit.Willy, je zou het niet zeggen,een oermens.Willy, velen zouden het met mij zeggen,een prachtmens.Met Willy een feest organiseren, zoals wij samen erveel hebben georganiseerd, personeelsfeesten van Agalev,was bijna leuker als het feest zelf.Een kwinkslag, een knipoog,het lag bij hem zo voor de hand.Gedrevenheid, integriteit, gebeten door groen.Willy aan de basis, hij was de basis.Onverzettelijk en trouw aan zijn idealen.Mijn wereld, onze wereld, is er dezer dagenarmer op geworden, nu hij niet meer daar is..Maar de warme gloed in mij, als ik met tederheidaan hem denk, maken veel goedEen mooie herfstdag,de laan waar ik door loopkleurt oranjegoudrood door de bladeren.Ik zie Willy fietsen, onverdroten,tegen de wind in, die geen vat heeft op hem.Hij ziet mij.Wij zwaaien.En als hij aan de horizon verdwijntblijft er een warme glimlach achter op mijn gelaat.En als hij aan de horizon verdwijnt, mis ik hem al….<br /><br />Jack van Dijk, Edegem<br />------------------------------------------------------<br />Willy, de bezielde man<br /><br />Visies en idealen alleen waren voor Willy niet voldoende.<br />Hij wilde ze ook handen en voeten geven.<br />Op het terrein zichtbaar realiseren.<br />Zijn handen aan de ploeg slaan. Zijn nek uitsteken.<br />Zowel in het praten als in het doen was Willy haantje de voorste.<br />Denken en doen gingen bij hem samen.<br />Wie veel doet vangt ook tegenwind.<br />Als die dan opsteekt, niet bij de pakken gaan zitten,<br />maar een tandje bijsteken, ook letterlijk.<br />Tegen de risico’s van overdrijving bewandelde hij onnavolgbaar vele wegen van relativering, humor en zelfspot.<br />Een spreker die rond de pot draaide kon aan Willy een lastige klant hebben.<br />Ook toen de ziekte steeds meer zijn adem afsneed behield hij de gave van de goed geplaatste woordspeling.<br />Blijvend bezield door de chirogeest als hij was, raakte hij ook graag de gevoelige snaren van het samen zingen en het plezier maken.<br />Niet meer kunnen zingen vind ik nog erger dan niet meer kunnen fietsen,<br />zei Willy ons tijdens een van de weekends tijdens zijn ziekteperiode.<br /><br />Willy is goed omringd geweest, zei Annemie in de uren na zijn dood.<br />En toen dacht ik bijna luidop : in dat “goed omringen” geeft Annemie zelf toch wel het sterke voorbeeld al die tijd. En hoe bewust en attentvol dragen ook hun kinderen niet ieder hun deel van die onhoudbare last.<br />Wij zijn wel zeker dat zij op die sterkte zullen kunnen steunen in de moeilijke tijd die nu komt.<br /><br />In ons hoofd en hart zingt – zij het vandaag in flarden – de melodie van<br />het chiro-afscheidslied :<br />Mijn laatste groet, mijn afscheidsgroet<br />In deze stille uren…<br />We doven hier de vuren<br />Maar in ons laait eenzelfde brand<br />Ons bindt een houwe trouwe band<br />Gaat dan, broeder, gaat, broeder gaat…<br /><br />Guido Vereecke<br />Griet De Craen<br /><br /> ------------------------------------------------------<br />Onze Willy is altijd een man van de actie geweest, zijn hele leven lang<br />Ook tijdens zijn ziekte plande hij nog veel uitstapjes en activiteiten .<br />Een verblijf in Brugge stond in augustus op het programma.<br />En natuurlijk ging ik op bezoek.<br />En wat stelde hij voor om te doen?<br />Fietsen, uiteraard. Hij op een fiets met een motor erin, ik op een gewone fiets.<br />En daar gingen we dan, ik in het begin nog wat bezorgd, zou het wel lukken op de fiets en in het drukke Brugge…..?<br />En of het ging, fantastisch was het : de zon scheen, de wind was uiteraard ook van de partij maar we FIETSTEN<br />En al fietsend leek hij gezond en koesterde ik me ook in die illusie.<br />Dit was geluk : fietsen met mijn broer van Brugge naar Damme en terug.<br /><br />Zus Hilde Vanderstappen<br /> ------------------------------------------------------<br />Het rode autootje, de zangstonde die je vol enthousiasme en met de nodige armbewegingen zo aanstekelig bracht, zijn mijn eerste herinneringen aan jou.Als schoonbroer was je de vrolijke noot op de soms hilarische familiefeesten, ik genoot echt van al je woordspelingen.Onverwacht hoorden we klak-klak-klak op onze klinkers, je maakte een tussenstop en dronk een trappist (of 2), maar eerst werd het zweet afgeveegd. Tot vorige zomer, we dachten dat je te hard trainde, we waren bezorgd.Je was er niet als ik 50 werd, voor het eerst was het woord 'asbest' gevallen. Je was heel opvallend, heel afwezig, niet alleen voor mij maar voor velen.De volgende maanden waren heel beklijvend, ons verdriet en onmacht waren groot. Onze band werd intenser. We konden praten over ziek zijn, afscheid nemen, onzekerheid over wat zou komen en het mysterie dat steeds een mysterie zal blijven...Zaterdag was ons laatste moment met ons twee aan het kapelleke, de volgende keer zouden we nog een een grote kaars meebrengen. Ik zal nu alleen moeten gaan. Jij bedankte mij voor alles maar ik moet jou bedanken...<br /><br />Sabine Mouton<br />------------------------------------------------------<br /><br /><br /><br /><br />Denkend aan WillyHoe je - in de tijd van de salopetten en de opahemden -met je rode eend onder de verkeerde spoorwegbrug reed.Hoe je de taal uit haar verband speelde, de woorden op hun kop zetten en zo nieuwe "wijsheden" vond.Hoe je met ons ging fietsen naar Klein-Willebroek en dan -als toemaatje- nog een ommetje maakte van maar een paar kilometers.Hoe je altijd "in" was om iets nieuws uit te bouwen en je daar helemaal in kon engageren.Hoe je handig was met allerlei technische dingen.Hoe je me stond op te wachten op perron vijf, telkens je in Leuven kwam vergaderen, tot de laatste maanden toe.Hoe je mij dikwijls aan het lachen gebracht hebt.Hoe moedig je was.<br /><br />Freddy Robberecht.<br />------------------------------------------------------<br />Voor Annemie, mijn liefste Saartje , Karolien , Eef, Bert en Rudy. Voor Willy.<br />Voor de familie die alle liefde gaf die ze in zich had om hun vake, Willy, elke dag te koesteren, te verzorgen, en boven alles lief te hebben.<br />Hun handen , hun woorden en hun vertrouwen droegen hem tot in de laatste seconde naar een zachte en waardige dood. Engelen bestaan.<br /><br />Familie<br /><br />Hoe is het met ons vake?<br />Hij is rustig vandaag, rustiger dan gisteren.<br />Waar is Bert? Bert masseert zijn voeten<br />En waar is Saar?<br />Saar zit naast Bert. Ze kijkt naar haar vake.<br />En ons Lientje?<br />Ons Lientje is onderweg naar huis. Ze is er bijna.<br />Bert moest eigenlijk ook werken.<br />Maar heeft zorgverlof.<br />En ons Eef. Waar is ons Eef?<br />Bij Fleur en Frie. Ze houdt een dagboek bij voor vake.<br />En hoe is het met ons Moeke?<br />Ze is naar de apotheek, en dan nog even langs oma.<br />En waar is Rudy?<br />Aan het werken , hij maakt een nieuwe douche voor Willy<br />en daarna gaat hij naar Fleur en Frie.<br /><br />Vake drinkt uit een rietje.<br />Zullen we nog een spelleke spelen?<br />Karolien legt de rummikubsteentjes van vake neer.<br /><br />Ben je al moe vake?<br />Nog niet, het is te vroeg.<br />Iedereen kijkt naar vake.<br />Vake kijkt terug. Hij ademt gelukkig nog.<br /><br />Vake....vake, vake...<br /><br />Hij ligt op bed.<br />Hij ademt, met elke spier.<br />Hij hoort ons.Hij vecht.<br />Hij wil bij ons zijn.<br />Hij wil blijven. Hij wil leven.<br />Hij wil sterven. Hij aanvaardt.<br />Hij blijft vechten.<br />Hij hoort ons.<br />Hij hoort bij ons.<br />Hij, hij is ons vake.<br /><br />We zijn allemaal bij u vake. Allemaal.<br />Laat maar los, vake. Ga maar. Vake.<br />Ge kunt het vake.<br />Vake,<br />Vake, wij houden van u. Allemaal.<br /><br />En zo blies hij zijn laatste adem uit.<br />Als vake<br /><br />En hoe is het met ons?<br />Hoe moeten we nu verder?<br /><br />We zijn niet alleen.<br />We zijn familie. Voor altijd.<br />Met vake.<br /><br />Dat is een begin.<br /><br />Marjon Dammers.<br /><br /> ------------------------------------------------------<br />Dag Willy,<br /><br />Jij bent voor mij voor eeuwig “de man” van mijn vriendin.<br />En hoe kan ik jouw herinnering beter gedenken dan er voor je vrouw, je grote liefde, voor Annemie te zijn wanneer zij je mist?<br /><br />Ik beloof je dat ik zal luisteren als ze jouw verhaal vertelt in de lente.<br />In de zomer zoek ik mooie woorden als haar hart je roept.<br />Ik beloof je dat ik haar zal troosten als de bladeren sterven in de herfst<br />En in de winter zal ik zwijgen als Annemie je hoort in de witte stilte.<br /><br />Heel lang geleden heb jij onze badkamer in orde gebracht, gratis en voor niets.<br />Dat lijkt misschien banaal in de eeuwigheid, maar met twee kleuters was dit een heerlijk geschenk.<br />Ik heb je toen heel uitbundig bedankt, maar ik wil het vandaag nog eenmaal herhalen:<br />“Hartelijk dank, Willy”.<br /><br />Als er vrienden of vriendinnen komen eten en Abdel Arabisch kookt,<br />zal ik altijd eventjes aan je denken.<br />Dan zal ik niet triestig zijn, maar glimlachen.<br />Bij hete muntthee en Marokkaanse tajine heb ik jou voor de laatste keer gelukkig gezien.<br />Dit beeld wil ik bewaren voor Annemie en de (klein) kinderen.<br /><br />Dag Willy, dromer, idealist, wereldverbeteraar, groene fietser,“man” van mijn vriendin.<br /><br />Mim<br />xxx<br /><br /> ------------------------------------------------------<br /><br /><br /><br />Loppem<br /><br />Willy, weet je nog toen je op het internaat was in Loppem. Je kwam dan alleen maar naar huis tijdens de vakanties. De eerste momenten was het dan voor jou weer wennen.<br />Van moeke moest ik dan een ganse dag met jou spelen, niettegenstaande wij al 13 en 14 jaar waren, maar …je mocht je vooral niet vervelen.<br />Hoe vaak heb ik dan gesakkerd waarom ik altijd, maar jij was lange tijd weg geweest en ik moest je dan maar bezig houden.. Soms zaten wij op de keukendorpel, eerst niets zeggen …en dan kwam het eruit: de niet altijd leuke verhalen over je medestudenten en de paters van de slaapzaal.<br />Toch was je heel fier toen je de eerste liedjes op je banjo speelde, voor ons thuis was dat toch iets om fier over te zijn: onze Willy speelde banjo.<br />Wel Willy, hoe graag zou ik die liedjes vandaag terug willen horen en meezingen met jou.<br /><br />Je grote zus Maria<br /> ------------------------------------------------------<br />Verscheidene jaren ging Willy met de leerlingen van het Sint-Godelieve-instituut als extra begeleider mee op laatstejaarsreis naar het zuiden van Frankrijk. Om kosten te besparen waren het busreizen. Eentonig en saai dachten de leerlingen, maar eens Luxemburg voorbij, schoot Willy in actie en werden de jongeren getrakteerd op een Drie Wijzen-quiz, een radioprogramma, rechtstreekse verbindingen met de volgwagen en een competitie tussen de linker- en de rechterhelft van de bus, door hem toepasselijk de 'chauffeurs' en de 'convoyeurs' genoemd. Hiervoor toverde hij allerlei spelmateriaal uit zijn bagage: wasspelden, elektriciteitsbuizen, pingpongballetjes, touwtjes, speelkaarten, kussens en ballonnetjes. Buschauffeurs maken heel wat mee met hun passagiers, maar dat er achter hun rug een soort Vlaamse kermis ontstond deed menig chauffeur bezorgd opkijken. Willy's animatie zat zo goed ineen, dat heel wat leerlingen ervan overtuigd waren dat de school niet alleen een bus met chauffeur gecharterd had, maar zelfs een professionele animator ingehuurd had. Club Med op de snelweg.<br /><br />Wanneer de bus de derde middag voor een bezoekje aan de Pont-du-Gard in de buurt van Nimes halt hield, haalde Willy zijn fiets uit het bagagerek van de bus. Hij trok zijn rennersplunje aan en begon aan een eenzame fietstocht door het massief van de Cevennes naar het vakantiehuis in Liaucous aan de Tarn. Het was al donker toen hij na meer dan 160 km klimmen doodop aankwam. Geen haar op zijn hoofd zou eraan gedacht hebben om op te geven en te vragen hem met de wagen op te pikken. Hij was gek op fietsen, maar tastte ook graag de grenzen af van zijn fysieke mogelijkheden.<br /> <br />Ivan Vanderveken<br /> ------------------------------------------------------<br /><br /><br /><br /><br />Bedankt Willy..en bedankt ook Annemie dat we heel welkom waren om een stukje mee te wandelen in jullie rijke, welgevulde leven…het dringt nog niet helemaal door dat je er niet meer zal zijn, Willy, lijfelijk dan..want er zijn zo veel fijne momenten om aan terug te denken…dat je er op de een of andere manier altijd weer zal zijn.<br />Eerst waren we collega’s…jij ging de andere kant uit…je koos de groene kaart…gelukkig bleven we vrienden…’t was altijd tof ; jij met Annemie, Magda en Dicky en Patrick en ik.<br />In je laaiend enthousiasme nam je ons mee naar de kerstmarkt in Brussel met de fiets welteverstaan. In de zomer liet je ons in dat zelfde Brussel proeven van de Gulden ontsporing.<br />En dan waren er de voorstellingen van Sarah…gekoppeld aan een winterse wandeling in de Maastrichtse binnenstad. Zalig gewoon…en dan was Busmeyden in Mechelen…met Annemie in een glansrol…de gezelligheid rond de vuurkorven…weer een moment om te koesteren.<br />En dan was er ook die onvoorspelbare fietstocht, waar je een complete brunch uit je rode fietstassen toverde…koffie maken, eitjes bakken…alles er op en er aan. En genieten van een frisse pint aan de kant van het water…Je leerde ons gebruik maken van fietsknooppunten…een nieuwe fietswereld ging open<br />Je kon ook zomaar eens binnenwippen als je al een heel pak km in de benen had, gewoon even tijd maken voor een babbel en een pintje<br />En dan als een donderslag bij heldere hemel…het was moeilijk te geloven, laat staan te aanvaarden dat je ziek was..Jij was moedig..je hebt nog zo veel dingen gedaan…en Annemie jij was zo sterk…en toch bleven we hopen…we hadden ons zo vaak voorgenomen nog eens binnen te springen…Het spijt ons dat alles zo snel is gegaan<br />Annemie we laten je niet los….<br /><br />In naam van Magda, Dicky, Patrick<br /><br /><br />Annemie Blommaert<br /><br />------------------------------------------------------<br />Dag Willy,<br />Ik kreeg net een e-mail van jullie Saar. Gek eigenlijk, ik heb de kinderen nooit gezien, maar ze horen er zo bij. Bij de verhalen van Annemie en van jou. Saar vroeg me iets te schrijven naar jou. Iets om mee te nemen. Een brief als een boterham in je brooddoos voor onderweg.<br />Willy toch, ik kan me niet voorstellen hoe zwaar het laatste jaar moet zijn geweest. Niet alleen de pijn of het opgeven van alle dingen die je zo graag deed. Het moet ontzettend zwaar geweest zijn om deze laatste maanden te leven zoals jij hebt geleefd. Met de zelfde kracht als altijd, dezelfde sterke wil en overtuiging om het allemaal goed, beter en best te doen. Je bleef je best doen om ziek te zijn en zelfs te sterven op een manier die voor jou, maar ook voor diegenen die je zo graag ziet, aanvaardbaar zou zijn.<br />Aanvaardbaar, is de dood dat ooit? Ik weet het niet, misschien wel, misschien is dit het gene wat je ons wou zeggen. Je hebt je kwaadheid en je teleurstelling omgezet in strijd tegen het onrecht dat asbest een mens aandoet. Je hebt aan Annemie en de kinderen kunnen vertellen hoe graag je ze ziet. Je bent nooit gestopt met dromen: dromen over Compostella of over een boomhut voor Fleur en Frie. Alleen was de tijd opeens zo kort.<br />Vroeger toen we tikkertje speelden en het werd opeens te spannend, kon je “twee” roepen... “Twee” gaf je even tijd om op adem te komen, om nieuwe wegjes te vinden of betere schuilplaatsen bij verstoppertje. Ik had je zo graag een paar “twee’s” cadeau gedaan. “Twee”... ik moet nog even ons Annemie 50 jaar langer graag zien. “Twee”...ons 16 jarige Fleur komt me vertellen hoe verliefd ze is. “Twee”...ik moet nog zoveel dromen, nog zoveel doen....<br />Annemie schreef me naar aanleiding van de dood van een gezamenlijke vriendin dat graag zien geen verleden tijd hoort te hebben... Eigenlijk is dit waar Willy. Graag zien kan wel veranderen maar ophouden doet graag zien niet.<br />Misschien stop ik dit wel nog even in je brooddoos voor straks: Graag zien voor altijd als een geurig vers gebakken wafeltje.<br />Zoen,<br />Griet De Broeck.<br /> ------------------------------------------------------<br /><br /> Duikelaar<br /><br />Al ik er wat wankel bij te staan,<br />Vergis je niet: ik heb een fundament<br />Diep in mezelf. Ik richt me altijd op.<br />Ik ben door niets, door niemand neer te slaan.<br /><br />Anton Korteweg.<br />Een lijfspreuk van Willy<br /><br /> ------------------------------------------------------<br />Heel langzaam heb ik dit alles omlijnd<br />En tenslotte de woorden naar mij toegetrokken<br />Het is onbedachtzaam en verprutst geluk<br />Ik denk aan vroeger<br />Het is voltijdse tijd<br />Het kwettert in mijn hoofd<br />vrage zinnegrappen en woordeloos<br />jammer toch?<br /><br /><br /><br />Ergens tussen het einde van deze zomer<br />En het begin van een eeuwigheid<br />Heeft Willy zijn pen neergelegd<br />Het boek definitief gesloten<br />Afscheid van ons genomen<br />Ons vervuld van herinnering<br />Het woord aan ons gelaten.<br /><br />Dries D’Haese<br />------------------------------------------------------<br /><br /><br />Willy<br /><br />Spitsvondige woordkunstenaar in jaarthema slogans en humoristische tussenkomsten<br />Bescheiden zoon van een 'losse arbeider', levenslang aan de kant van de kleine man<br />Gedreven volhouder op de fiets en in de politiek<br />Praktische buitenmens met oog voor functionele esthetiek<br />Willy, we hadden je heel graag bij ons<br /><br />Frank Langeraert en Greet Conix.<br /> ------------------------------------------------------<br /><br /><br /><br /><br />Zo'n 30 jaar geleden leerde ik Willy kennen bij zijn organisatie van een cursus biologisch tuinieren. Daar leerden we de biologische goeroe Rik De Dapper kennen. Rik was net als Willy met hart en ziel gepassioneerd met de natuur en het welzijn en was begaan met de mensen om zich heen.<br />Ik moest er dan geen seconde over twijfelen toen Willy me vroeg om zijn groentetuin te onderhouden tijdens zijn ziekte. Het was voor mij een hele eer om dit te mogen doen. Bedankt Willy voor alles wat je deed.<br /><br />Hugo Van Steenwinckel<br />------------------------------------------------------<br />de zon verdwaalt<br />zij zien het niet<br />zij raapt.<br /><br />nevel sluiert<br />de zon verdwaast<br />bedwelmd<br />ze roepen niet<br />ze fluisteren<br />en zien<br />hoe zijn laatste adem bellen blaast met vraagtekens<br />terwijl de antwoorden voor ’t rapen liggen<br />staart zij<br />ze zien haar niet, ze huilen<br />nevel sluimert<br /><br /><br />Voor Willy en Annemie uit het diepst van mijn hart.<br />Tante Erna Gielis<br /> ------------------------------------------------------<br /><br /><br /><br /><br /><br />(Het) afscheid van een strijder.<br /><br />Als huisarts het afscheid van een geëngageerde jonge man mogen begeleiden is een zware maar boeiende uitdaging. Toen Willy geconfronteerd werd met de diagnose van maligne mesothelioom, wist hij dat zijn doodsvonnis getekend was. In Kapelle-op-den-Bos kent men de prognose van asbestkanker maar al te goed. Reeds vele, vooral jonge mensen zijn er korte tijd na het stellen van de diagnose aan overleden. Willy kende, vanuit zijn politiek en persoonlijk engagement voor een gezonder leven, het asbestdossier door en door en kon er op een zeer genuanceerde manier diep over uitweiden. Nu werd hij er persoonlijk mee geconfronteerd. Hij besefte meteen dat ook hij de strijd tegen het mesothelioom zou verliezen en dat hij vele van zijn projecten zou moeten opgeven nog vóór ze afgerond zouden zijn. Het is niet gemakkelijk als je zo voortijdig de strijd tegen asbest op het publieke vlak moet verlaten omdat je er zelf het slachtoffer van geworden bent. Het ging dan ook niet vanzelf. Willy had een heel programma opgesteld voor de tijd die hem nog restte.<br /><br />Om mentaal goed te functioneren moet je ook fit zijn en de fitheidbarometer voor Willy was zijn fiets. De fiets werd ook de confrontatie met de vernietigende kanker. Eerst verminderde het aantal km per uur, nadien het bergop rijden en stilaan het aantal km tot de fiets aan de haak moest. Zoals een arts medische parameters gebruikt om de evolutie te volgen, was die fiets voor hem het teken hoe het met zijn gezondheid zat. Ik vond het dan ook bijzonder mooi dat hij bij het afscheid van zijn leven een gedicht over de fiets in intieme familiekring samen in de tuin wou horen.<br /><br />Hoewel Willy vaak zei dat loslaten zo moeilijk was, is hij uiteindelijk er toch in geslaagd. Na iedereen bedankt te hebben is hij erg intiem geworden met zijn vrouw en zijn kinderen en heerste er een warme gloed in de woonkamer. Gedragen door de emoties van zijn allerdierbaarsten, is hij zacht overleden.<br /><br />Deze evolutie van afscheid van het leven mogen meemaken en dagelijks de diepe kracht mogen ervaren van diegenen die hem met liefdevolle zorg omringden, vormen een riem onder het hart van wie zich voor hem inzette.<br />Van harte dank.<br /><br />Je huisarts, Paul Smits<br /><br />------------------------------------------------------<br /><br />"Een school met een hart", zo noemde Willy met het grote hart ons SGi. Hij heeft enorm veel bijgedragen aan de groei van dat hart. Thuis ondersteunde en bemoedigde Willy het werk en de inzet van Annemie. In het SGi bood hij dikwijls een helpende hand; Willy was een goede vriend van veel SGi-ers. Ik denk dat ik Willy heb leren kennen in 1974, toen we de eerste keer het herfstrestaurant georganiseerd hebben. Hij is er elk jaar, tot en met oktober 2006, komen opdienen; 33 jaar lang werkte Willy mee aan het menselijk, vriendelijk, joviaal hart van het SGi. Andere talenten van Willy werden aangesproken bij onze musicals. De vergaderingen van het creatieve team vonden meestal ten huize Vanderstappen plaats, en Willy had er ook zijn inbreng. Jonge mensen moeten hun creatief talent kunnen tonen en daarvoor gewaardeerd worden, dat maakt hen gelukkiger en meer mens; dat was Willy's motivatie om hieraan met hart, woorden en handen mee te werken. Veel pittige pointes in de teksten kwamen uit de mond van Willy; ik denk o.a. aan "de beker van de Mil-de lach" in Fonske. Bij ontwerp en opbouw van het decor was Willy letterlijk een van de steunpilaren. Hij was technisch vaardig, zowel in hout als in metaal. Met zijn kwinkslagen en gevatte uitspraken hield hij er bij de technische ploeg de stemming en het ritme in. De opvoeringen voor een uitverkochte zaal waren echter de hoogtepunten. Willy genoot ervan dat Annemie en alle medewerkers succes oogstten, maar hij genoot nog veel meer van de glunderende gezichten van de jonge acteurs en actrices. Daar was het hem om te doen geweest: jonge mensen het beste van zichzelf laten tonen.De reizen naar de gorges du Tarn voor de zesdejaarsleerlingen wilde Willy niet missen. Hij steunde het concept - gemeenschap, familie vormen - en kon er zich ook sportief uitleven. De koersfiets ging altijd mee, en Willy reed van Avignon naar Liaucous, een zeer lange en bij slecht weer moeilijke rit. Hij moedigde minder sportieve mensen aan, en hielp ze ook. Animeren, zingen, in de bus, in het antieke theater van Avignon, in ons huis in Liaucous, het waren hoogdagen voor Willy. Het zijn voor veel leerlingen en collega's nu kostbare en dankbare herinneringen geworden. Willy heeft het SGi en zoveel andere mensen heel zijn grote hart gegeven.Dank je lieve Willy.<br /><br />Rita Slagmulders<br />------------------------------------------------------<br /><br />Niets is nog vanzelfsprekend, alles is een geschenk.(w.v.)<br /><br />Willy, uiteindelijk is “la dernière heure” dan toch gekomen. Wat mij en waarschijnlijk iedereen in jouw omgeving het meest zal bijblijven was je nimmer aflatende relativerende humor. Als geen ander kon je met een kleine woordspeling iedereen aan’t lachen brengen, een gespannen situatie doorbreken, de mensen dichter bij elkaar brengen. Het was de normaalste zaak van de wereld dat jij op een personeelsfeest op school, op een vriendenfeestje, en weet ik waar nog, de conferencier, maar ook de moderator en de bezieler was. Je kon op drie, vier fronten tegelijk met 100% inzet bezig zijn, meestal boksend tegen de tijd en toch een fantastisch rendement halen. En eigenlijk moest je daar liefst niet te veel voor bewierookt worden: als je bepaalde kwaliteiten had dan was het toch logisch dat je die ten dienste van de gemeenschap stelde. Zo ben je tussen je leerlingen altijd die gemakkelijke, vlotte chiroleider van vroeger geweest voor wie een aangename, gezellige sfeer in de groep een eerste vereiste is om aan opvoeding te gaan doen. Ik heb nooit goed geweten waar je de energie bleef vandaan halen maar het had iets te maken met de fiets: dat was je tweede biotoop. Ik vermoed dat je al die ideeën uit je trappers perste terwijl je naar je werk fietste; vandaar dat je soms met zo’n vaart voorbij vloog. En de weg terug naar huis: dat was onthaasten en genieten en, als je nog wat tijd had, langs een grote omweg naar huis, liefst een eind de Scheldedijk op met Miel Cools of Herman Van Veen in je hoofd. Die Scheldedijk brengt ons bij nog een belangrijk facet in je leven: water en groen. Ik ben pas echt gaan beseffen op onze Camino de Santiago dat de natuur echt meetelde voor jou. Soms zat je daar naast mij in de camper maar je gedachten waren mijlenver weg en je hoofd zat vol donderwolken maar dan: een prachtig Pyreneeënlandschap of een vallei vol witte brem of purperen erica kreeg jouw gezicht ineens weer vol leven. Jouw hemel, Willy, zal er een zijn met een stuk Ierland, nogal wat kilometers Scheldedijk en een gepakte en gezadelde mountainbike met ruiloptie voor een tandem.<br /> <br />Tot weerziens<br />Miel Spiessens<br /> ------------------------------------------------------ <br /><br /><br />Ik heb Willy nooit weten ouder worden<br />wijzer wel, bezadigder<br />maar die frisheid<br />dat jeugdige enthousiasme<br />die onbevangenheid<br />heb ik hem altijd weten bewaren<br />ik ben zo blij hem gekend te hebben<br />ik denk met vreugde terugaan de tijd dat we samenwerkten<br />in de chiro<br />eerst in verbond brussel<br />hij als verbondsleider<br />ik als verbondsleidster<br />en nadien op kipdorp<br />als vrijgestelde<br />...speels,attent, correct, vol vuur...<br />willy kon zich in iets vastbijten<br />hij ging er voor<br />tot in de daad<br />nadien kwam ik willy sporadischer tegen<br />bij agalev en groen<br />'t was altijd een warm weerzien<br />eind augustus zag ik hemvoor het laatst<br />op de molenfeesten<br />het was een bijzondere en intense ontmoeting<br />tot laat bij een kampvuurtje<br />dat zachtjes doofde<br />lieve willy<br />gij hebt de aarde mee bewaard<br />gij verdient de hemel tot aan de overkant heel verbonden<br /><br />mia vansintjan<br /><br /> ------------------------------------------------------<br />Hoe lang rijd je van Kapelle-op-den-Bos naar Holzgau in Oostenrijk?<br /><br />Willy was chauffeur, Annemie zijn co-piloot.<br /><br />Amper de autogordel aan en Willy zocht al een eerste CD uit.<br /><br />Onze reis weg:<br /><br />Een kleinkunst verzamel-CD<br />Eva Deroovere zingt,<br />Johan Verminnen volgt<br />En dan een solo van Willy...<br /><br />Even een plaspauze en de benen strekken.<br />Jo Lemaire komt op, in het Nederlands<br />En Raymond van het Groenwoud<br />Dan een duet van Willy met Annemie<br /><br />Tijd voor de pick-nick.<br /><br />Bram Vermeulen zingt,<br />Willem Vermandere antwoordt met "Blanche en z'n peird"<br /><br />Nog even halt houden en genieten van het veranderende landschap: Willy begint al puur te jodelen!<br /><br />Een CD van Stef Bos.<br /><br />De bochten van de Oberjoch - nu even instrumentaal en ....<br />Holzgau here we come<br />Ah nein auf Deutch: hier kommen wir.<br /><br />Willy zijn Duits was niet alles.<br />Iedereen weet toch dat Frans zijn specialiteit was...<br /><br />De week in Holzgau vloog voorbij: wandelen, fietsen, gezelschapsspelen een gezellige babbel.<br /><br />Willy genoot! Wij ook.<br /><br />Hélène en Richard<br /><br /> ------------------------------------------------------<br /><br /><br /><br /><br />Willy was een buitengewoon man. Hij had van die blinkers van ogen. Steeds alert. Steeds die aantrekkelijke glimlach. Onvermoeibaar. Steeds actief. Sportief. Open. Minzaam. Een enorm rechtvaardigheidsgevoel. Hondstrouw. Beresterk. En toen kwam die harde, onrechtvaardige boodschap. Ik was erbij toen hij op het landelijk Groen!-secretariaat in Brussel kwam vertellen dat "de ziekte" hem te pakken had. Jan was erbij. En Johan. En Mieke. En Jos. En Vera en Katja en al die andere onvermoeibare mensen van het secretariaat. We werden stil. Pakten elkaar vast. Hadden het moeilijk onze tranen te bedwingen. We zullen vechten, zei hij, maar hij wist dat de strijd ongelijk was. Nu zijn we Willy kwijt. Maar nooit verdwijnt hij uit onze gedachten. We hebben de verdomde plicht het asbestdossier verder aan te kaarten. Ervoor te zorgen dat zijn lotgenoten een stem krijgen en gehoord worden. Veel sterkte Annemie, Eva, Sara, Bert en Karolien.<br /><br />Bart Staes<br /><br />------------------------------------------------------<br />Liefde op het eerste gezicht<br /><br />Zo’n 15 jaar geleden fietste ik de Veldstraat in op zoek naar een meisje. Ze heette Eva en ze was de dochter van mijn vroegere leerkracht Nederlands.<br />Ik was in de juiste straat maar het huisnummer was mij totaal onbekend. Gelukkig zag ik in de verte een meneer die briefjes aan het posten was.<br />‘Die zal de buurt wel kennen’, dacht ik en toen we elkaar naderden vroeg ik: ‘Weet u de familie Vanderstappen wonen?’ ‘Het moet hier in de buurt zijn.’<br />De persoon keek me een beetje verbaasd aan en zei: ‘Hier een beetje verder aan je linkerkant, nummer 166.’ Hij wees richting een haagje aan een smalle oprit.<br /><br />Ik bedankte hem en op nummer 166 vond ik de liefde van mijn leven.<br />Wanneer ik, na die leuke zondagnamiddag huiswaarts wilde gaan, bleek de briefjesman de vader van mijn lief te zijn! Moet die plezier gehad hebben!<br /><br />Ik was nog maar net op weg naar huis en een lekke band kondigde zich sissend aan. Ik stapte, met mijn fiets in de hand, terug naar mijn lief. Haar vader, de Willy, stelde onmiddellijk voor om de band te herstellen.<br />Hij had (bleek later) ‘iets’ met fietsen.<br /><br />Even lekker dag zeggen tegen mijn liefje en met een goed pak vlinders in m’n buik vertrok weer huiswaarts.<br />Nog geen 100 meter verder… psssss… terug ‘platte tube’. (Zou hij dan toch wat zenuwachtig geweest zijn om zijn oudste dochter die voor het eerst met een vriendje op haar kamer afsprak?)<br />Ik heb het hem nooit durven vragen, maar na een tweede poging lukte het hem de band te herstellen en kon ik terug naar huis.<br /><br />Willy, ik zal je eenvoud en sportiviteit, je levenslust en humor enorm missen.<br /><br />Rudy Goossens<br />Je schoonzoon<br /> ------------------------------------------------------<br /><br /><br /><br /><br />Goeie reis.<br /><br />Het lijkt zo. Willy die zijn fiets pakt en wegrijdt. Met vuur en vlam vertelde hij mij over zijn passie. Het gevoel van vrijheid, verbondenheid met de natuur. Ik zie ons nog staan. Met de microfoon in de hand, bij zijn fietsen, in de garage. Ik daagde hem uit. Willy liet zich niet doen en zong een lievelingsliedje. Bicycle, van Queen. Zonder orkest.<br />Ik kreeg de krop in de keel. Niet echt van zijn zangtalent. Maar van zijn kracht en zijn integriteit.<br />Willy zong tegen het zuurstofgebrek in en ik zag de fonkeling in zijn ogen. De levensvreugde van de genieter.<br />We hebben gelachen. Hij heeft gelachen. Zwakjes maar met volle goesting.<br /><br />Zo wil ik hem herinneren.<br />Een warme, wijze en sterke, integere man.<br /><br />Ik luister naar die bewuste radiodocumentaire, en besef dat de twee hoofdrolspelers er niet meer zijn.<br />Geveld door asbest.<br />Waarom. Daarom ?<br /><br />Tjhoi<br />die journalist die uit zijn rol viel...<br /> ------------------------------------------------------<br />Het is een vreemd gevoel<br />Als vanavond de nacht valt…<br />Er is iets in mij<br />Dat zegt dat de tijd<br />Een nieuw verhaal schrijft…<br />Ik weet dat<br />De wind is gaan liggen<br />En de rust is weergekeerd…<br />De stilte<br />Verbergt alle zorgen van weleer<br />En omsluit teveel vragen blijvend waarom...<br />Maar voor wie omhoog kijkt<br />Schittert de hemel veel meer als voorheen…<br />Het kan geen toeval zijn:<br />Het zachte afscheid loopt uit<br />Tot een sterrenregen van zoete herinneringen<br />Een blijvend beeld van dankbare dagen…<br />Een onafgebroken verhaal van voorbije inzet…<br />Als het weer ochtend wordt<br />Is niets nog hetzelfde…<br />Nu je aan de overkant bent,<br />Weet ik dat het goed is geweest…<br />En blijft een enig mooi beeld van onvergetelijke momenten,<br />Van onuitwisbare dingen duizend en één…<br />Weet je ook nog hoeveel…?<br />Het zijn er zoveel…<br />Teveel,<br />Om op te noemen…<br />Maar zoals je geweest bent<br />Zal je in ieders geest blijven ronddwalen:<br /><br /><br />Als kaderleider in de Chiro<br />En later als vrijgestelde,<br />Met de ideeën van de jaren na ‘68<br />Als stevige onderbouw…<br />Het zal de basis worden<br />Van een blijvend engagement voor de samenleving…<br />Als groene jongen,<br />Begaan met de uitbouw van een bewuste maatschappij<br />En stevig op de politieke barricade…<br />Als vriend van velen,<br />Met een waaier aan deugddoende kenmerken: <br />Een stevig geloof in basiswaarden ,<br />Een doorgedreven bezorgdheid,<br />Een onvoorwaardelijk engagement,<br />Een consequente houding,<br />Een efficiënte aanpak,<br />Een grondige dossierkennis,<br />Een eigenzinnige trekkersrol…<br />Maar wie je kende wist nog veel meer:<br />Het genieten van het leven,<br /><br /><br />Het koesteren van de ontmoetingen met vrienden,<br />Het deugddoen van plezierige momenten,<br />Het bewaken van de noodzakelijke nestwarmte,<br />Een gezond gevoel voor voldoende humor,<br />Soms met een geriskeerde ondertoon,<br />Het klein hartje achter de stoere uitspraken,<br />De eerlijke, maar kritische blik op het leven,<br />Het vechten tegen onrecht,<br />De moeilijke weg doorheen het onbekende…<br />Voor velen was en blijf je<br />Bezieling en begeestering,<br />Hoop en vernieuwing,<br />Droom en tegenstroom…<br /><br /><br />Een verhaal met een duidelijke boodschap…<br />En zo ben je meer dan ooit verleden en toekomst…<br />Als straks over de horizon de zon weer verdwijnt,<br />Dan weet ik heel zeker dat niet zo ver van hier<br />Iemand ons toekijkt en glimlacht…<br />In de stilte van de nacht<br />Kleurt jouw verhaal de wereld nieuw,<br />Het wordt een verhaal dat nooit eindigt…<br /><br />Pauwel, Mattias, Denise en Willy Price-De Schutter.<br /> ------------------------------------------------------<br /><br /><br /> <br />we hebben samen gelachen en gehuildwe hebben samen gewerkt en gevochten,samen gekweekt, opgevoed, voorbeelden gegeven en gehooptwe hebben samen verbouwd, plannen gemaakt en uitgevoerdwe hebben samen gefeest, gedanst, gedronken, soms iets te veel en zweefden, geloofdenbeloofden en vergatenwe hebben samen gepraatsoms stil, soms luidmême en français et anglaiswith or without smokingwe hebben samen gediscussieerd, ongezouten en groen gepeperdwe hebben samen bloemen geplant, onkruid gewiedook soms teveel of te weinigwe hebben samen gefietst en gewandeldwaren eventjes de weg kwijtwe hebben nooit samen gezwommenhet water was net iets te diepen zijn dan ook niet verdronkenwe hebben samen liefgehad, dezelfde mensen en mekaarwe hebben samen gebeden, gevloekt, vervloekt, verwenst, gestreden en losgelaten jij hebt altijd gewerkt aan een betere wereld, veiliger, groener, warmer, properder en mooier Willy, mijn schone-broer en dat doe ik ook. Erna Gielis<br /><br />------------------------------------------------------<br />Willy,<br />Willie,<br />Wil ie ?<br />Ja, verdomme<br />hij wou !<br /><br />En hoe ?!!!<br />Met tomeloze energie<br />Trekkend, zwoegend,<br />Als een Brabants raspaard.<br /><br />Tegen de wind in,<br />liefst berg-op<br />halsstarrig, koppig<br />een Flandrien.<br /><br />Vliegend en bevlogen<br />Weinig tijd voor seminaries<br />Aktie-bewegen-vooruitgaan…<br /><br />Elke mens verlegt wel<br />zijn steen<br />in een rivier<br />op Moeder Aarde.<br />Willy nam daar geen vrede mee.<br />Hij plooide zich dubbel<br />En verplaatste een rotsblok.<br />Houvast zoekend<br />Op glijende keien…<br /><br />Waardoor de stroom<br />Niet altijd hélemaal<br />De richting uitging<br />Die híj voor ogen had.<br /><br />Maar…<br />Hoed áf, voor het inspirerende leven<br />Van een creatief en begeesterend man! <br />Bedankt, Willy.<br /><br />Van Erwin-Hilde-Lotte-Lore-Zynke-Jitse.<br /> ------------------------------------------------------<br /><br />Mark en ik, we zullen Willy altijd in ons hart dragen als diegene die met enorm enthousiasme in 1988 onze groep in Aarschot kwam ondersteunen.<br />We gingen thuis vergaderen, en Willy kwam af.<br />We zaten in ons nieuwe huis en waren nog aan het verbouwen en zaten een beetje met onze handen in het haar. Er moest ik weet niet hoeveel materiaal boven op het verdiep geraken.<br />Dus de vergadering ging dan maar door terwijl wij, Mark en ik gingen sjouwen.<br />Willy echter die bood zelf aan om met de ganse groep elkeen wat te pakken en dan samen iets te drinken en vergaderen na gedane arbeid.<br />Dat was echt plezant en zo enthousiasmerend dat we daar veel en vaak aan terugdenken en dachten als we Willy tegenkwamen.<br />Dat is wat we wilden zeggen.<br />Willy, een man die ergens met veel goesting kon opvliegen en een groep kon meesleuren daarin.<br />Willy heeft als medewerker echt veel groepen en mensen op de been geholpen voor Agalev en Groen!<br /><br />Betty Kiesekoms<br /><br />------------------------------------------------------<br />Willy<br /><br /><br />Ik heb je gekend als een hele fijne collega. Je was zowat de grappigste mens die ik kende, je legendarische woordgrapjes maakten iedereen aan het lachen. Je was een enthousiaste man, vol levenslust en bruisend van energie. Je straalde gezondheid uit.<br /><br />Alles veranderde toen het loodzware, onverwachte verdict viel. Kanker. Veroorzaakt door asbestvervuiling, de ongenadige killer die jij jarenlang politiek hebt bestreden.<br /><br />Verdomme. Dat was het enige wat ik op het moment kon denken toen je dat nieuws moest vertellen. Wat zeg je tegen iemand die tegen de dood aankijkt? Je kan diep zuchten, en binnensmonds vloeken, en de tranen laten lopen, en mekaar eens goed vastpakken.<br /><br />Zelfs dat kan nu niet meer.<br />Ik ga je ontzettend missen.<br /><br />Els Keytsman<br /><br /> ------------------------------------------------------<br /><br />Beste Annemie en familie,Toen we met onze provinciefractie bijeen kwamen, een jaar geleden, kondigde Willy aan dat hij niet lang meer te leven had.Het was moeilijk te geloven.... Willy, die sportiviteit en uithoudingsvermogen uitstraalde op en naast zijn fiets.<br />Toen we samen in Bérisménil waren, twee jaar geleden, draaide hij er zijn hand niet om eventjes naar La Roche te fietsen om brood.<br />Maar ook zijn voortdurende gevatheid en zijn woordspelletjes zullen we missen.Vergeef onze afwezigheid bij de begrafenis.<br />We zijn denken die dag aan hem en aan jullie in Mortsel op een colloquium van Groen!Plus, waar we enige taken op ons nemen.<br />Sinds kort, en veel te kort, was Willy ook 'jong' lid van de 55-plussers van Groen!We wensen jullie veel sterkte in deze moeilijke dagen.<br /><br />Jo en Cecile<br /><br />--------------------------------------------------------------------<br /><br /><br />Willy had vele mooie momenten in de provincieraad. Ook de andere partijen wisten dat Willy iets te vertellen had. Het mooiste moment vond ik de aanklacht van Willy tegen een bedrijf dat geen allochtone werknemers wou aannemen, omdat de klanten dit niet zouden willen. Op zijn unieke manier legde hij haarfijn de gevolgen uit van een dergelijke houding. Hij vermeldde o.a. hoe hij als leraar vaak te maken kreeg met jonge allochtonen die hem vertelden dat ze ook met een diploma niet aan de bak zouden komen. Deze tussenkomst was Willy van de bovenste plank: woede om onrechtvaardigheid en egoïsme, een streven naar een evenwicht tussen emotie en verstand en het blijvend zoeken naar de perfecte, kristalheldere formulering.<br /><br />Ik wist dat Willy op een fiets geboren was, maar zijn grote liefde voor de Harley Trapperson werd me pas echt duidelijk tijdens het Belgisch kampioenschap veldrijden in Tervuren. Hij was thuis met –hoe kan het anders- de fiets vertrokken en ik had hem in Grimbergen opgepikt. In Tervuren zag ik hem echt genieten van het beulenwerk van een aantal Flandriens in de Brabantse modder. De dag eindigde in de vip-tent met een aantal streekbieren en de enig mogelijke conclusie: voetbal is voor jeannetten, fietsen, dat is pas een echte sport! Als er een hemel bestaat, laat er dan voor Willy zeker fietsen zijn.<br /><br />Luc Debraekeleer<br /><br />------------------------------------------------------------------------------------<br /><br />AFSCHEID VAN WILLY<br /><br />Willy,<br /><br />Op het einde van je laatste zomer vertrouwen wij je toe aan onze aarde<br />met de dood in het hart, want met je weggaan sterft ook een stuk van de groene familie, een stuk van onszelf.<br /><br />Dinsdagavond op het provinciaal partijbestuur brandde voor jou een kaars, op de plek waar je zou gezeten hebben; ze brandde stil en warm terwijl we niet wisten dat naar het einde toe jouw levenskaars zachtjes doofde.<br /><br />Veel te vroeg, voor wat het leven je nog had kunnen bieden, als je niet bij Eternit had gewerkt.<br />Veeleer op tijd om de pijn van de ziekte voorgoed buiten te sluiten en om je draagkracht en die van je geliefden niet onmenselijk zwaar op de proef te stellen.<br /><br />Willy,<br /><br />De woorden waarmee je afscheid van ons neemt in je laatste brief , zeggen eigenlijk alles.<br />Het is trouwens geen doodsbrief, het is een levensbrief.<br /><br />Je schrijft ons:<br /><br />“Wat telt is de liefde. Het vermogen ontwikkelen om lief te hebben en geliefd te worden. Dat is het enige.”<br /><br />Deze afscheidswoorden zijn zo ontroerend, omdat we diep in onszelf weten, hoe juist en hoe waar ze zijn, ook al is het helemaal niet simpel er naar te leven.<br />De wereld zou er wel helemaal anders uitzien.<br />Liefde is voor jou altijd zeer omvattend geweest:<br />je gezin, je dorp, je gemeenschap, de jeugdbeweging, de natuur, de fiets en de groene partij.<br /><br />Je hebt je jarenlang bij ons in Agalev en later in Groen! ingezet op een begeesterende, heel eigen manier. Je bent namelijk een man van alle stielen:<br /><br />- een knutselaar met materialen, die ons vervallen secretariaatje in de Platte Lostraat nog een acceptabel uitzicht hebt gegeven;<br />- een liefhebber van het woordenspel die met veel humor op allerlei situaties kan reageren en veel feestjes heeft opgevrolijkt met stukjes van ene Stilly Vanderwappen;<br />- een mens die anderen kan vertrouwen geven en als provinciaal medewerker en later als partijsecretaris groepen met inzicht en inlevingsvermogen op weg kan zetten en blijvend steunen ;<br />- een man met aandacht voor de leuke sfeer en voor het uitzicht van de dingen ;<br />- een verkozene die een dossier tot op het bot uitpluist maar het gevecht daarover met humor en zelfrelativering voert en daardoor “on speaking terms” blijft met tegenstanders;<br />- de soepele fietser die met gemak en plezier alle woon-werk-afstanden overbrugde, of het nu naar Temse, Leuven of Brussel was om nog maar te zwijgen van alle andere verkenningstochten, fietsvakanties en fietsen met blinden.<br />Zelfs in de laatste maanden ben je ermee doorgegaan tot en met de vervulling van een oude droom: rijden naar Sint Jacob van Compostella. Je allerlaatste tocht, lieve groene fietser, was ongemeen hard; de liefde en de vriendschap van je prachtige familie, van de mensen die je verzorgden, van vrienden en medestanders konden je pijn en rusteloosheid temperen en verzachten.<br /><br />Met dankbaarheid kijken wij terug op alle beelden van jou, de mooie, vrolijke en pijnlijke; ze staan op ons netvlies gebrand. We zullen ze met zorg bewaren en koesteren in verhalen die nooit verloren gaan.<br /><br />Magda Aelvoet<br /><br />---------------------------------------------------------------------------------------<br /><br />Het fietspad langs de spoorweg van Buggenhout tot Kapelle-op-den-Bos wordt eindelijk, zeer binnenkort, aangelegd. Toen je dat eind augustus hoorde, zei je: “Dan hangt nu heel mijn leven aan elkaar: eigenlijk geboren in Buggenhout, opgegroeid in Malderen, wonende in Kapelle-op-den-Bos.” En eindelijk een korte fietsverbinding, wat kan er meer over jouw leven gaan: menselijke banden en fietsbanden. We hadden het nog over de ‘prijs Willy Vanderstappen’ die we aan een gemeente met een nieuw aangelegd fietspad zullen geven. “Voor een functioneel fietspad”, vraag je, “nuttig voor schoolgaande jeugd en werkende mensen.” Wat hadden we die prijs graag door jou nog laten uitreiken, wat een zalig fijnzinnige speech zullen we nu moeten missen.<br /><br />Op de provincieraad was je het laatste jaar – bij banale beslissingen voor later - vaak met je gedachten bij je dierbaren. Maar als het erop aan kwam was je alert, met een kwinkslag zei je je gedacht en kwam de ‘onbezorgde en grappige’ Willy terug bovendrijven. De andere partijen waarderen je om je constructieve inzet. Je was content dat onze ploeg zo actief en fijn samenwerkt en dat zei je ook. Je wou ons nog graag zoveel leren, en naast jou zitten is een voorrecht geweest.<br /><br />Malderen was de gemeenschappelijke factor die ons op de trein bezig hield. De chiro, de verbondenheid tussen de mensen en ook de poëzie. Het kon af en toe die ‘rugzak’ van jou wat verlichten. Maar vooral heb jij heel veel mensen een rugzakje meegegeven met energie, vriendschap en optimisme. Dat dragen we mee. En dikwijls, heel dikwijls zal je naam nog uitgesproken worden, met de glimlach. Voor de sport,... zou jij zeggen.<br /><br />Leentje Van Aken<br /><br /> --------------------------------------------------------------------------------------<br /><br /><br /><br /><br />Willy,<br /><br />Je was een buitengewoon mens.<br />Een man met een visie en die daar ook consequent naar leefde.<br />Ecologie stond op je voorhoofd geschreven.<br />Je kon jouw levensvisie ook overbrengen en er anderen mee begeesteren, zonder iets op te dringen.<br />Je maatschappelijk engagement werkte aanstekelijk.<br />Je schreef gedreven aan politieke dossiers, met dat over asbest bovenaan de lijst.<br />Je levensenergie was tomeloos.<br />Je talent om om de haverklap met een gevatte woordspeling uit te pakken was meesterlijk.<br />In juni waren we voor het laatst met alle groene vrienden uit de regio samen op de brunch in Kapelle. Iedereen was ten diepste bedroefd, omdat we wisten dat dit wellicht ons laatste samenzijn met jou zou worden. Je mocht vele emotionele knuffels in ontvangst nemen. Toch vond je de moed om ons toe te spreken op jouw niet te evenaren humoristische manier. Je kwinkslagen hadden niets aan kracht verloren. Ook die dag kon je ons aan het lachen krijgen. Het was jij die ons troostte, in de plaats van andersom.<br />Willy, ik ben gelukkig dat ik jou heb mogen kennen.<br />Je was een mooie mens en een vriend, die ik nooit zal vergeten. <br /><br />Magda Van Stevens<br /><br />-----------------------------------------------------------------------------<br />Vilvoorde.<br />De strijd tegen asbestvervuiling<br /><br />Hoe komt het toch dat zo weinig mensen in Kapelle-op-den –Bos wakker liggen van de asbestvervuiling? Vroegen we ons af op één van de eerste bijeenkomsten die we hadden over het probleem. Willy kon zich er druk in maken. Veel mensen leden in stilte. De omerta was oorverdovend. Willy heeft in elk geval het stilzwijgen doorbroken. Eerst werd hem dat niet in dank afgenomen. Maar gaandeweg groeide het begrip. Als nu tuinen en opritten in Kapelle en omstrekken door de OVAM gesaneerd worden, is dat grotendeels zijn verdienste. Het is een kleine stap in de wereldwijde strijd voor de rechten van de asbestslachtoffers en tegen de vervuiling met asbest. Maar voor Vlaanderen een zeer belangrijke stap. Willy heeft het asbestprobleem zoals het zich vandaag blijft aandienen in Vlaanderen, terug zichtbaar gemaakt. Met zijn open en aangrijpende getuigenissen over het eigen ziek zijn, zijn eigen geschiedenis, heeft hij een beklijvende bijdrage geleverd. Willy staat nu symbool voor het onrecht dat duizenden asbestslachtoffers is aangedaan en nog veel meer andere milieuslachtoffers. Als Groenen kunnen we zijn gedachtenis het best in ere houden, door onze strijd tegen vervuiling en winstbejag ten koste van de gezondheid van mensen, onverkort voort te zetten. Wat Willy overkomen is, mag niet meer gebeuren. Spijtig genoeg is er nog een heel lange weg te gaan.<br /><br />Johan Malcorps<br />voormalig parlementslid van Groen!<br /><br /> ------------------------------------------------------------------------------------<br /><br />Willy,<br /><br />Toen ik eind 1999, begin 2000 voor het eerst naar de regionale vergaderingen van Halle-Vilvoorde kwam, was jij de regionale politiek secretaris. Je leerde mij dat vergaderingen plezant moeten zijn, anders haakt iedereen af. De bestuursvergaderingen en de regionale ledenvergaderingen werden dus steevast geopend met een drankje en er was steeds tijd voor een kwinkslag, een grap of iets persoonlijks. Toch werd het echte politieke werk en de partijuitbouw nooit vergeten en werden soms moeilijke beslissingen genomen.<br />In 2003 zou ik uw partijsecretaris worden tijdens de moeilijke nachtvluchtencampagne. Na het debacle van mei 2003 verwisselden we van plaats en organiseerden we een spetterend regionaal startfeest in uw tuin. Je was een beetje jaloers dat ik de eerste regionale voorzitter werd nadat we het politiek secretaris mandaat opgaven.<br />Zonder uw steun zou ik de lijstvorming voor de Vlaamse verkiezingen niet overleefd hebben.<br />Sinds eind 2004 de provinciale structuur in het leven geroepen werd, hebben we mekaar veel minder gezien, maar als we mekaar zagen, was het alsof er geen tijd was tussen gegaan.<br />Als dokter voelde ik mij heel machteloos ten opzichte van uw ziekte en ik stond er niet bij stil dat het zo snel zou gaan. Ne man met zone longinhoud. Ik keek ernaar uit om u terug te zien bij de nieuwe provinciale bestuursverkiezingen, daarom stelde ik een telefoongesprek wat uit.<br />Willy,<br />Ik heb veel van u geleerd en ben blij een mens als jij gekend te hebben en tot mijn vrienden te mogen gerekend hebben.<br />All you need is "leffe".<br /><br />Mark Lamotte<br />ex-voorzitter Groen! Halle-Vilvoorde<br /><br />-----------------------------------------------------------------------------------------<br />Willy<br /><br />“ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde…”<br />Pakkend lied van Bram Vermeulen.<br />Ook jij hebt je steen verlegd<br />en het water loopt niet meer zoals voorheen<br />op de vele vlakken waar je actief was<br /><br />De Zenne wordt proper:<br />de eerste paling is gemeld<br />De Molenbeek<br />of is het de Aa-beek<br />krijgt stilaan zijn kansen<br /><br />Alleen de strijd tegen asbest is nu finaal geweest<br />Maar zelfs daar is de steen verlegd<br />En kan niet meer<br />wat ons Willy ontnam<br /><br />Dank voor je voorbeeld<br />Dank voor je inzet<br /><br /><br />Groen! Mechelen<br /><br /> -------------------------------------------------------------------------------------<br /><br /><br /><br /><br />Willy,<br /><br />Veel te vroeg fiets je voor altijd van ons weg.<br /><br />Willy, ik heb je graag gezien. Als partijgenoot met altijd weer nieuwe en frisse ideeën.<br /><br />Als medewerker op mijn kabinet die zorgde dat we met een lach en een grap de moeilijkste politieke stormen trotseerden.<br /><br />Als warm en gevoelig mens: altijd aandacht voor de anderen, snel een gedichtje voor iemands verjaardag, een warme knuffel als troost.<br /><br />Willy jij was voor mij de man die alles had om 100 te worden: sportief en altijd goed gezind.<br /><br />Tegen de witte dood is blijkbaar geen kruid gewassen.<br /><br />Voor jou, voor Annemie, voor jullie kinderen en kleinkinderen zal ik verder vechten voor een betere wereld, een wereld waar respect voor het leven het haalt op dodelijk gewin.<br /><br /><br />Liefs, Mieke Vogels<br /><br />--------------------------------------------------------------------------------------<br />lieve collega<br />ik zie je nog met je koersvélo toekomen op het secretariaat<br />jij had al 40 km in de benen als ik de slaap nog uit de ogen wreef<br />ik hoor je met de zoveelste kwinkslag<br />een sluimerende spanning op het werk ontmijnen<br />zonder de essentie uit het oog te verliezen<br />ik lees nog je spitse pen<br />als stilly vanderwappen in de bladgroen van toen<br />ik zie je bezig op dat personeelsfeestje<br />toen je à l’improviste een eenmansact uit je hoed toverde<br />en iedereen aan het lachen bracht<br />dat de tranen over onze wangen liepen<br /><br />lieve groene bondgenoot<br />steeds bescheiden, meestal op de achtergrond<br />timmerde je aan de groene weg<br />je kwam op voor de zwakke weggebruiker<br />je was de eerste om een stoute prikactie te bedenken<br />je vocht tegen elke vorm van onrecht<br />ernstig, maar toch steeds opbouwend<br />zelfs bij het onrecht dat je uiteindelijk heeft geveld<br /><br />lieve vriend<br />jij bracht mensen bij mekaar, weet je<br />deed ze samen genieten<br />je deed ze lachen en weer ernstig zijn<br />je<br />ik wil je nog zoveel vertellen<br /><br />adieu ami, je t’aimas bien, tu sais<br /><br />rudi daems<br /><br /> -------------------------------------------------------------------------------------------<br />Willy, je fietste door het leven, krachtig, altijd goedlachs en oprecht. Een schalkse renner.<br />Je reed niet mee om elke rit te winnen, je hoefde geen kopman te zijn. Het peloton, daar voelde je je thuis, tussen de andere renners. Je familie, je vrienden, je collega's.<br />Je fietste voor het plezier van het rijden.<br /><br />We zagen je nooit afstappen,<br />want je was niet anders naast je fiets.<br />Het plezier van het gedreven leven<br />met het leven zelf als doel<br />hield ons bij elkaar.<br />En als wij het moeilijk kregen,<br />zette je ons met plezier even uit de wind, zonder dat we het moesten vragen.<br /><br />Soms reed je mee in het bergklassement van het leven.<br />Woelige ritten, lange ritten.<br />Maar de groene trui bleef steeds je lievelingstricot.<br /><br />Jij bent nu wel afgestapt,<br />ergens op een helling buiten categorie,<br />en wij houden halt voor jou en buigen het hoofd.<br />Konden we nog maar fietsen, dan konden we desnoods zeggen dat de benen slecht waren.<br /><br />Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn.<br />Je ploegmaten zullen je missen, Willy.<br />Het was een eer in jouw team te rijden.<br /><br /><br />Toon Toelen<br /><br /> -----------------------------------------------------------------------------------------<br /><br /><br /><br /><br />Beste Willy<br /><br /><br />Soms, op een onbewaakt moment, vraag je je wel eens af waarom je aan politiek doet. Het lijkt dan alsof politiek alleen maar ‘gedoe’ is. Of je zit in een zoveelste vergadering in een parlement te strijden over wat op dat moment woorden lijken. Het is echter de wereld buiten die ons, groene mensen, de politiek in getrokken heeft. Omdat we bezorgd en verontwaardigd waren, en nog steeds zijn. Als ik jou zag, wist ik altijd weer waarom we dit doen. Je warmte en menselijke energie gaven ons allemaal telkens weer nieuwe moed. Je bleef nieuwe dingen verzinnen. Groene politiek was nooit saai bij jou. En toen werd je ziek. Het was een cynisch noodlot. Wat jij met al je acties duidelijk maakte, overkwam ook jou. Er is niets ‘softs’ aan ecologie, het is soms een harde menselijke realiteit. Een maatschappij die enkel op korte termijn denkt, en zich te zeer richt op het snelle gewin, laat gewone mensen daarvoor een zware prijs betalen. Zodra je wist dat je ziek was, heb je nog zelf, met je eigen woorden, duidelijk gemaakt welke werkelijkheid er schuilt achter de soms ‘veilige’ discussies in parlementen over wetten en regels. Je bleef strijden voor een betere regeling voor wat ondertussen je lotgenoten geworden waren. Mensen met een ‘ongewenste waarheid’ in hun lichaam. Ik bewonderde je moed terwijl ik net als anderen zoveel machteloze woede voelde waardoor ik geen woorden kon vinden. Ik zou willen dat je ons ergens zou kunnen horen nu. Want ik wil je verzekeren dat we door zullen gaan met jouw gevecht. Ook en vooral omdat we de warme en onvervangbare mens die jij voor ons was in onze harten levend willen houden. Daarom doen we het. Het ga je goed Willy.<br /><br />Vera Dua<br /><br />---------------------------------------------------------------------------------------<br /><br />Beste Willy<br /><br />Je moest eens weten hoe zwaar het me valt om je nu aan te spreken. Liever zou ik naast je staan. Ergens naar kijken, en wachten op de eerste woordspeling die zich aandient. Of gewoon zwijgen, en kijken. Het zou al genoeg zijn.<br /><br />Ik zie je nog zitten, hoe je diep vanuit je oogkassen keek als je zat te wachten op de woorden. Flirten met woorden, dat zou een goede omschrijving kunnen zijn.<br /><br />Als ik aan je denk, dan denk ik aan ‘doen’. We hebben veel dingen samen gedaan. Doen was een manier van zijn voor jou. Dingen doen als een bezwering van de onrust. Dingen doen als een vorm van verzet. Niet meer kunnen doen was een harde waarheid voor jou in de laatste maanden van je leven. Je geest leek er niet voor gemaakt, en de onrust nam het soms weer over.<br /><br />Ik ben niet de enige die bij het woord ‘paradijs’ altijd aan jou zal blijven denken. Het stond voor een droom, die we samen deelden. Uiteindelijk stond het ook voor een plek. Jouw tuin. Je had hem in de loop van de jaren laten uitgroeien tot een eiland vanwaar je steeds weer kon vertrekken. Het werd een eiland om te blijven. Het werd een bolwerk tegen de wereld. Het werd je hele wereld. De tuin was het leven waaraan je je zo graag wilde vasthouden.<br /><br />Je wilde jezelf zo graag in het leven verliezen. Dat beeld komt altijd bij me terug. Als je in een van je vele momenten van hevige aanwezigheid was, leek het alsof het leven het van je had overgenomen. Dan moesten we je loslaten. Dat was niet moeilijk. Je verdween in iets dat ergens anders was, maar je kwam steeds weer terug. Dat je jezelf in de dood moest verliezen, heeft nooit gepast in het ritme dat jij zo nodig had. En op dat loslaten waren wij niet voorbereid.<br /><br />Strijden tegen onrecht, en dan getroffen worden door een onrechtvaardige ziekte, hoeveel cynischer kan het lot zijn.<br /><br />We deelden nog iets, maar toch ook niet helemaal. Dat wat we niet deelden, een gelijke kans op verder leven, maakt me nog altijd radeloos. Kanker is als een niet gevraagde gast, die soms wel blijft tot op het einde van het feest, maar niet helpt bij het afwassen.<br /><br />Toen ik hoorde dat je gestorven was, bewoog mijn verdriet tussen twee gevoelens. Ik was op een bepaalde manier blij voor jou, omdat ik wist dat jouw lijden voorbij was. Mooier omringd dan jij was, door zo’n bijzondere mensen, kan een mens niet sterven. Maar ik was ook kwaad. Onbeschrijflijk kwaad. Op die verdomde ziekte. In jouw geval was je vonnis niet-onderhandelbaar. Je hebt geen kans gekregen. En ik zal dat nooit kunnen aanvaarden.<br /><br />Leven is even uit de zee komen, en een tijdje op het land blijven. Om dan weer terug te gaan. De golf kan er alleen zijn door de zee. En de zee vindt haar bestemming ook in de golven. Zo zijn we met elkaar verbonden. Rust vinden en dingen doen, zijn als zijn en worden. In de zee zijn ze één. Ik wil je graag terug naar de zee dragen Willy. Zo draag ik je ook naar mezelf. En daar mag je altijd blijven leven.<br /><br />Jan MertensWilly Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-81627818330632964972007-06-16T10:47:00.000+01:002008-12-10T04:28:19.261+01:00Interview in 'Leven' het driemaandelijks magazine van de Vlaamse Liga tegen Kanker nr.35 juli 2007<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh455C4AlNQG68FlQjqm3m_934RS734udh762-q2zMr7neQKnVHacblPjTjO4Kl0NrSny06n3tA4QR1nJ0HFJgpd5hqwO6-nawWM6-9XSYaV4cundW0ifl4fQp1g99mj2r46e_tba-THdM/s1600-h/foto+VLK+AAN+AFSLUITING+WEIDE.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5076606948838084914" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh455C4AlNQG68FlQjqm3m_934RS734udh762-q2zMr7neQKnVHacblPjTjO4Kl0NrSny06n3tA4QR1nJ0HFJgpd5hqwO6-nawWM6-9XSYaV4cundW0ifl4fQp1g99mj2r46e_tba-THdM/s400/foto+VLK+AAN+AFSLUITING+WEIDE.jpg" border="0" /></a><br /><div>Deze maand heb ik een interview in 'LEVEN' het driemaandelijks magazine van de Vlaamse Liga tegen Kanker.<br />Het artikel kan je vinden op<br /><a href="http://www.tegenkanker.be/leven">www.tegenkanker.be/leven</a>.<br /><br />Of op de rechtstreekse link:<br /><a href="http://www.tegenkanker.be/detail.asp?id=800">http://www.tegenkanker.be/detail.asp?id=800</a>.</div>Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-16509464284493176332007-06-04T14:49:00.000+01:002007-06-05T07:43:42.762+01:00You can ride my bicycleYou can ride my bicyle<br />Een impressie van mijn reisgezel Miel Spiessens<br /><br />Compostela met de fiets: dat stond nog op zijn ttd-lijstje (things to do) voor later als hij met pensioen was. Zo nog eens een echte tour de force, een ganse maand leven op en met zijn grote liefde: de fiets. Door die vermaledijde kanker schiet daar nu met veel goeie wil nog een karikaturale versie van over.<br /><br />En hier staan we dan een stukje voorbij de col van Roncevalles: klikschoentjes aan, valhelm op, wat bleekjes, wat mager maar o zo gretig... al gaat Willy allleen maar de afdalingen en de beste vlakke stukken doen.<br />De fiets is met zorg uitgekozen (Willy heeft er in de garage wel een paar hangen): 3 x 7 versnellingen, breed stuur met handige versnellingshandles, brede slicks op de juiste spanning want op een nat wegdek wil hij zich nu niet wagen en daarbij, in Spanje is het immers goed weer.<br />Van Ann moet hij eerst nog een fluo-vestje aandoen en dat blijkt achteraf erg handig te zijn voor ons om Willy te volgen. We zien dan die felle geel-groene vlek een kilometer verder en 200 meter lager op dat smalle, kronkelende lint langs de helling naar beneden glijden.<br /><br />Daar gaat hij dan: de vallei ligt links, de rotsen rechts van hem. Kalmpjes aanzetten, mooi midden op de baan, wat snelheid nemen na die eerste flauwe bocht; dan verdwijnt hij rechts achter de rotsen.... Dan verschijnt hij terug op dat dunne lint, nu al heel wat lager. Hij snijdt de volgende bocht aan zonder veel af te remmen. Wat naar buiten vóór de bocht, dan naar binnen komen, weer uitlopen na de bocht: zuiver genomen in één vloeiende beweging, perfect!<br />Hij is nu weer achter de rotsen verdwenen. We wandelen naar de mobilhome om hem achterna te gaan. Hem inhalen? Vergeet het maar: Willy staat ons helemaal beneden voorbij het dorp op te wachten op het afgesproken kruispunt. Het heeft hem duidelijk deugd gedaan.<br /><br />Tweede etappe: de afzink naar Pamplona toe langs de boorden van de rio Arga. Dat is een traject van een 15 tal km met een overwegend dalend profiel, dus dat zal wel lukken. Annemie wil mee want het is een rustigere afdaling. Samen langs smalle Santiaagse wegen fietsen door een steeds breder wordende vallei met alle tinten van groen. Maar na een paar kilometer zien ze het landschap opglooien: de weg loopt even verder weg van het riviertje om rond een rotsformatie te kronkelen. Het is geen sterke helling maar ze is lang genoeg om hun snelheid helemaal af te remmen... We staan ze op te wachten aan de kant van de weg als de helling eigenlijk al genomen is. Op zijn kleinste versnelling komt hij naar boven gekropen: het gaat traag,...erg traag. De sterke flandrien van vroeger moet toestaan dat Annemie hem naar boven duwt. Je ziet de pijnlijke verwondering in zijn ogen. Van zodra het een metertje bergop gaat, laat dat monsterlijk ding in zijn borstkas voelen dat er voor wat extra inspanning niets meer overschiet en dat voelt Willy vandaag niet voor de eerste maal maar wel duidelijker dan ooit. Daar wil hij tegen vechten,... tergend traag maalt hij die laatste meters af, komt hij boven; Annemie laat hem los en dan is hij over de top... de zwaartekracht neemt hem alweer op sleeptouw en terwijl hij voorbij de mobilhome bolt kijkt hij ons aan, zonder woorden, ... hij schakelt, duwt de trappers eens rond en laat zich naar beneden zakken voor de rest van de afdaling...<br /><br />Al van bij de voorbereiding van de reis stond er bij “Alto del Poyo” een grote stip: dat was een perfect stuk voor ons. We hadden tussen de boeren en hun koeien geslapen samen met Jos en zijn ploeg (eigenlijk was er in Hospital niet genoeg plaats voor 2 grote mobilhomes) en nu lag daar een afdaling voor ons klaar van ruim 20 km met nu en dan stukken van meer dan 12%. Willy was er klaar voor: dit kon hij. Hier wou hij zich nog eens één voelen met zijn machine. Die asfalt nog een keer onder hem door zien en voelen flitsen met zijn handen in commando aan het stuur, ook daarvoor was hij naar hier gekomen.<br />Als een steen liet hij zich omlaag vallen. Deze keer wilden we hem van wat dichterbij volgen en we zaten al klaar in de mobilhome. Na een paar honderd meter en enkele bochtjes waar Willy zelfs niet afremde zaten we al ruim boven de 40km per uur. Laag over het stuur gebogen, bijna in ’t midden van de weg, perfect anticiperend voor elke bocht, op zijn slicks zonder een greintje twijfel de juiste hoek met het wegdek nemend sneed hij met zijn fluo vest door de vallei tegen 50km per uur. En steeds opnieuw: beetje afremmen, buitenkant kiezen, bocht aansnijden, naar binnen komen,weer naar buiten uitwaaien en op de grote molen een paar duwen bijgeven om zich weer op volle snelheid te trekken: een prachtig staaltje fietstechniek...<br />We reden met de mobilhome meer dan 60 op de rechte stukken maar Willy bleef zonder moeite 2 bochten vóór tot voorbij Biduedo waar er weer zo’n paar stevige rimpels in het relief zaten. We kwamen langszij en Willy vroeg of ik langzaam wou optrekken naar 40 per uur. Hij dook achter het fietsenrek, greep de reservefiets opzij vast en liet zich op sleeptouw nemen voor die 500 meter bergop. De laatste 5km van die etappe hebben we afwisselend aan afdaling en aan stayeren gedaan; Maar het mooiste fietsstukje (en voor Willy misschien wel het speciaalste moment van de hele reis) dat waren die eerste 15 km na ‘El Poyo’Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-7283532693049898532007-05-10T10:44:00.000+01:002008-12-10T04:28:23.404+01:00Pelgrim naar Santiago de Compostella van 11 tot 25 mei<div><div><div><div> </div><div><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL53dWlzbUMu8BGA1_H7iN6FaG27uzH2w9Mb2gp0h06azn3-xs_1oEVylj-siXoetjAGB2VwjUTLymDqAa73SPMM6D_bkRX7ezP_FzdHUAhDKMZLVz7F-odYrEWWtt885ahI8u56anhMQ/s1600-h/KAART+SANTIAGO+DE+COMPOSTELA.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5074410373713891394" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiL53dWlzbUMu8BGA1_H7iN6FaG27uzH2w9Mb2gp0h06azn3-xs_1oEVylj-siXoetjAGB2VwjUTLymDqAa73SPMM6D_bkRX7ezP_FzdHUAhDKMZLVz7F-odYrEWWtt885ahI8u56anhMQ/s400/KAART+SANTIAGO+DE+COMPOSTELA.jpg" border="0" /></a><br /><div><br /><div>PELGRIMSTOCHT NAAR SANTIAGO DE COMPOSTELLA<br /><br />‘Dromen doen’<br /><br />Ik begrijp nog altijd niet waarom ik jaren weigerde uw pelgrim te zijn. Jaarlijks stond de teller op mijn fiets op meer dan 10.000 km. ‘Life is simple : sleep, eat and bike’ Het was één van mijn adagio’s. Ik had de fietsboekjes ‘ST. JACOBS FIETSROUTE’ deel 1,2 en 3 reeds jaren geleden gekregen van mijn jongste broer Stefaan. Maar er was wel altijd een reden om het uit te stellen. Ik had immers nog jaren de tijd! De tocht moest ook iets meer zijn dan een sportieve uitdaging, een mix van cultuur en religie. Op een tocht word je met je ultieme zelf geconfronteerd. En als groepsdier zou het een goede confrontatie worden met mezelf. Het fietsen zou wel lukken want als er iets was dat ik in volle eenzaamheid kan dan was dat fietsen. Het is mijn manier van onthaasten. Mijn ziek-zijn heeft mijn lange adem tot de helft herleid. Mijn rechterlong is verschrompeld tot een propje papier. Het is trappen-op-de-adem bij het nemen van een trap of een helling. De uitgestelde droom wilde ik nu zonder uitstel waarmaken. Bij gebrek aan fysieke kracht werd een alternatief uitgewerkt met de mobilhome. Droom die maar mogelijk werd dankzij het aanbod van Miel en Ann. Miel is een oud-collega van mij. Samen stonden we jaren in het onderwijs in Temse. Veertien dagen leefden we heel intens bij en met elkaar op een paar vierkante meter en trokken de wijde wereld in.<br /></div><br /><br /><div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075099071719805010" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEid_hI7kOYMY4LyiprO0-y5MGgtHgAyqAwF1sB1prwgmX3MoXQ4WvqfU9s7d58vPYi0KbZt2ZpCBT9qtzPp5It9JGOitvRAbPWxpHv8LdPghDfKWFI77tfY7bTWlqSR84tMIyKibkv4FDc/s400/Kopie+van+S6300009.JPG" border="0" /><br /><br />11 MEI 2007 : BREENDONK – BLOIS<br />‘Proloog met regen en wind’<br /><br />10uur. Bert brengt ons naar Breendonk. We rijden richting Kortrijk, richting La douce France. Radionieuws : Eternitarbeiders staakten gisteren en vroegen 6% loonsopslag, want … de firma doet het op dit ogenblik goed, erg goed zelfs. Zo’n bericht klinkt verschrikkelijk wrang als je een asbestslachtoffer bent. Hebben zij zich wel eens afgevraagd hoe het met de asbestslachtoffers gaat? Natuurlijk hebben zij dit niet gewild. Maar jaren asbestcementprodukten blijven produceren terwijl met al wist dat het gevaarlijk was, heet schuldig verzuim en ik wik mijn woorden, dat staat gelijk met onvrijwillige doodslag.<br /><br />Maar veertien dagen willen wij er, ondanks alles, het beste van maken. We rijden met wind en tegenwind tot Parijs. Op de ring liggen weer enkele ‘bouchons’, die ons wat langer in de ban de Ring houden.<br />Tijd voor Annemie en Ann om te lezen, te praten en te slapen. En waarover praten oma’s? Juist, over de kleinkinderen: Ben, Pieter, Tcha, Fleur en Frie.<br /><br />We besluiten halt te houden voor de nacht. Blois ligt mooi in de heuvels langs de Loire even voorbij Orléans<br />’s Avonds eten we chez-bij Miel en Ann. Zij vergasten ons op een gastronomisch maal: Breendonkse asperges en sluimerwten (manges-tout en français!)<br />We sluiten de avond af met een partijtje ‘Kleurenwiezen’. Dan over and out, morgen moeten we nog een dag ‘kilometervreten’!<br /><br /><br />12 MEI : BLOIS – LA BENNE OCEAN (BAYONNE)<br />‘Ik wil terug naar de kust’<br /><br />Het lijkt wel of we door ‘le plat pays’ rijden : Bordeaux – Dax. Niet te verwonderen dat we in het palmares veel Nederlanders-etappewinnaars aantreffen.<br /><br />’s Avonds zoeken we een camping op langs de kust. We stranden in ‘La Benne Ocean’. Naam van de camping, je raadt het nooit : ‘La Mer’. Een typische strandcamping tussen de naaldbomen waar eekhoorntjes naar hartelust in de bomen klauteren. We wandelen naar het strand. De Atlantic Wall steekt hier nog vol bunkers. Zand erover, zou ik stellen, maar grafittici hadden een beter idee en brengen wat kleur in deze grijze bunkers die de zee ontsieren. Even pootje baden in de woeste branding. Wat de keuken betreft: vandaag is het kliekjesdag.<br /></div><br /><div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075100115396857954" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgqCcOXYBGZj9-3qyOUZWO4txglGNs8GN2l-rVVj-1kp_6181eDJXT2Ou3hz1LuL9E3fsng0u4IlKlAEglTKP9DNH7Ypcg9JwkyzcAQpLqzfjsPzyMFF4IDvZ_lpxt-F9Mba_pEps6y7ks/s400/S6300013.JPG" border="0" /><br /><br />13 MEI : LA BENNE OCEAN (BAYONNE) – SAINT- JEAN PIED DE PORT – PAMPLONA<br />‘De pelgrim komt uit zijn schelp’<br /><br />Voor we in Saint-Jean Pied de port zijn, rijden we dor het glooiende Frans Baskenland als voorbode op de Pyreneeën. We stoppen even in Bidache en stappen de kerk in van de ‘Notre dame du Chemin’.<br />Saint-Pied-de-Port Voor het eerst treffen we hier trosjes van gepakte wandelaars aan met hier en daar één eenzame fietser. Hier aan de Frans-Spaanse grens, aan de voet van de Pyreneeën vatten de meeste wandelaars hun ‘Camino’ aan. De Ibneta (1057 km) is nog heel wat kleiner dan de Col du Somport (1632 m) De eerste tochten naar Santiago begonnen in de 9de eeuw, toen nog Moors gebied. Ze deden het in dertien etappes, wat 60 km per dag betekende. Als je vandaag naar gemiddelde afstanden vraagt, liggen die tussen 25 en 35 km.<br />Vanaf nu geen kilometers meer vreten maar tijd maken om halt te houden op mooie plekjes. In Roncevalles neem ik voor het eerst de fiets om nog een stukje van de afdaling te genieten. Door het golvend parcours moet ik er na een paar kilometer al de brui aan geven. Zelfs bij de lichtste helling helpt een klein verzet niet meer. Het ‘verzet’ is over en eens te meer wordt je niet alleen met je beperktheden geconfronteerd maar ook met je beperkingen. Fiets terug aan de haak en doorrijden naar Pamplona. Geen stier te zien op straat. Die zijn er enkel in de week na 7 juli. Camping ‘Errota-el-Molino’ in Mendigorria ligt mooi tegen de heuvel gebouwd, wat ’s avonds een feeëriek verlichte prentkaart geeft. </div><br /><br /><div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075103869198274674" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh1Xu4CgqhKnLgu0HOWTthRADuYKeRom8nFLDLXPDrb3N2uI3N8azBk1f7lVKXsBe-TCQ_pxREgOJTRcmBkGBZWqHUFhEwqv9MIgwZ3FKqwu4KZ4R_rslWk8xQpQAwGXtvVBQRibuIPauw/s400/S6300015.JPG" border="0" /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075103869198274690" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNI0adI3a-rLJOFQH23i7xAX-BHfSmiDGx1PricmFnWH0oKLP33gCBr7yW3WqICNV6tqx-SUNZUa6jHc3abQLH44DkuUT3SemTWp-L-emwh-NJmlXsHtRxFtGiQ9g62KagQil47Xsa4ec/s400/Kopie+van+S6300016.JPG" border="0" /><br /><br />14 MEI : MENDIGORRIA – LOGRONO – SANTO DOMINGO DE LA CALZADA – BURGOS<br />‘Stadproevertjes’<br /><br />Vroeg uit de veren want we willen vandaag tot in Burgos geraken, zodat we een stukje weg inhalen op onze Steenhuffelse pelgrims. Maar alles links laten liggen wat vandaag op onze weg ligt zou zonde zijn. Zo heeft Miel de onweerstaanbare drang om op het rempedaal te duwen als we een wijnchateau passeren. We houden halt in Villamayor de Monjardin en kopen er enkele flessen Rioja. Logrono heeft een mooi stadsplein, maar we staan er voor een gesloten kathedraal. De ooievaars vonden er wel een plekje om hun nesten te bouwen.<br /><br />Santo Domingo de la Calzada blijft tot de verbeelding spreken met de kip en de haan die een eeuwigdurend huurcontract hebben in de kerk. Wat was er het eerst? De kip of het ei? Het is een herinnering aan één van de beroemdste wonderen waarmee de Heilige Santiago zijn pelgrims beschermt. Volgens de legende bracht de Apostel een al gebraden kip weer tot leven om onrecht bij een mens te voorkomen. </div><br /><br /><div><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075103873493242018" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjambhbsIDaJ0UFBTdH1zptEKP_P4WpfOXNcb-OqiJLWxeqvN_NwHIpFiZGsIGg8fLRN6PJjBdHIBriWHG6sfIRgjNvr9n3W5_jwOQmYCj3PaA_cJvBp3jMA9ZDYBl440KSPN0IP0X0Znc/s400/Kopie+van+S6300021.JPG" border="0" /><br /><br /><br />15 MEI : BURGOS – CARION DE LOS CONDOS<br />‘Een duwtje in de rug’<br /><br />De hele voormiddag besteden we aan een bezoek aan de stad Burgos. De kathedraal is voor drievierden een museum vol met goudwerk, waarvan de fournisseurs wel enkele kolonies zullen zijn. Verder veel groene plekjes en groenvoorzieningen in de stad. We kunnen hier nog wat van leren voor de inrichting van onze steden.<br />La chapelle Sepulcre! Het landschap is nu vlakker met uitgestrekte velden vol papavers. Annemie en ik nemen nu samen de fiets op een rustig smal veldbaantje waar je geen tegenligger tegenkomt. Het is heerlijk omdat gevoel van fiets nog eens samen te beleven. Ook als het lichtjes heuvelt wil ik blijven voortdoen. Annemie en iets later Miel, pakken over met duwtjes in de rug zodat ik toch nog een eindje kan fietsen. We zetten onze tocht verder op zoek naar een camping. Hoeveel sterren deze camping had was niet te zien. Maar ’s nachts, bij een wolkenloze hemel verscheen een pracht van een sterrenhemel .<br /><br /><br />16 MEI : CARRION LOS CONDOS - ASTORGA – HOSPITAL<br />‘De ontmoeting’<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNAujmtSlTOzc1tTmgD_3XJh5SSLJ5L-8VcA_GPzFXeE53Azmu_OPtCKNqZaXnQ6SVPa74QGaa5wq6M8Y1-q7nVUCWpRMXGHZunoai5z9yDifIO3BCy94bQIJY8qgqXJMkHBh5RcUvbo4/s1600-h/S6300015.JPG"></a><br />Vandaag moeten we zeker Hospital bereiken want we hebben een afspraak met Jos Rottiers die samen met zijn broer, zus en schoonbroer met de fiets de camino doet. Ook zij laten zich logistiek en materieel ondersteunen met een mobilhome. Ze rijden beurtelings met de wagen.<br />Onze eerste halte van de dag is Astorga. We bezoeken er het ‘Palacio de Gaudi’.<br />Om onze afspraak met onze Steenhuffelse vrienden te halen, nemen we tussen Sahagun en Cebreiro even de natioale wegen. We treffen ze aan op El Poyo in volle beklimming. Het dorpje Hospital is piepklein, maar nooit hadden we zoveel contact met de lokale bewoners. Iedereen komt mee aanzitten. Vreemde talen spreken wanneer je de taal niet kent, geeft altijd aanleiding tot hilariteit. Miel echter spreekt een aardig mondje Spaans zodat enige conversatie mogelijk wordt. De mobilhomes staan deze nacht gewoon langs de kant van de weg. In de ‘Alberga’ biedt men een eenvoudige maar gezellige maaltijd aan voor de 8 pellogrino’s. </div><br /><br /><div><br /></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075103873493242002" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6OZHPnoPg0ykAwPXWW2LY9if9LVkzdsmWufVR1n56KhCNfmlreA_CFwQQ0jfSCsPUMe2e1u_mpa5GLuNv9Dsf5qXpbeF9POYbiVWHvmBhegqFthz9afmzlI05abTfq-vBY8nxkQrsYuk/s400/Kopie+van+S6300024.JPG" border="0" /><br /><br />17 MEI : HOSPITAL – PORTOMARIN<br />‘Op de fiets in de zon’<br /><br />Na 5 km op de top stap ik de fiets op voor een stukje afdaling. Het is een heerlijk gevoel even terug te kunnen freewheelen en je als een steentje naar beneden te laten vallen. Nu wel wat voorzichtiger, want de zelfzekerheid en de stuurvaardig-heid is niet dezelfde als een paar maanden geleden. In die korte afdaling komen de herinneringen terug aan de vele fietstochten in de bergen. Je denkt: ‘Ze hebben me wat afgepakt en toch geniet ik van deze afdaling.’<br />Gezien het prachtige weer houden we het bij een bijzonder korte rit. In Portomarin vinden we een droom van een camping. Een oase van ruimte en rust. De zon brandt zo hard dat we verkoeling zoeken onder de bomen. Even later zien we, aangenaam verrast, de mobilhome van onze Steenhuffelse vrienden ( Lieve, Theo, Achiel en Jos ) de camping op rijden. Toeval bestaat. ‘s Avonds zitten we nog uren te kleurenwiezen. Praten tijdens het spel mag niet, maar Jos is een meester in de non-verbale communicatie. Miel wordt toch de grote winnaar van de avond . </div><br /><br /><div><br /></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075103873493242034" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiMm0ffrurIIK_SRN3Dk85RSmT2F-N-T1OsrKmFa4eW-b61N82ugnzeYOWBJRuxZeZTk6t6WV2WX52U06OmNDWWmDeX0qQyZkuxRhweUK_KCHnEtpJSm_D3m2XplvVFauYvmivDS7q0td8/s400/Kopie+van+S6300026.JPG" border="0" /><br /><br />18 MEI : PORTOMARIN – SANTIAGO DE COMPOSTELLA<br />‘De blijde intrede’ </div><div><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075105668789571778" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrz27VmmwaXosz_sBfYFjotFqMW8q-XJv_DeUpUzOeHOQm-hK6p6J_LzXHZ1A8yjPefAw-3UUKKnLFvSJiIk7Rb95enN9SFVheks0HUgOivBN0Y3QaiE6fjar8-VeOwmyexqZt8loac8U/s400/S6300033.JPG" border="0" /><br />De camping ligt dicht bij het stuwmeer op de rio Miño en er hangt een dichte mist. Niet gevreesd, de zon doet die al vlug verdwijnen. Vandaag rijden we recht op ons doel af. We priemen ons langs smalle wegen door de boerendorpjes. De pelgrims komen met bosjes uit de bosjes. Geen tijd voor opwarming voor de fietsers. Als ontbijt krijgen zij de ‘Vertas de Naron’ (756 m) Tussen Melde en Touro neem ik de fiets van het rek. Reliëfkaartjes mogen dan wel een mooie schuine lijn naar beneden geven, de realiteit is anders. Ik pak me vast aan de achterkant van de mobilhome en overbrug de nu voor mij onoverkomelijke hindernissen. Een gevaarlijk spelletje, maar Miel is een volwaardig dernyman : traag optrekken en oogcontact houden. Tijdens de afdaling rij ik op eigen kracht dankzij de zwaartekracht. Als een eind verder het wegdek te slecht wordt, stoppen we met risico’s te nemen en ik stap terug de wagen in.<br />We rijden Santiago binnen. Auto aan de kant en we beginnen onze ontdekkings-tocht in de kathedraal. Ik brand een kaarsje voor mezelf en voor mijn lotgenoten Jos en Walter. We schuiven aan in de rij en leg mijn handen op de schouders van Sint-Jacob met de vraag deze last te helpen dragen. En diep in je binnenste hoop je op het wonder van genezing.<br /><br />’s Avonds wil ik het thuisfront informeren en ga ik op zoek naar een cybercafé. Het blijkt meer dan een half uur lopen (bergaf) naar ‘de nieuwe stad’. Terug naar boven klauteren aan de arm van Miel. Een half uurtje internetten staat gelijk met een inspanning van een half uur. Maar ik doe graag deze inspanning voor mijn geliefden.<br /><br /><br />19 MEI : SANTIAGO – FINISTERRE<br />‘Het keerpunt’<br /><br />We blijven nog de hele voormiddag in Santiago, dan zakken we af naar Finisterre.<br />We rijden door een landschap van eucalyptus- en pijnbossen. Langs de wegen treffen we de traditionele graanschuren of ‘horreo’s’ aan. De Gallicische kust is wild en woest. We rijden tot de vuurtoren, het mooiste plekje van Finisterre. Hier eindigt en begint de wereld. Verscholen achter de rotsen genieten we van zon en zee.<br />We lopen het vissershaventje rond en zoeken een plek voor de nacht met zeezicht. De temperatuur is echter zo gezakt dat we de avond binnen moeten doorbrengen. </div><br /><div><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075105673084539090" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKYVqcxytd4XkFs12OaAtAzAcKpeqaNFQiwLw91upTR0u6KL0zlXe0YHATc1lhwAwQk0eN1YvbuCayfzPeihvcgjGkyKQaIiJ6tuyKJXew68OjzWjTydyP7SuQjsLy-v1zy0om7DDmAF8/s400/S6300034+(2).JPG" border="0" /> <img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075107511330541858" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZ_i7hmCqGwWaNIYlSmS8QJhE4mCmOjU1kFyAPV9OEcfTRMy4LLJEwpXdcHZ1gQ9bbNxZgxBcRr2d7Ke38PIe7NQsqLrGZnJZkdKV4wZIW_H21G9XoZguGsn2Y3IPq0kkDNrxbF7WmPd8/s400/S6300035.JPG" border="0" /><br /><br />20 MEI : FINISTERRE – LA CORUNA – O’BARQUEIRO (COSTA VERDE)<br />‘Een grijze zondag’<br /><br />Ons doel voor de terugweg: zoveel mogelijk de Spaanse kustlijn volgen. Geen vlakke kust, maar eentje met voortdurend klimmen en dalen, het zeezicht verliezen en het dan weer in volle schoonheid terugvinden ondanks de grijze lucht.<br />Op de middag doen we een kleine stadswandeling in A Coruna. Bezienswaardigheden : de Herculestoren, ’s werelds oudste nog in gebruik zijnde vuurtoren en de miradores (beglaasde balkons). De stad doet ook denken aan voetbalgrootheden. ’s Avonds besluiten we halt te houden en vrij te kamperen in een vissershaventje. Een decor om op doek vast te leggen. Met de regen en de lage temperatuur lijkt het op een vissersdorpje in het hoge noorden.<br /><br /><br />21 MEI : O’BARQUEIRO - PEROLA (GIJON)<br />‘Een natte maandag’<br /><br />Spaanse bakkers hebben geen haast. Net voor we vertrekken om 10 uur komt hij toch nog op het pleintje gereden...We volgen de kustlijn met de rias altas: de diepe estuaria van de noordelijke rivieren.<br /><br /><br />22 MEI : PEROLA –RIBASELLA – COBRECES<br />‘ Daar is de lente, daar is de zon’<br /><br />Op onze picknickplaats in Ribasella storen we onbewust een vrijend koppeltje dat vlijtig aan het oefenen is voor hun vrijbewijs. We willen niet storen en parkeren een eindje verderop. In de namiddag brengt onze toeristische informatie ons naar ‘Santillana del Mar’, een pittoresk stadje dat in zijn naam drie leugens draag: geen heilige, niet plat en niet aan de zee. We rijden even verder weg de weg naar beneden in de hoop daar een stukje strand te vinden. Cobreces lijkt een goede gok. We twijfelen geen seconde. Nog nooit was het strand zo vlakbij. Vlug op zoek naar eten, met wat we vinden in het buurtwinkeltje maken we een tortilla. Even strandjutten: op zoek naar een mooie steen vind ik er een roze voor Roos.<br />We maken samen een kleine strandwandeling, maar we houden het vlak.<br /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075105673084539106" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi65cdEYGvFtbuK5nol_nvh19yPGdgA8qJpf9BN3XVqf0G64YlEeyfkN7LClDNIopV7dM3URT1Px2mwxT-ZHhJ9tcVhyphenhyphenHwN4wB0Lx_WW5e_gSsAHUNrC6T4SuRuU55IFH_gTnCh7VzeApE/s400/S6300049.JPG" border="0" /><br />23 MEI: COBRECES – SANTANDER – ZARAUTZ (SAN SEBASTIAN)<br />‘De préhistorie’<br /><br />We starten onze dag met een bezoek aan ‘Altamira’. Het Lascaux van Spanje met een iets meer professionele aanpak. Deze grotten bevatten prehistorische kunst die tot de mooiste van de wereld behoort. De echte grotten zijn voor de bezoeker niet toegankelijk, wel kopieën die in een pracht van een museum zijn ondergebracht.<br />Heel wat scholen doen dit museum aan. De wereld is niet anders dan bij ons. Vlijtige meisjes vullen hun lijstjes met opdrachten nauwgezet in, terwijl de jongens het na 15 minuten al voor bekeken houden.<br />We vreten in de namiddag enkele kilometers richting Spaans-Franse kust. Het is een door wielertoeristen druk bereden weg die me doet denken aan het eindstuk van Milaan-San-Remo. Een jaar geleden bezat ik nog de fysieke kracht om deze stukjes op en af te rijden. Vandaag kijk ik met weemoed toe en vloek binnens-monds voor alles wat me zo maar werd afgepakt.<br />We maken het ondanks alles gezellig op de camping met een barbecue. Ik luister naar de vogeltjes bij een licht ondergaande zon.<br /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075105673084539122" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqrgZmpS3cFSTT3e_3sV7zr1KnjwmW1V9mUmOnae54VY7kmk9mKXjbN5sDttRsNXK7g8qjhLMVbeGj35vdloJ_m4zwsO0fBX60H2Ga-g7rMQsNCttjpTAcO1kCz8GqZo1EPoIUE48GZQM/s400/S6300051.JPG" border="0" /><br />24 MEI: ZARAUTZ - BORDEAUX<br />‘Ik zie een schaduw: de zon schijnt’<br /><br />We verlaten nu definitief Spanje. De Franse zon doet het schitterend ter compensatie van de voor morgen aangekondigde onweders.<br />Autokilometers kunnen saai zijn vooral op de terugweg. Het verlangen van de reis wordt kilometer per kilometer omgebogen in heimwee. Met de kracht van het hier en het nu maken we er toch nog een mooie avond van.<br />Bezoek en degustatie in een echt kasteel ‘Mille Secousses’. Ze bieden de kasteel-omgeving aan om onze mobilhome voor een nachtje te parkeren. Miel heeft verse sardientjes gekocht. We maken er een mooie barbecueavond van onder de platanen. Gezien we vlakbij de Dordogne liggen komen met het ondergaan van de zon de muggen met ‘beetjes’ aanvallen. Ann oogst het meest succes.<br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5075105677379506434" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEidVaSvjnREdXuhPBaBYL8HqLc89hyphenhyphen_qSxS1KDl3pcuTO1wOZSFB1dWHlTMm61dSDdzNIOfQvd28s2EpAHpjAXDp32qYZu5W-xFtGQNhPmnYWqyeBnteA8np2cwEw5cqhXDyoUtSi_Gs/s400/S6300064.JPG" border="0" /><br /><br />25 MEI : BORDEAUX – PARIJS – GREPY DE VALAIS<br />‘Orages van zuid tot noord’<br /><br />We rijden nog even langs Saint André, Bourg en Blaye: mooie dorpjes van de Bordeaux-wijnstreek aan de oevers van de Dordogne. We voorzien ons van het nodige proviand: lamslapjes met champignons. Een vuurwerk van bliksemschichten kondigt na de middag een onweer aan. Snelheid aanpassen en verscherpte aandacht bij het passeren van vrachtwagens. We hebben geluk om bij een droog moment toch nog buiten te kunnen picknicken. Enkel de tafel en banken droogwrijven en we zitten goed. Om goed te kunnen zitten heb ik voortaan een kussentje nodig. Ik ben zo vermagerd dat een houten bank of stoel hard aanvoelt.<br />De onweders nemen nog in hevigheid toe. Stoppen heeft weinig zin, maar we maken toch een rustpunt van ons laatste avondmaal dat we noodgedwongen in de mobilhome klaarmaken. We besluiten op dit avonduur de Parijse ring te trotseren. Parijs passeren is met alle nattigheid een obstakel dat extra tijd vraagt. We rijden nog zo’n 70 km voorbij Parijs om een parkeerplaats voor de laatste nacht te vinden.<br />In Crepy de Valois.<br /><br /><div><br />26 MEI:<br />‘Rugzakken leegmaken’<br /><br />1.000 kilometer zingen, zo begon een reis en zo eindigde ze vroeger altijd zo we met de auto op stap waren. De hele kleinkunst collectie passeerde de revue. Geen verveling of zenuwachtigheid, het zingen ging altijd maar door, zelfs een file hield mij niet tegen. Die adem is er niet meer en ook de vreugde van het zingen is ver weg. Soms piept er nog een stemmetje dat heel zachtjes probeert mee te neuriën.<br />Einde van de reis, einde van de pelgrimstocht. Laat de kilometers nog even duren. Laat er maar een file komen zodat we nog uren bij elkaar mogen zitten.<br />Afrit, over en out. We staan weer thuis. Met dankbare herinnering nemen we afscheid van Miel en Ann. En terwijl we alles uitpakken voel ik mijn kleine rugzakje terug een stukje zwaarder worden. Er is de realiteit van de eigen ‘camino’ die ik nu moet voeren. De kinderen komen langs en maken de overgang iets draaglijker. Onder het afdak in de tuin vertellen we onze verhalen. Bert heeft de kachel aangestoken zodat het ondanks de regen aangenaam buiten zitten is.<br />Bedankt Miel, bedankt Ann voor deze mooie reis en het stuk samen op weg gaan en zijn.<br /><br /><br />Willy Vanderstappen</div></div></div></div></div></div>Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-1884768056370521462007-05-09T14:21:00.000+01:002007-06-05T07:36:36.225+01:008 mei 2007 - 59 ste verjaardag "Worstelen en Vieren"<strong></strong><br /><strong></strong><br /><strong>"Worstelen en vieren"</strong><br /><strong></strong><br />Gisteren mijn 59°verjaardag gevierd.<br />Het begon zoals vroeger: <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_0">Moeksken</span> <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_1">wenst</span> me bij het wakker worden een gelukkige verjaardag. Mijn weemoed spiegelt in haar ogen. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_2">Karolien</span> doet het ritueel over aan de <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_3">ontbijttafel</span> met een lichte glimlach. Het scherpe hoge kinderstemmetje van Fleur kondigt de aankomst van Eef en Frie aan, want dinsdag is het "Frietjes"-dag. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_4">Annemie</span> past die dag op <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_5">Frie en dat maakt haar ondanks alles blij</span>. De kracht van het hier en nu. Fleur en <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_6">Frie</span> zijn de twee dochters van onze oudste dochter <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_7">Eef</span>. Als grootouders hebben we twee bijzondere namen van haar gekregen: "Mamia en Papia" Een uitvinding van Fleur die voor altijd zo zal blijven. "Papia we hebben een cadeautje voor u, maar de ogen van E<span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_10">ef leggen </span>het mondje van Fleur nog net op tijd het zwijgen op. Het moet nog een verrassing bljven tot deze avond als de andere kinderen ook thuis zijn.<br /><br />Het is vandaag een drukke dag, en daar ben ik blij om. Thuis loop ik soms tegen de muren aan.<br />Commissie Regionaal beleid, fractie en provincieraad in <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_12">Leuven</span>.<br />Vooraf heb ik nog een afspraak met mijn vriend <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_13">Jef</span> Van <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_14">Hoye</span> uit Bierbeek. Hij noemt mij zijn broeder. Hij is een helend man in mijn ziekteproces die stelt: de moed niet op te geven.<br />In een cafeetje aan het station hebben we nog een warme babbel. Hij geeft me een boekje mee: "Keerpunt" met als ondertitel: "Een levenscrisis als positieve uitdaging".<br /><br />De agenda van de vergadering sla ik even over. Rellen op 1 mei met Brusslse jongeren in het provinciaal domein te Huizingen vragen wel de hoofdaandacht. Het warme weer maakt dat heethoofden amok zaaien, bewoners en bezoekers lastig vallen en een spoor van vernieling achter laten. Het is een maatschappelijk probleem dat op vele plaatsen de kop op steekt en waarvoor geen sleuteloplossing bestaat. Een breed maatschappelijke aanpak is hier noodzakelijk. Een mix van preventie en harde aanpak.<br /><br /><span style="color:#cc0000;"><span style="color:#330033;"><span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_15">Saartje,</span> mijn tweede dochter, speelt toevallig toneel voor kleuters in <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_16">Leuven. </span> We hadden vooraf afgesproken samen de trein naar <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_17">Kapelle-op-den-Bos</span> te nemen.<br />Zij roept vanuit het venster "Gelukkige verjaardag" Op het tafeltje staan twee kleine taartjes met elk een kaarsje op een papieren servetje. Ik kan mijn tranen niet bedwingen en laat ze in een vol coupé de vrije loop. Met een <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_18">wegwerpcameraatje</span> legt ze alles vast voor de eeuwigheid. <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_19">Saar</span> vraagt aan een passagier om ook nog een foto van ons samen te nemen.<br />Ik neem haar in mijn armen en probeer een glimlach op de mond te toveren. De non verbale communicatie maakt voor de passagiers duidelijk wat hier aan de gang is.<br /></span><br /></span>Thuisgekomen komen de eerste gasten: onze medebewoners van de Veldstraat 166.<br />Telefoontjes van Marjon, mijn jongste broer die in Nederland woont enz.<br /><br />Om 20.00 uur is er de invasie van de Vanderstappens. Het huis loopt vol met mijn broers en zussen die me enorm ondersteunen. Roos en <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_21">René</span> voegen zich er bij want het is ook kaartavond, dat nu uitgegroeid is tot een heilig ritueel. Kleurenwiezen en elkaar opjutten. De <span class="blsp-spelling-error" id="SPELLING_ERROR_22">Vanderstappens</span> zijn een luidruchtige en warme familie. De trappisten hebben deze avond aan het gezelschap weer een goede avond gehad. We zappen even naar het voetbal: Brugge wint van Gent. De kaarten zijn geschud en de punten geteld.<br /><br />Om 23.00 uur keert iedereen naar huis. Ondanks het omringd-zijn blijf ik verweesd achter.<br />"Gelukkige verjaardag"Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-3648887298445817242007-02-26T21:48:00.000+01:002007-06-05T07:40:10.429+01:00Gedeelde verantwoordelijk - gedeeldelijke aansprakelijkheidHieronder een tekst van Johan Malcorps, verantwoordelijke voor de politieke cel van GROEN!<br />Van 1999 tot 2004 heb ik met Johan perfect kunnen samenwerken. Zo lag hij mee aan de basis toen de groenen in de Vlaamse regering de minister van Leefmilieu hadden om het licht op groen te zetten voor de saneringen van de vervuilde terrreinen met asbestdraailingen. Gezien we in 2003 niet meer in het fedeale parlement vertegenwoordigd waren bleef hij het dossier ivm oprichting asbestfonds volgen in samenwerking met de parlementairen van Ecolo.<br /><br />Graag wil ik dan ook plaats maken voor de principiële stellingname wat ethisch moet gebeuren voor de asbestslachtoffers en hun nabestaanden.<br /><br /><br />Hierbij een principiële stellingname op basis van de acties die ik al enkel jaren voer rond asbestslachtoffers. Werknemers die ziek zijn geworden door hun beroepsactiviteiten en dus mede door toedoen van de werkgever, hebben recht op een vergoeding voor het loon dat ze moeten derven omwille van hun ziekte (of arbeidsongeschiktheid in het geval van een ongeval). Het lijkt me niet meer dan rechtvaardig dat deze vergoeding overeen stemt met het loon dat ze effectief moeten missen. Want het is niet hun schuld dat ze niet meer kunnen werken en ze dit loon dus niet meer kunnen trekken. Het feit dat de schadeloosstelling niet overeenstemt met het loon dat men moet missen, is dus inderdaad niet eerlijk. Temeer daar in de Belgische wetgeving het principe van immuniteit is ingebouwd : als de werknemer de schadeloosstelling aanvaardt, kan hij de werkgever niet verder aansprakelijk stellen, ook als de werkgever in de feiten in gebreke gebleven is en mee schuld heeft aan de beroepsziekte. De werknemer kan dus niet voor de rechter verdere vergoedingen afdwingen. Los van de vraag naar een rechtmatige vergoeding van het gederfde arbeidsinkomen, is er ook nog de vraag naar een morele schadeloosstelling door de werkgever, maar ook door de overheid in het geval van beroepsziekten waar werkgevers én overheid door nalatigheid objectief mee verantwoordlijkheid dragen. In het geval van asbest is dit duidelijk : men wist al jaren dat asbest bijzonder schadelijk was vor de gezondheid, maar toch heeft men mensen verder blootgesteld aan asbest, toch heeft men de wetgeving niet tijdig verstrengd. Los van de vraag naar de vergoeding van gederfd loon, staat de vraag naar een soort van smartegeld, een morele vergoeding voor het feit dat mensen hun leven verwoest werd, dat de gezondheid geknakt is of dat men veel te vroeg overlijdt en zoveel geliefden voortijdig moet achterlaten. Om die reden pleitte Groen! altijd voor een paart Asbestfonds om ook deze morele vergoeding uit te betalen. Samen met de Vereniging voor Asbestslachtoffers hebben we overigens zware kritiek op de wijze waarop de regering Verhofstadt dit Asbestfonds nu invulde ( <a href="http://www.groen.be/pers">www.groen.be/pers</a> - persconferentie 5 december 2006). Ik meen dan ook dat de ABVV-acties volledig gerechtvaardigd zijn.<br /><br />Johan Malcorps politieke cel Groen!Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-24103938785730835112007-02-21T14:37:00.000+01:002007-02-26T21:06:48.958+01:00Naar Watou 16-17-18 februari 2007Watou in de winter. Het leven is er stil, in tegenstelling met de gezellige drukte die de poëziezomer in Watou telkens weer in petto heeft. Het was jaren een traditie om er samen met vrienden een daguitstap van te maken. Woord en beeld werden in elkaar verstrengeld en geënt op een bepaalde locatie.<br />Voor de editie van 1998 werd de medewerking van het S.MA.K. gevraagd. Niet dat alles te 'SMAKen' viel, want bij bepaalde installaties werd er, naar mijn mening, met 'de Hoed van Jan ' naar gegooid. Maar één man is me toen bijzonder bijgebleven: Anton Korteweg.<br /><br />Anton Korteweg, een Nederlandse dichter,verleidde mij onmiddellijk zijn poëziebundel te kopen. Het leek wel of ik zelf aan het woord was toen ik op de flap las: "Ik ben een gelukkig man: ik heb één vrouw en twee fietsen". Ik voegde er voor mezelf nog aan toe: ....en vier kinderen"<br /><br />In een oude kippenstal stond een kunstwerk, 'Duikelaar' genoemd, dat alle momenten kon vallen, maar een mekaniekje bracht het steeds in evenwicht. Bovendien herhaalde een bandje voortdurend het bijzonder korte gedicht (een Korteweg dus) zodat je na een kwartier verblijf in de stal het gedicht van buiten kende.<br /><br /><span style="color:#009900;"><strong>DUIKELAAR</strong></span><br /><span style="color:#009900;"><strong></strong></span><br /><span style="color:#009900;"><strong>Al lijk ik er wat wankel bij te staan,</strong></span><br /><span style="color:#009900;"><strong>vergis je niet: ik heb een fundament</strong></span><br /><span style="color:#009900;"><strong>diep in mezelf. Ik richt me altijd op.</strong></span><br /><span style="color:#009900;"><strong>Ik ben door niets, door niemand neer te slaan</strong></span><br /><span style="color:#009900;"><strong></strong></span><br />Anton Korteweg<br />uit "In handen"<br />Amsterdam, Meulenhof 1997<br /><br /><br />Ik heb het gedicht dikwijls geciteerd, vooral als ik onderweg was als animator ter ondersteuning van groepswerkingen van Groen! (lees toen nog Agalev) in Vlaams-Brabant. Ik bezocht er het hele scala van groepen, die met een waakvlamprogramma tot deze met een steekvlamprogramma. Het gedicht werkte echt om medewerkers te enthousiasmeren.<br /><br />Het nu bij mezelf toepassen, na mijn verdict asbestkanker te hebben, is niet zo vanzelfsprekend. Het leven is nu overleven geworden, en toch probeer ik dit gedicht dagelijks op te zeggen teneinde er kracht in te vinden. Het is mijn adagio geworden om de dag mee te beginnen. Maar de duikelaar wankelt en probeert overeind te kruipen met de hulp van vrouw, kinderen en kleinkinderen. Kleinkinderen van vier jaar en acht maanden, voor wie er niets is veranderd gezien zij de kracht hebben in het hier en u te leven.<br />Ik vraag me af hoe mijn lotgenoten Jos Boschmans en Walter Huysmans waar ik soms contact mee heb het dagelijks overleven.<br />Een hele proloog ter inleiding op ons familieweekend in Watou!<br /><br />Saartje had het initiatief genomen om met zijn allen samen te zijn. Wij, dat zijn onze vier kinderen: Eef & Rudy met hun twee kinderen: Fleur en Frie, Sara en haar vriendin Marjon, Bert, onze zoon, en Karolien, de jongste van ons klavertje vier.<br />Met tien aan tafel in een gezellig huisje aan de 'schreve' in Abeele, net voorbij Watou.<br /><a href="http://www.denbogaarde.be">www.denbogaarde.be</a><br /><br /><br />De eerste avond dat is lekkere pompoensoep uit onze tuin en huisgemaakte spaghetti eten en gezellig rond de houtkachel zitten en het vuur zien branden. Saartje heeft een boek voor mij gekocht: "De omweg naar Santiago" van Cees Nooteboom. Ieder van de kinderen weet dat Santiago de Compostela een steeds uitgestelde droom is geweest om dit traject fietsend af te leggen. Alleen God weet waarom ik steeds uitstelde zijn pelgrim te zijn.<br />We hebben bij leven en welzijn een alternatief uitgewerkt voor de maand mei. Meer details volgen later nog.<br /><br />Voor zaterdag kiezen we voor een wandeling langs de Kemmelberg. Een puist van 156 m, midden het parcours van Gent-Wevelgem, waar renners terecht vloeken als de kasseien er spekglad bij liggen.<br />Vandaag straalt de zon alsof het reeds lente is. Voor het eerst voel ik pijn in mijn zij. We beslissen om met de auto naar boven te rijden en de wandeling te beperken tot een afdaling. In het dorp spannen we af in een café "Het labyrint". dat vol staat met volksspelen, Mariabeelden huishoudapparaten en oude fietsplaten. Fietsplaten? Dat vraagt en woordje uitleg. Om te mogen fietsen moest je vroeger nog een taks betalen. De tijden zijn wel grondig veranderd, nu men je zelfs wil betalen om toch maar de fiets te nemen (en het hoeft niet altijd tot Kyoto te zijn!) Buiten proberen we nog even het doolhof, maar het is een echt labyrint, want niemand van ons kan de boom in het midden aantikken.<br /><a href="http://www.hetlabyrint.be">www.hetlabyrint.be</a><br /><br /><br />We maken, voor de rest van dag, nog een rondrit door de dorpen van het Heuvelland.<br />Even de grens over voor de Zwarte berg, waar het zwart van het volk is voor het pannenkoeken- en wafeltoerisme.<br /><br />Met weemoed denk ik terug aan twee jaar terug, toen ik samen met mijn zoon Bert en nog enkele fietsvrienden, van thuis vertrokken naar Westouter. Boven op de heuvels wachten ik en mijn zoon op de achterblijvers om samen onze tocht verder te zetten. Ook nu rijden wielertoeristen en wielerterroristen de heuvels op en af in outfitjes die lijken op die van Zulte-Waregem.<br /><br />Zondag maken we de keuze Ieper te bezoeken, want ook wij hebben nog enkele suggesties voor een beter bestuur voor Yves Leterme. Maar geen Leterme te zien in deze kattestad. In avondnieuws kom ik te weten dat Yves op dat moment op de tribunes zat in Aalst voor het carnaval. Een confettifeest dat me nooit veel gezegd heeft. Maar goed ieder diertje zijn pleziertje.<br />We beslissen het "In Flanders fields-museum" te bezoeken. Een oorlogsmuseum met een vredesboodschap. Je voelt er de gruwel, de ellende, de angst en de hoop van de grote oorlog die op een paar meters werd uitgevochten. We lopen nog even langs de Menenpoort. Het is voor mij altijd een obligaat nummer en mijn last post om een bezoek aan Ieper mee af te sluiten. Duizenden namen van jonge mensen staan gebeiteld in de stenen opdat we ze nooit zouden vergeten. Verrassend de vele namen uit alle landen van de Britse kolonies die gevochten hebben voor de vrede en ons 'Gemenebest'.<br /><br />We nemen afscheid van elkaar. Waar dit vroeger de doodsgewone zaak was wil je nu minutenlang knuffelen en niet loslaten . Ik bedwing mijn tranen voor mijn geliefden in Flanders Fields ...Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-69519390383200837692007-02-05T22:17:00.000+01:002008-12-10T04:28:24.228+01:00“Roserné” te Orchimont of “La chaleur de vivre”<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhG4cRYdJmJSM5GNHOHheE9FLuHC9ATtNzEfMJ4WJr-tsNit9eCP7aZJMcfVouXmvGEOY1x_kaavUVQ2KbAGmpvzVFs_SbC3E-Q1sC6_ms5LDncWXJAiazyE3PMGwhdwsbukiAzAKSSDho/s1600-h/kaart+Orchimont.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5078502167581954386" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhG4cRYdJmJSM5GNHOHheE9FLuHC9ATtNzEfMJ4WJr-tsNit9eCP7aZJMcfVouXmvGEOY1x_kaavUVQ2KbAGmpvzVFs_SbC3E-Q1sC6_ms5LDncWXJAiazyE3PMGwhdwsbukiAzAKSSDho/s400/kaart+Orchimont.jpg" border="0" /></a><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY9qh1-1C4VNfloow_X4DwV0-oateVAsS73cypC3ohv5s0na5DRSoPJuCNQYLSXrB0uBVCBfh5OlzswZv-FtmZKIHSp23I8Ql7VcKzBOnk8ItDQ2mVDsrMOnI1MjQkBmoXqQpUMcAzcg0/s1600-h/kaart+Orchimont.jpg"></a><br /><br /><div><span style="color:#009900;"><strong>DAG 1 - 31 januari 2007 </strong></span><br /><br /><br /><br />We hadden het al begin december afgesproken. We moesten en zouden samen naar de Ardennen gaan in het huisje van Roos en René. Een huis dat Roos en René 12 jaar geleden bouwden in Orchimont, een deelgemeente van Vresse sur Semois. Het kreeg dan ook als doopnaam “Roserné “ Het huis, dat hoog op een bijna onberijdbare helling staat, heeft een prachtig uitzicht op de vallei en het oude dorpje. Een huis van gastvrijheid met als bedoeling te genieten van de schoonheid van de natuur en die vreugde te delen met hun kinderen, familie, vrienden en kennissen voor een vriendenprijsje. Geen boekingskantoor om er maximaal financieel rendement uit te halen. In het huis ligt dan ook een dagboek waar Roos en René bijzonder veel aandacht aan schenken. Ze zijn al aan een derde gastenboek bezig, waarin “de Rosernisten” hun ervaringen delen.<br /><br />De mannen vertrekken woensdagmorgen op voorwacht zodat we onze echtgenotes in een warm huis kunnen onthalen. Het doel heiligt de middelen. We maken van onze heenreis een toeristische rondrit en verlaten al vlug de autosnelweg. Eerste halte is Dinant. In een ver verleden één van de obligate schoolreizen in onze kindertijd. “All you need is lef” en we nemen eendrachtig allemaal een blonde lef van het vat.<br />Via Beauraing, een bekende bedevaartplaats gaat het richting Gedinnne, Biévre naar Bellefontaine.<br /><br /><br /><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5028496801821617570" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZPMDMVUtCOPPvgaBZxUR5V9X4AQ3odmUkbKmkQrc2wqWpy4yaOM4JwVvSHqZe8h801Lgoj65OHOJuDZC1y7A6XpnXrBdO4Q5KC4YyGGyGinyQMHhXsi6ZHVoQJcKqZsAHk9CEdn__zPE/s400/bellefontaine.jpg" border="0" /><br /><br /><br /><br /><br /><br /><br />Deze naam hoeft geen uitleg. René vult aan de bron enkele bidons van dit heerlijk mineraalarm water. Thuis drinken we niets anders, stelt René. Het is wijn of water. In het leven komt er het inderdaad op aan de juiste keuzes te maken: het is water of wijn, ook al stelt iedereen dat je af en toe wat water bij de wijn moet doen.<br /><br />We komen aan in het huis en brengen alles in gereedheid. Kachel aansteken, want de temperatuur is er slechts 5° C. In de namiddag doen we nog enkele “Point de vues' aan van de meanderende Semois. Herbergen inbegrepen.<br /><br />Thuisgekomen is de temperatuur al flink opgelopen tot een warme 25° C. Frans zorgt ondertussen voor een heerlijke spaghettimaaltijd. We willen ons nog vergasten op een aperitiefje, maar de dames komen vroeger dan verwacht aan. Ondanks het vertrekuur van 17.00 uur hebben ze nauwelijks fileleed geleden.<br />In groep eten en op verplaatsing maakt het altijd een stukje heerlijker. Even de dag van morgen plannen! Als de stafkaarten zijn opgeborgen, leggen we de kaarten op tafel voor een partijtje kleurenwiezen. In naam van de Roos moeten de drie mannen het afleggen. Gelukkig is er morgen nog een dag voor de revanche. Hilde en Annemie zijn boekenwurmen en laten het getier en gevloek aan hun voorbij gaan.<br /><br /><span style="color:#33cc00;"><strong><span style="color:#009900;">DAG 2 – 1 februari 2007</span><br /></strong></span><br />De nevel trekt langzaam op. René is een ochtendmens en dekt de tafel.<br />Wij hebben weer eens het geluk gewoon aan te schuiven. Merkwaardig is dat na een tweede zit iedereen zijn of haar vaste plaats aan tafel heeft gevonden.Voor de rest van ons verblijf zal die als een ongeschreven wet blijven gelden.<br /><br />Vandaag maken we een grote wandeling langs de Semois. De tocht gaat van Membre naar Laforet om terug te keren langs de andere kant van de Semois. Een steile helling pakt voor het eerst in mijn leven op mijn adem. Ik die bekend stond als de man van de lange adem, zowel letterlijk als figuurlijk, moet nu naar adem snakken bij de minste helling. Met Zwiterse stapjes en aangepast tempo geraak ik boven. Eens vlak is er geen enkel probleem om de tred van het gezelschap te volgen. Langs de oevers staan nog de stalletjes waar eens de Tabak de Semois gedroogd werd. Dit archeologisch erfgoed doet nu dienst als houtdroogplaats. In mijn hoofd denk ik terug aan de bivakken met de chiro langs de oevers van de Semois. Een vogelvluchttocht naar Bouillon waar we drie keer door het water van de Semois worstelden. Themadagen met ridders van de ronde tafel onder de leuze: “Noblesse Oblige”.<br /><br />Ondanks de weemoed voel ik me bijzonder goed. Ik word op sleeptouw genomen door mijn vrienden. In de vooravond rijden we nog langs bij Willy in Nafraiture. Een Vlaming die 30 jaar geleden Vlaanderen verliet voor wat het was om in alle rust en zelfstandig zijn ding te doen. La Chiquetterie is een kruidenwinkel met originele artisanale bereidingen geoogst in hun eigen wilde tuin. Het is eveneens een taverne waar men in een gezellig kader een glas kan drinken en een lekker hapje kan eten. Meer weten<br /><a href="http://www.lachiquetterie.be/">http://www.lachiquetterie.be/</a><br /><br />Willy komt een uurtje bij ons zitten. René had hem op de hoogte gebracht van mijn ziekte. Bekommerd komt hij naast me zitten. Hij zweert bij Macrobiotiek als uitweg. We luisteren geboeid naar zijn verhalen. Je krijgt adviezen langs alle kanten, die je heen en weer slingeren. Toch wil je de hoop op genezing altijd open houden.<br /><br />In deze periode zijn er weinig of geen restaurants open. We laten ons dan maar afzakken in een kitscherig restaurant van hardwerkende Oost-Vlamingen. Het verbaasd me hoeveel Vlamingen en vooral West-Vlamingen hier in deze streek in de horeca actief zijn. De bediening en het eten zijn er lekker. Vanavond finale van De Slimste Mens en dit willlen we zeker niet missen. Gezien er geen TV is bij Roserné kijken we naar de finale in het restaurant. Marc Reynnebeau moet het, ondanks alles, afleggen tegen Steven Van Herrewegen. Het bewijst dat het ook maar een spel is, dat moet gespeeld worden om de winnaar te kennen. Annemie heeft juist gegokt en krijgt de volledige inzet.<br />Wij sluiten de avond met kleurenwiezen en jawel hoor , ook hier moet het spel gespeeld worden en is het weer eens Roos die de mannen van tafel speelt.<br /><br /><br /><span style="color:#009900;"><strong>DAG 3 – 2 februari 2007 </strong></span><br /><span style="color:#009900;"><strong><br /></strong></span>Vandaag Lichtmis: “Er is geen vrouwke zo arm of ze maakt haar panneken warm”<br />Maar vandaag is de plaatselijke warme bakker open. Vers brood en croissants liggen op ons te wachten. Als afsluiter maken we nog een wandeling in Orchimont door de bossen. Bisons vervangen de koeien in de hoog gelegen weiden.<br />Concrete afspraken voor de opruim en de terugreis. “Partir c’est mourir un peu».<br />Ik dank Roos, René, mijn zus Hilde en Frans voor deze hartverwarmende dagen.<br />In mijn hoofd hebben 'Les Monts' het drie dagen gehaald op 'Les vallées'.<br />Goede afspraken maken goede vrienden en we spreken af de komende woensdagavond te kleurenwiezen bij me thuis.<br />We nemen een iets andere terugweg langs de vallei van de Lesse via Daverdisse, om in schoonheid het landschap te verlaten alvorens langs de autostrade huiswaarts te keren.<br /><br />Thuisgekomen vangt onze zoon Bert ons op. Het verheugt hem bijzonder dat wij even het schoolreisgevoel hebben mogen meemaken. Niet wij, maar de bergen hebben ons 'verzet'. Bij Eef en Rudi heeft de griep toegeslagen. Fleurtje is al aan de beterhand en Frie doet als kleinste altijd mee. We blijven uit veiligheid even uit de buurt. Karolien heeft haar eerste werkdag erop zitten in Antwerpen en moet al direct weg voor haar aggregaatcursus in Gent.<br />Het weekend belooft zonnig te worden en Saartje komt langs.</div></div>Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-74089647146472336482007-01-29T12:15:00.000+01:002008-12-10T04:28:24.481+01:00De week van 22-28 januari 2007<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjY5JSGCGCiAAw4ERxINj4tYhKcU14sapxtvzDis_M5TgiRX86gouYb39iYAT42Euut_JGtTaWdSr2MBMYjfbvTR_asT0EN7azFC_mN1f6CDipl8np44HlueZJOToo46bHWQC2qnl2hvto/s1600-h/070128+Fleur+en+Frie.jpg"></a><br /><br /><div>Maandag 22/01<br />De zon schijnt en de temperatuur is zacht. Ik haal hout binnen voor de haard en ruim nog wat nat hout op zodat het droog onder een afdakje ligt. Ik controleer de stormschade in de tuin en deze is beperkt tot het tuinhuis: drie dakpannen en een glas dat in stukken en brokken ligt. Het valt dus allemaal erg mee.<br />Toch moet ik na een drietal uurtjes ophouden met werken. Zwaar werk gaat niet meer zoals vroeger. Ik voel de krachten in mijn lichaam afnemen. Een lichaam dat eenmaal de tempel van mijn ziel was. Ik fietste 50 tot 70 km per dag en van dit alles blijft niets over. Gewoon naar het dorp fietsen tussen 15 en 20 km/uur zoals elke normale sterveling is nu voor mij genoeg. Een jaar geleden was ik nog bij momenten in staat een gemiddelde van 30 km/uur te halen. Op mijn GSM staat nog altijd als boodschap: “Fiets de dag”.<br /><br />Ik schakel over naar lichter werk op de PC en maak wat aanvullingen op een nota van Leen, collega provincieraadslid van Groen!. Ik ben bijzonder blij haar als collega te hebben.<br /><br />Ondanks de bezigheden komt de weemoed ‘s avonds boven en kan ik me nog moeilijk op iets concentreren. Pilletjes moeten me nu in slaap brengen om niet te blijven dolen.<br /><br />Dinsdag 23/01<br />Eén dag in de week zorgt Annemie voor Frie, onze tweede kleindochter. Ze is zeven maanden en probeert een volledige rol te maken op haar speelkussen. Blijven oefenen kind, het lukt je wel!<br />Voor mij is het sporen richting Leuven naar het provinciehuis. Alle diensten van de provincie worden aan de raadsleden voorgesteld. De helft van de raad bestaat uit nieuwe leden. Het wordt een diarree van PowerPoint presentaties zodat de aandacht gaandeweg verslapt.<br />Ik haast me naar de trein want ik wil Freddy Robberecht zien. Nog een jeugdvriend van de chiro. Samen zijn we nog vrijgestelde geweest bij chirojeugd Vlaanderen. Het zijn banden die niet door te knippen zijn. We noteren zondag 11 februari bij hen thuis in Temse.<br /><br />’s Avonds gaan Annemie en ik, op initiatief van mijn zus Hilde, naar de dinsdagavond film in het Cultureel centrum in Strombeek. “Into Great Silence”. Geen verhaal of muziek, maar 162 minuten over stilte, meditatie over het kloosterlijke leven in de Grand Chartreuse. Een strenge Kartuizerorde in de Franse Alpen in de buurt van Grenoble. Enkele toeschouwers lopen de zaal uit. Het vraagt een inspanning om te blijven maar het beklijft. Abdijen hebben op mij altijd een wat persoonlijke indruk nagelaten. Het bier inbegrepen.<br /><br /><br />Woensdag 24/01<br />Het maakt me altijd blij om naar de Franse les te gaan. De groep vangt mij attent op. Erna komt me thuis ophalen en brengt me terug naar huis. Een omweg van Hofstade via Kapelle en Mechelen is voor haar niet teveel.<br />Voor Annemie is het de dag om thuis even weg te zijn. Voorlezen en vertellen in het woon- en zorgcentrum Akapella. Daarna even naar haar vroegere school, het SGI, langslopen om ondersteunend Nederlands te geven aan Robert, een Roemeense jongen. In de namiddag gaat ze boeken inlezen voor blinden in Mechelen. Het is bijzonder belangrijk voor haar, maar ook voor mij. Ik weet dat ze door dit te doen energie blijft putten om de zorg thuis te kunnen blijven opnemen.<br /><br />De afspraak met Jos om naar de abdij van Grimbergen te gaan gaat niet door. Jos een lotgenoot en is wat grieperig. Al jaren is hij een geëngageerd medewerker bij het samenstellen van het archief van de abdij. Monnikenwerk noemen ze dat, maar ik denk dat ze het lekenwerk van Jos bijzonder waarderen. De afspraak wordt naar een latere datum verschoven. <a href="http://www.kerkgrimbergen.be/">http://www.kerkgrimbergen.be/</a><br /><br /><strong>Vlaams minister van Leefmilieu de heer Peerters pakt uit met een asbestactieplan in opvolging van de hoorzittingen in het Vlaams Parlement. Het bevat veel goede punten, maar over de gedeelde verantwoordelijkheid van Eternit wordt met geen woord gesproken. De sanering is volledig ten laste van de overheid, de belastingsbetaler. Wie beschermt wie? Dinsdag vergader ik hierover in de commissie Leefmilieu van de provincieraad met o.m. afgevaardigden van OVAM (Openbare Vlaamse Afval Maatschappij) VVSG (Vereniging Vlaamse Steden en Gemeenten) . We willen een plan uitwerken hoe de provincie de gemeenten kan ondersteunen een verantwoord asbestplan uit te werken en dit zowel op het openbare als particuliere domein. De asbestcementinzameling op de gemeentelijke containerparken is hier maar een klein onderdeel van. Het belet burgemeester Leo Peeters niet om nu al in de pers en Ring TV uit te pakken dat Kapelle-op-den-Bos klaar is met een asbestactieplan. De problematiek is te ernstig om hier partijpolitieke spelletjes te spelen.<br /></strong><br />Lieve groetjes van een menske met een heel klein hartje voor 't moment. Pas nu ben ik in staat te voelen wat zij voelt en welke strijd het gezin samen moet voeren. Ann heeft slecht nieuws en moet aan een nieuwe chemokuur beginnen. Ook al staat er een heel leger achter jou, het is de soldaat die het moet doen.<br /><br />’s Avonds, op uitnodiging van Peterjan - een oud-collega kabinetsmedewerker - naar het theater in Dilbeek. Het Toneelhuis brengt met Olympique Dramatique het stuk ‘The lieutenant of Inishmore’. De zaal giert bij momenten van het lachen bij het zien van zoveel absurditeit. Maar de spelers slagen er niet in mijn geest mee te nemen.<br /><br />Donderdag 25/01<br />Tweede schilder-keukendag. De familie Vanderstappen staat weer paraat om een helpende hand te bieden. Frans, Katrijn en Sabine rollen de borstels uit. Voor mij is het vooral helend om samen dit werk aan te pakken. Wanneer ze in de namiddag het huis verlaten en ik terug op mezelf val voel ik me wat eenzaam. Annemie kreeg een verwenbeurt cadeau. Gelukkig weet ik dat vanavond Jef en Marina uit Malderen nog op bezoek komen. Jef is een echte oppepper. Hij trakteert me op enkele flesjes “Kombucha” een theezwamdrank die hij mij bijzonder aanraadt.<br />Annemie maakt weinig van het gesprek mee. Ze heeft haar handen vol met de telefoons van bezorgde vrienden die mekaar opvolgen.<br /><br />Vrijdag 26/01<br />Na de kappersbeurt rijden we naar Melsbroek op uitnodiging van Daan en Julia. Bijzondere chirovrienden waar we zowel verbondelijk (provinciaal) en nationaal jaren hebben mee samengewerkt.<br />Melsbroek lijkt wel een ingesloten dorp door autostrades, ringwegen en de luchthaven, toch heeft het nog verrassend veel natuur. Wandelen gaat nog bijzonder goed en ik probeer het dan ook zo goed mogelijk te onderhouden. De natuur heelt de gedachten. Daan heeft een grote liefde voor zijn dorp en heeft een bijzonder overlegtalent als AVC- verantwoordelijke. Ook in zijn dorp heeft heeft hij zijn talent gebruikt als het er op aankomt stukjes bos en natuur de ruimte te geven die ze verdienen. Je gelooft het bijna niet dat vlakbij Zaventem en Machelen (wijlen Johan Anthierens noemde Machelen het “Guernica” van Vlaanderen) nog zoveel natuur te vinden is Melsbroek.<br />Gezellig en lekker aan tafel gaat het over het wel en wee van het verenigingsleven, de kinderen die het huis zijn uitgewaaid en de jeugdbeweging die bijzonder sterk blijft in Vlaanderen, ondanks een veel groter aanbod aan ontspanningsmogelijkheden waar de jeugd nu kan uit kiezen. We zien elkaar zeker terug.<br /><br /><br />Zaterdag 27/01<br />Bert is thuis en is bijzonder attent. Vraagt welke werkjes nog moeten gebeuren en kan bijzonder goed praten over zijn gevoelens. Mijn zoon is ’n vastpakker. Het emotionele zal hij ook lichamelijk uiten. Deze week had hij het wat moeilijker daar hij meer dan anders alleen aan het werk was.<br />Annemie en ik gaan in de namiddag naar de Sauna kwestie van wat te relaxen. Thuisgekomen is het eten klaar dankzij de kookkunst van Bert. Hij is nog maar 26 maar overtreft hier al zijn vader.<br />Karolien heeft een goede nacht gehad op “De Nachten” in Antwerpen. Ik gun het mijn kinderen zo graag dat ze even kunnen ontsnappen, nu het leven na mijn verdicht ‘overleven’ is geworden.<br /><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjgeVNQTqEK197ocrJOK9wJBcUVts5AwVfRJcZUMBK-5pR68GyctX3SwIEUq0YWUHShrYj34NZpdVQ-y7UxOET3DMq0VaTm-PG9VSBY57RCEpwqC0mJLMJs_VzV3-yki6shyX7cuF1abCY/s1600-h/070128+Fleur+en+Frie.jpg"></a></div><br /><br /><div><br /><br />Zondag 28/01 </div><br /><br /><div></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5025529937766496930" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrKMZ08hna3kMIutzxjiYLA-6DW4RHeVreRl0Ir8UgZhtf817FT7LWVDz_RNhKOsjIA6hJFFxJOTRNf2ZZ95imE_WtnvgrLhr33QvJM4-ejJZQumf5vojGv7oafmeORT_EzdAhy75i9eE/s400/070128+Fleur+en+Frie.jpg" border="0" /><br /><br /><div><br />Vandaag worden onze twee kleinkinderen gedoopt : Fleur en Frie. Aan Fleur is het allemaal goed uitgelegd wat er gaat gebeuren, want ze is ondertussen al een flinke meid van 4 jaar. Frie, haar zusje van zeven maanden, protesteert even wanneer de priester het wijwater over haar hoofdje giet. Om koudwatervrees te vermijden heeft hij het water nochthans lichtjes op temperatuur gebracht. We zijn er samen met nog twee andere families met hun doopkinderen. Karolien, mijn jongste dochter, is meter van Fleur en Sara, mijn tweede dochter, is meter van Frie.<br />Plaats van gebeuren : de Sint-Amanduskerk van Malderen. In deze kerk voel ik nog altijd de warmte van mijn jeugd. De pastoor, Ward Vanderweghen, is een oude bekende. Toen ik groepsleider was van de chiro was hij onze proost.<br />Verder gezellig samen zijn bij Eef en Rudi met familie.<br /><br />Ik kijk uit naar volgende week : drie dagen Ardennen aan de boorden van de Semois met Roos en René, Hilde en Frans, Annemie en Willy</div></div>Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-5929064400856266712007-01-25T14:34:00.000+01:002007-03-11T21:50:41.731+01:00Radio 1 - 14 januari 2007 Radio AlaskaAlaska<br /><br /><br />Op zondag 14 januari werd op Radio 1 het programma Alaska uitgezonden. Daarin was een uitgebreid gesprek te beluisteren met mijn dochter en mij en ook met Walter Huysmans, die als syndicaal afgevaardigde al zo’n 30 jaar werkt in het bedrijf Eternit.<br /><br />De titel van de documentaire is "Pour l'ETERNITé". Dat is meer dan een woordspeling met de naam van het bedrijf Eternit. Over producten met asbest dacht men vroeger dat ze voor de eeuwigheid waren. Ondertussen weten we de keuze voor het gebruik van asbest en de soms onverantwoordelijke manier waarop men met deze producten omging zeker geen bewijs waren van toekomstgericht denken, integendeel. Hoewel het kader van Eternit al langer wist dat er ernstige gezondheidsrisico’s waren voor de werknemers of de omwonenden, ging men toch door met de productie.<br /><br />Mee door de inzet van de brede groene beweging kwam er een einde aan deze gevaarlijke bedrijvigheid. Sinds eind jaren negentig zijn in ons land de productie en de toepassing van asbest voor bijna alle toepassingen verboden. De productie was dus niet voor de eeuwigheid. Maar voor de slachtoffers van asbest kan de ontwikkeling niet meer gekeerd worden. Zij krijgen geen eeuwigheid, integendeel…<br /><br />Luisteren naar het programma Alaska, kun je door <a href="http://www.radio1.be.">hier</a> te klikken. (programma's "Aalaska")<br /><br /><br />Reacties<br /><br />Onlangs op een zondagavond heb ik je stem en je aangrijpend mooie getuigenis gehoord via Radio 1 terwijl ik aan het afwassen was. Plots zag ik het leven door een andere bril, tegelijkertijd triest en blij. Triest omdat het Leven zo kwetsbaar is, zo aan een zijden draadje hangt. Blij omdat zo'n wrede aanval op het Leven blijkbaar je waardigheid, je menselijkheid, je waarden en je persoonlijkheid niet mee verwoest. Godzijdank!<br /><br />Sinds het memorabele congres van 2004 (je was geweldig, je speech was uniek) hebben wij elkaar niet meer gezien, maar toen ik je die zondagavopnd hoorde, wilde ik je iets zeggen. Dat doe ik nu via deze mail.<br /><br />Ik heb je gekend als een echte groene, zoals ze er tegenwoordig geen meer maken, vrees ik. Ik weet nog hoe je campagne voerde, in het annus horribilis 2004. <br />Ik heb vooral je verbale spitsvondigheid leren kennen en enorm geapprecieerd, want het waren kwinkslagen die deden lachen en tegelijkertijd ook een scherpstelling van de realiteit gaven. Zo'n talent is uniek, mensen kunnen doen lachen is goud waard, vind ik. Voor mij verdien je olympisch goud, als mens en als groene, en als humorist. Ik heb uiteraard maar met een klein deeltje van je persoonlijkheid kunnen kennismaken tijdens de zes laatste maanden op het kabinet, maar ze zullen me altijd bijblijven.<br /><br />Wat je overkomt, lijkt me wreed, vreselijk, onrechtvaardig. Jij hebt zo tegen het onrecht van asbest gevochten, en de draak asbest neemt nu weerwraak, zo lijkt het. Blijkbaar heb je wel het geluk omringd te zijn door je gezin en mensen die je graag hebt, met wie je goed kunt praten of zwijgen, al naargelang.<br /><br />Verder weet ik niet wat te zeggen. Sterkte en moed heb je blijkbaar in overvloed, maar toch, op momenten dat deze bron tijdelijk zou opdrogen, weet dan dat een verre ex-collega en groene medestandster je een unieke mens vindt.<br /><br />Hartelijke groeten,<br /><br />Annemie Vermeylen <br /><br /><br />Wij hebben zondagavond naar de uitzending geluisterd, ons Veerle was er ook. Het was zeer waardig en indringend. Saartje heeft dat ook zeer goed gedaan, een klare en heldere stem lijk Annemie.Alles was ook heel rustig en toch pakkend. Een sterke boodschap. Proficiat.<br /><br />Julia en Daan<br /><br /><br />Alaska was in de roos, Willy! Door een familiefeest het zondag gemist, nadien op de www roerloos zittenluisteren met Griet ; enkele vrienden hadden mij al verwittigd : zeker luisteren ! Ik had de indruk dat het luistermedium alles nog dichter brengtdan de TV. En dan de toon en het tempo van het programma, sfeervol en to the point. De stem van jullie Sara was voor de luisteraar een welgekomen frisheid en directheid in het voor het overige 'mannenkoor'. Ik denk dat er veel opgewerkt is (tekst, ritme, sfeerbeeld) maar het resultaat mocht er absoluut zijn.<br /><br />'n hartelijke groet,Guido<br /><br /><br />Beste Willy,<br /><br />Mooie en moedige getuigenis op Radio 1 vanmiddag. Het maakt me warm en koud, warm omdat er mensen zijn zoals jij die deze problematiek onder de aandacht brengen en koud dat we met zijn allen potentiële slachtoffers zijn en er nog steeds mensen zijn die de asbestverwerkende nijverheid zonder namen te noemen verdedigen alsof er niets is gebeurd.<br />Tijd brengt raad maar tijd brengt ook informatie die we niet kunnen veranderen maar we kunnen het wel onder de aandacht brengen als steun voor alle slachtoffers en een betere toekomst voor onze jeugd.<br /><br />Groeten,<br /><br />Danny Van Boom<br /><br />Beste Willy,<br /><br />Diane en ik hebben zondag om 18 uur met aandacht het programma Alaska gevolgd op radio 1. Het was zeer moedig, zowel van jou als van jouw dochter, om jullie stem in deze verschrikkelijke materie te laten horen. Vooral ook omdat hierbij de meest diepe en persoonlijke gevoelens tussen jou en je familie in de openbaarheid worden gebracht. Meer en meer worden wij geconfronteerd met het gegeven dat de mens in functie staat van de economie en niet, zoals het zou moeten zijn, dat de economie gevoerd wordt in functie van de mensen. Meer en meer groeit hierdoor bij ons het besef dat wij ons hiertegen moeten verzetten, dat bedrijven hun verantwoordelijkheid moeten nemen en de politiek nog meer als scheidsrechter zou moeten optreden om mens en economie op een evenwichtige manier op elkaar af te stemmen. Daarom hopen wij dat jullie getuigenis zoveel mogelijk mensen heeft overtuigd dat het anders kan en moet.<br /><br />Wij wensen jullie nog veel mooie dagen en momenten en de kracht om er van te blijven genieten.<br /><br />Groetjes,<br /><br />Rudy en DianeWilly Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-50822739287747621642006-12-10T12:26:00.000+01:002006-12-10T22:51:05.429+01:00Weekend 9-10 december 2006Vandaag eindelijk begonnen met een blog. Met bijzondere dank aan Jan Mertens die vanuit Leuven vandaag thuis bij me langs kwam in Kapelle-op-den-Bos om alles op te starten.<br /><br />Ondanks alles ben ik een geluksvogel. Mijn buren trakkteerden ons gisteren op een uitgereid verrassingsontbijt netjes verpakt in een mand. Van mantelzorg gesproken. Gisteren bij Mieke Vogels langs geweest op haar nieuw dakappartement in Deurne. Mieke had voor deze gelegenheid om 12.00 uur een drink georganiseerd en alle Antwerpse ex collga's kabinetsleden uitgenodigd. Het werd een blij weerzien en de zon straalde door de ramen. Met ons vieren: de "Willy's en de Miekes" zijn we gaan wandelen in het Rivierenhof om daarna aan te schuiven aan tafel. Lekker en gezellig. <br /><br />Wereldwinkel Londerzeel had vandaag zijn geschenkenbeurs in het "Leireken". Een jaarlijke traditie de tweede zondag van december. We zijn er blijven hangen van drie tot negen uur.<br />Wat eerst een familietafel was met Eef, Rudi, de twee kleinkinderen Fleur en Frie en onze dochters Saar en Karolien werden de tafels bij elkaar geschovenen en bleven de traktaties maar komen. Jef en Marina spanden de kroon, want ze werden voor de vierde maal grootvader en grootmoeder. De chirovrienden van toen waren er allemaal: Jos en Anita, Willy en Godelieve, Jef en Marina, Rene en Roos (Roos zal wel verbeteren dat ze van VVKSM is). Verder Guido, Sabine, Hilde en Frans mijn broer, schoonzus, zuster en schoonbroer die ongelovelijk goed voor ons zorgen. Het deed me helemaal vergeten dat ik een zieke man ben. Dank zij hen slaag ik er in om in het hier en nu te leven en het leven genietbaar te maken ondanks alles.Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-24811946167068841382006-12-10T12:14:00.000+01:002006-12-10T12:15:40.232+01:00Artikel in Het Laatste NieuwsVoorvechter asbestproblematiek lijdt aan kanker<br /><a href="mhtml:mid://00000017/net/services/components/thumb.aspx?Id=6D6D494B742F2F673437346E325059786E44795964774664554A343443704965684D734564415051532B76436243597449622F744956416F62424869714756646A69634F714E3974764233327268546538766B5430773D3D"></a><br /><em>Kapelle-op-den-Bos<br /></em><br />Willy Vanderstappen, provincieraadslid en voorzitter van Groen! Kapelle-op-den-Bos, kreeg vrijdag 3 november te horen dat hij longvlieskanker had, een ongeneeslijke ziekte die het gevolg is van asbestvervuiling. Vanderstappen was jarenlang bezig met de asbestproblematiek op de politieke agenda te zetten. «Iedereen stond perplex toen ze het nieuws hoorden», vertelt hij. «Ik straalde gezondheid uit en kwam pas dit jaar voor de eerste keer in een ziekenhuis. Ik was altijd diegene die er als bezoeker kwam.»<br /><br />In het schooljaar 1965-1966 werkte Willy Vanderstappen voor de fabriek Eternit in Kapelle-op-den-Bos, die asbest produceerde. Ook zijn vader was er lange tijd arbeider. «Als kind speelde ik in zakken van het bedrijf. Toen ik bij de dokter kwam met klachten over kortademigheid, vroeg hij naar mijn voorgeschiedenis. Toen ging een belletje rinkelen. Ik had er nooit eerder angst voor, want dat is echt het noodlot. Ik wist ook pas van de jaren '90, sinds ik politiek actief werd, wat de gevolgen konden zijn van asbest.»<br /><br /><strong>jeugdlokalen<br /></strong><br />Het is mijn politieke testament, zegt Vanderstappen. «Je kan de zieken niet genezen en de doden niet tot leven wekken, maar wel voorkomen dat het zich nog voordoet. Ik maak mij bijvoorbeeld zorgen over jeugdlokalen, die vaak in asbest zijn opgetrokken. Bij scholen is dat ook het geval, maar daar is er constant personeel om een oogje in het zeil te houden. Er kan altijd stof vrijkomen wanneer er een bal tegen een muur belandt. We moeten dat nagaan. In Kapelle heb je zo het lokaal van de chiromeisjes, in Londerzeel dat van de scouts.»<br /><br />Volgens dokters sterft 80 procent van de patiënten met longvlieskanker binnen de twee jaar.<br /><br />«Omdat ik er politiek mee bezig was, wist ik dat. Mijn wereld stond stil toen ik het nieuws hoorde. Je hebt als 58-jarige nog plannen en opeens is je toekomst weg. Elke dag krijgen tachtig Belgen te horen dat ze kanker hebben, maar vaak kunnen zij er nog tegen vechten. Bij mij was de klap dubbel.»<br /><br /><strong>andere prioriteiten</strong><br /><br />Hoe het nu verder moet?<br />«Voor het eerst merk je de beperktheid van de tijd en beschouw je ze als kostbaar», besluit Vanderstappen. «Ik wil nu de dingen doen die ik graag doe. Ik had het fysiek al moeilijk om zowel overdag als 's avonds<br />te vergaderen. Maar nu heb ik ook andere prioriteiten, zoals familie en vrienden. Ik wist niet dat ik zoveel vrienden had. Met alle uitnodigingen die ik kreeg, kan ik een reisbureau beginnen.»<br /><br /><em>(Bart Vanderkelen, Het Laatste Nieuws, 2 december 2006)<br /></em>Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-25581349788844144622006-12-10T11:41:00.000+01:002006-12-10T11:43:20.556+01:00FilmpjesWil je graag de interviews zien op Ring TV (28/11 en 05/12) of Koppen (05/12) , klik dan <a href="http://www.sint-godelieve-instituut.be/wvds/">hier</a>.Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-17689064700870076152006-12-10T11:29:00.000+01:002006-12-10T11:32:18.218+01:00Artikel De Morgen 25 november 2006<a href="http://users.telenet.be/erve/W_VDS/">Hier</a> kan je het volledige interview lezen (journalist Peterjan Bogaert).Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7124100325001239980.post-27129123133280044982006-12-10T11:16:00.000+01:002008-12-10T04:28:25.212+01:00Foto De Morgen 25 november 2006<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKFdfXFbQLfoNqUXtJQmurkBgyG5BH2yspYQSX5HtY0rNygMwvoHPJcoZth_S0m7AT7VWvdX5ioBi9KFtHLRrd97LsJ-Be89XqIqppM_pwojEVPTeeHDcE-dvgUYCTaCLVRlzcYhNrIeI/s1600-h/061125++foto+De+Morgen.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5006841828440208914" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKFdfXFbQLfoNqUXtJQmurkBgyG5BH2yspYQSX5HtY0rNygMwvoHPJcoZth_S0m7AT7VWvdX5ioBi9KFtHLRrd97LsJ-Be89XqIqppM_pwojEVPTeeHDcE-dvgUYCTaCLVRlzcYhNrIeI/s400/061125++foto+De+Morgen.jpg" border="0" /></a><br /><div>Foto Stephan Vanfleteren</div>Willy Vanderstappenhttp://www.blogger.com/profile/15994282030664772861noreply@blogger.com109