afscheid

Dinsdag 18 september om tien na tien is Willy Vanderstappen, ons vake, overleden.
Na een lange strijd is hij zacht en omringd, thuis gestorven.
Wij willen iedereen die er voor hem is geweest in deze moeilijke tijd, enorm bedanken. Het was hartverwarmend!
Als afscheid hebben vele vrienden en familieleden nog iets over hem geschreven.

Bedankt,

Annemie en de kinderen Eef, Saar, Bert en Karolien


“Het zijn niet de status, pracht of praal
die je in je leven hebt verzameld die finaal tellen.
Het is de liefde. Het vermogen ontwikkelen
om lief te hebben en geliefd te worden.
Dat is het enige.”

Willy Vanderstappen

------------------------------------------------------

Vake-jij-lief-groen-fietsertje,

Ik dacht
Een leven leef je toch een leven lang
en als iemand daar een stokje voor komt steken,
dan struikel je, maar leef je daarna toch gewoon verder…

Maar wat als stokjes,
reuzen worden,
dingen die je weg doorbomen
en je een andere in doen slaan…

Maar in die weg stond geschreven
de liefde
de liefde
de liefde

En die stond niet in de weg.

Ik denk vaak
ze zouden toch op z’n minst hun naam kunnen veranderen
in ‘Pas-du-tout-éternité’, in ‘sorryvooralles’

En toch ben ik niet kwaad,
het is zo

(al gaan we wel door met de strijd!)

Ik heb me dit jaar geliefd leren voelen,
door jou

Ik heb dit jaar voor de eerste keer gezegd
‘ik zie je graag’ (en we vielen in elkaars armen inclusief een hoopje tranen)

En ook

Ik ruik je graag (naar kilometers fietszweet)

Ik voel je graag (je had kietelende handen, handige handen die ooit een houten bootje voor me maakten)

Ik proef je graag (nu ja, je was een beetje kookonkunstig, maar jij proeft naar de grapjes aan tafel)

Ik hoor je graag (toen ik klein was ging ik een dagje mee naar het kantoor van Agalev, je zei tegen iedereen ‘Bon’ om een gesprek af te sluiten en ik stond daar een verdieping lager verbaasd te luisteren naar je stem met ‘bon, we zijn er eens mee weg’)

Mijn bonbon

Ik hou van jou
tot in de éternité

En ik weet jij ook van mij

Ik voel je dicht bij me

Je jongste telg,
Je Karolientje

------------------------------------------------------

Zou ik me gewonnen geven?
En samen fietsen met jou?
Je heb het me vaak moeten vragen.
Ik gaf me gewonnen, twee maal die dag
Zwoegend langs de schelde, liefst tegen felle wind
We werden beide winnaars,
Samen op de fiets.

Bert Vanderstappen

------------------------------------------------------


Ik ben trots op mijn vader:
Hij plukt de dag, fietst erop los, geniet van het leven, prikkelt vele mensen met zijn enthousiasme,
een zorgzame vader in het groen,
zo mooi samen met ons moeke,
onze raad en daad in onze verbouwingen
een lieve papia voor Fleur en Frie
met vleugjes humor in alles wat hij doet
politieke werkijver die niet te stuiten valt
en dan...
sinds 3 november 2006 is het leven zijn glans kwijt
ook al troost ik me met de gedachte 'dat je er morgen nog bent', niets is nog hetzelfde
Je maakt stappen achteruit en wij staan machteloos toe te kijken
We beleven samen nog intense momenten zodat deze herinneringen later troost kunnen bieden
Op 18 september 2007 is je strijd gestreden en halen we opgelucht adem dat je niet langer moet vechten tegen de asbestvezel die je hele lichaam kapot maakt
maar al snel dringt het door dat we nu verder moeten zonder jou

Fleur troost me als ik verdriet heb: 'papia zal er altijd zijn, je kan elke dag naar hem kijken op een foto zodat hij dicht bij jou is'
Je krijgt een ereplaatsje hier in huis, in ons hart en ook in onze tuin: daar planten we jouw boom zodat je altijd kan blijven groeien...
want we zien je graag!


Eef Vanderstappen

------------------------------------------------------

Vake

Weet je nog dat vroeger in bed moeke ons verhalen voorlas, omdat zij dat beter kon, en jij dan ondertussen op onze ruggen moest kietelen?
Weet je nog dat wij vroeger op ons grote kussen zaten te wachten tot je thuiskwam zodat je ons in de lucht kon gooien en weer kon opvangen?
En dat we graag met jou naar de winkel gingen omdat de kans op het krijgen van nutteloze , maar coole prullen aanzienlijk groter was?
Weet je nog dat we vroeger aan tafel naar jou moppen moesten luisteren, tot twee keer toe, je hebt tenslotte in het onderwijs gestaan, en dat alleen moeke dan moest lachen terwijl wij met onze ogen rolden?
Of dat ik in de klas steevast als eerste mijn hand opstak als er ergens iets geklust moest worden , want mijn vader kon natuurlijk alles.
En ken je mijn eerste ontgoocheling in jou? Ik kwam met mijn door de school voor meisje verplichte breiwerkje langs en vroeg of jij de steken die ik had laten vallen er terug op wou zetten. En jij zei toen: ’Dat kan ik niet.’
Weet je dat niet lang daarna een nog grotere ontgoocheling kwam?
Eef vroeg: ‘Vake, wanneer stopt het eigenlijk hier?’
En ik, twee jaar jonger, rolde met mijn ogen en zei: ‘ Het stopt toch nooit!’
Jij zei: ‘Ja. Jawel. Toch wel. Het – stopt - ooit - eens.’

Mijn vake

Zelfs toen je vorig jaar je vonnis had gekregen dat jouw stopsein niet ver af was, zei je: ‘Sterven is een goede zaak. Ik moet er niet aan denken dat de wereld vol zou blijven schuifelen met al die oude mensen, het zou geen gezicht zijn.’
En toch. Wat mij betreft...De wereld mag best geen gezicht zijn, als jij daarmee blijft leven.

Vake, mijn vake

Zelfs toen de pijn en het verdriet je gezicht tekenden, zelfs toen je kanker je langzaam opvrat, zelfs vorige week, zei je : ‘Het is mooi om te leven’.

Vake, mijn vake, mijn vake

Zelfs zondag nog. Je riep ons allemaal naar huis, want je voelde de dood naderen. Ik dacht dat ik misschien te laat ging komen. Maar na een kwartier waarin we je vol angst vasthielden, vond je een tweede adem. Je dronk een hele pint. We wandelden met jou in de rolstoel naar het kapelleke van Maria en brandden er een kaarsje voor jou. We zaten buiten in de tuin en dronken champagne. Jij wou een gedicht voorlezen. Fietstocht II van Paul van Ostaijen. Je las, sommige zinnen tienmaal, anderen met jouw commentaar doorspekt.
Moeke lachte.
‘Je hebt altijd met mij moeten lachen’, zei je en je mondhoeken krulden naar boven.

En deze keer rolden wij niet met onze ogen.


Sara Vanderstappen.

------------------------------------------------------

Gedicht naar zijn hart.

Fietstocht II

Gelijk een oud tuig dat niet meer dienen zou, Doorheen ’t getij van winterkou, Had ik m’n hoop, m’n fiets geborgen, Verbeiend d’eerste Lentemorgen. Want door m’n fiets mag ik verhopen De witte Lente door te lopen, Te rennen, daarom verkies ik niets Als hoopsimbool boven m’n fiets. M’n fiets dat is namiddagdolen Van m’n Lentewitheid, in nikkel Farandole; M’n fiets dat is het klingen Van m’n veloschel, in zonnekringen. M’n fiets dat is het kettingruisen; Dat is het vlieden van de rode huizen Om mij heen; dat is de landweg, gans verlaten In z’n witte maagdgewaden. Dat is het horizonnen-deinen En ’t jonge zonneschijnen, De bomen, die verdwijnen Achter mij, de grachten die verkwijnen. M’n fiets dat is het daveren van de zon, Die heur wonne over de wereld spon En spint; dat is het spelemeien Van ebbe en vloed der zonnetijen. M’n fiets dat is een foor van lichten, Zoveel dwarlende schichten Die draaien door elkaar: De kermis van dit jaar. Gewonnen verloren, gewonnen verloren, M’n fiets dat zijn de koren, Die komen uit d’afrikaner landen Met d’eerste zonnebranden. Beiaarden van blijheid Leven over ’t land, Beiaarden van blijheid Beven in de zonnebrand. O, m’n fiets gij zijt Bron van al m’n blijheid; O, m’n fiets gij zijt Leven in der eeuwigheid. Rijd, rijd Aldoor; Rijd, rijd; Aldoor; Gewonnen verloren, gewonnen verloren, De horizonnen zijn uit d’eeuwigheid

Paul Van Ostayen
------------------------------------------------------

Willy heb ik leren kennen op het kabinet van Mieke Vogels. Een man met een sportief hart die fluitend door het leven stapte. Een tijd hebben we een bureau gedeeld, drie hoog aan de Koolstraat. Dat schept een band. We maakten ons vrolijk over het nieuws én de partij, die toen nog stabiel in de peilingen telkens weer tien procent haalde.
We hielden er allebei van om met woorden te spelen. Vaak flauwe moppen, dan weer spits gevonden. Zo was Willy. Rad van tong en altijd goed gemutst, zo goed zelfs dat het soms andere collega’s lichtjes op de heupen begon te werken als het niet altijd paste.
Toen het noodlot onverwacht in mijn gezin toesloeg – onze zoon Johannes overleed drie maanden na zijn te vroege geboorte – was hij de eerste om mij thuis te bezoeken. Zonder veel woorden, maar met een boek. Hij bood ons troost, zoals geen ander dat gedaan heeft. Dat schept een band.
Vijf jaar later was hij en Annemie present op een herfstwandeling ter nagedachtenis van Johannes. We wandelen wat apart en toen vertelde hij dat er niet juist was met zijn gezondheid. Een paar dagen later stuurde hij de e-mail rond die iedereen met verstomming sloeg; een wel zeer ongemakkelijke waarheid.
Lang heb ik erover getwijfeld, maar ik heb het toch gevraagd of hij zich wou laten interviewen. Ondertussen was ik terug als freelancer bij De Morgen aan de slag en mijn journalistiek hart was altijd blijven kloppen.
Het is een ongeschreven, maar gouden regel in de journalistiek: ga niet te close om met je bronnen. Wek vertrouwen, maar hou afstand. Want voor je het weet val je uit je rol als neutraal waarnemer. Maak ook geen interviews met personen die je goed kent. Hoe zou je dan nog die lastige vragen kunnen stellen, die je hoort te stellen?
Willy zou nu zeggen: ‘Vraag het maar aan Greet Op de Beeck, die is op haar werk ook afgeDwaeld.’
Ik beken: ik heb met Willy alle regels overtreden. We waren close. Voor, tijdens en na het interview. Ik heb meegehuild met hem, mij mee boos, verontwaardigd en vooral machteloos gevoeld door zoveel onrecht dat hem en zijn familie was aangedaan.
Dat die vijf minuten politieke moed waar iedereen het over heeft, maar eens ingezet moesten worden om fouten te erkennen, te vergoeden en te werken aan maatregelen om nog erger te voorkomen.
Ik herinner me nog goed dat we daar zaten, die avond in z’n living. Dat ik zaken moest vragen die pijnlijk en wellicht voor sommigen ook onbetamelijk leken. Willy was oprecht en eerlijk, ontweek geen enkele moeilijke vraag, hoe zwaar het antwoord ook was. Ik zat dicht op zijn huid. Misschien wel té dicht, heb ik me achteraf de vraag gesteld. Ik weet het niet.
Wat ik wel zeker weet dat ik veel warmte en liefde van hem heb gevoeld. Zelden heb ik zo intens een andere man omhelsd als Willy. Het deed hem deugd, maar ook mij.
En het heeft me veranderd. Ik merk dat ik ondertussen meer en meer vrienden begin vast te nemen en lichamelijk contact zoek. En hen ook vertel dat ik hen apprecieer als vriend. Dat je close mag zijn in tijden van afstand en zelfstandigheid.
Ik heb ook gevoeld dat Willy zijn gezin op handen droeg. Dat er oprechte liefde was. Ik wil besluiten met een stukje uit zijn interview. “Het zijn niet de status, pracht of praal die je in je leven hebt verzameld, die finaal tellen. Het is de liefde. Het vermogen ontwikkelen om lief te hebben en geliefd te worden. Dat is het enige.”
Alleen al om dit citaat ben ik Willy eeuwig dankbaar dat hij in mijn leven is binnen gewandeld. Het verhaal is nu gesloten. Case closed. Maar ik zal me altijd close bij hem voelen.

Peter-Jan Bogaert
Kabinetsmedewerker Mieke Vogels
Freelance journalist De Morgen

------------------------------------------------------

Voor Willy

Ik zal je missen. Maar eigenlijk ook niet. Want ik zal je elke dag tegenkomen. Je laat namelijk zovele dingen voor ons achter die maken dat je altijd onder ons bent. Je gaf ons fierheid om volop voor ons groene project te gaan, ook en vooral op ogenblikken dat we de wind van voor kregen. Van tegen de wind in fietsen, daar wist jij trouwens alles van.
Je beleerde ons niet met theorieën, maar je toonde hoe het moest door het gewoon zelf te doen. Je sprak niet over engagement, loyauteit, vastberadenheid, solidariteit. Je belichaamde het gewoon zelf, dag in dag uit.
Maar je gaf ons zoveel meer dan louter zaken die met partijwerking of politiek te maken hadden. Zo toonde je ons wat levensvreugde, liefde en vriendschap is, gewoon door het zelf uit te stralen. De saaiste en vervelendste vergadering werd leuk en prettig als we ze samen met jou konden houden. Als je over Fleur en Frie vertelde, deed je ons zelf ook naar kleinkinderen hunkeren. Toen Annemie met de fiets gevallen was en er niet onmiddellijk duidelijkheid was over de oorzaak en de gevolgen, zegde je voor een zeldzame keer een vergadering af. De bezorgdheid die je uitstraalde was de uiting van de diepste liefde van een man voor een vrouw.
Ongewild leerde je me dat wie onvoorwaardelijk liefde geeft, ook onvoorwaardelijk liefde krijgt. Getuige hiervan de tederheid van Bert, die halftijds ging werken om samen met jou gedurende jouw laatste levensmaanden die steeds zwaarder geworden rugzak te dragen. De warmte waarmee gans je gezin je tijdens je zware tocht begeleidde, straalde op ons allen af.
Het is die menselijke stralingswarmte van de Vanderstappens die heel diep bij mij is binnengedrongen en ik mijn verdere leven zal koesteren, meer nog waarschijnlijk dan de talloze tastbare verwezenlijkingen die je voor de partij realiseerde.
En als ik voortaan op zondagochtend enkele fietsers op een zonnig terrasje zie zitten, zal ik even stilstaan, en terugdenken aan die keer dat we tijdens De Gordel, moe en bezweet, achter een frisse Westmalle wegzakten en jij plots begon te zingen, eerst zachtjes, dan iets luider en uiteindelijk samen met gans het terras: “We waren bijna echt vergeten hoe schoon de zomer hier kan zijn. Ik hou van u, ik hou van u, ik hou van u…”.
Bedankt vriend.

Eloi Glorieux

------------------------------------------------------

Willy. Een enthousiaste, rechtschapen man is niet meer. Mijn vader, hij was rechtvaardigheid. Daar moeten we nu aan denken. Hij die zoveel energie en inzet tentoonspreidde, die zo gedreven was, die speels kon praten, die zo grappig kon zijn, moet nu zwijgen. Willy was een eerlijke man. Tot op zijn ziektebed was het discussiëren over het verbeteren van de wereld. Een integere politieker. Geen stemmenkanon. Misschien wel een beetje miskend. Maar overtuigd en overtuigend. Een dossiervreter. Taaie kilometervreter ook. Fietsend tot in Watou waar we hem enkele jaren geleden tegenkwamen in het spoor van veel jongere metgezellen. Willy hield van mooie dingen: de tuin, de natuur, de muziek, het toneel. In Strombeek b.v. met de gezellige babbel achteraf. Willy, spelend met woorden en taal. Willy, immer grapjes verzinnend. Willy, graag pratend en luisterend tegelijkertijd. Willy en Annemie, van de mooiste mensen die we in de streek hebben leren kennen. We kwamen ze graag tegen. Met hun kinderen een biezonder mooi, hecht team. Er is geen overschot aan mensen met een groot hart. Mensen die zo militant voor idealen vechten. Dag, Willy, ook wij zullen je missen. Marc en Frieda Michils

Een kranige kerel, een trouwe kameraad en een blije mens.

In zijn jonge jaren was Willy actief in de jeugdbeweging, meer bepaald de chiro.
Hij was daarin sterk geëngageerd. Hij was groepsleider in Malderen, verbondsleider van Brussel en nationaal vrijgestelde. Deze periode in zijn leven heeft Willy ongetwijfeld sterk beïnvloed. Hij zelf zei dat dikwijls.

Willy groeide nog op in de tijd dat aan de chirojongens gevraagd werd om kranig te zijn, kameraadschappelijk met mekaar om te gaan en een blije mens te zijn. De kranigheid, de kameraadschap en de blijheid, zo heette dat. Woorden waar ondertussen veel stof op ligt. In het leven van Willy zijn ze echter wel herkenbaar. Bewust of onbewust heeft hij er naar geleefd en ze alleszins beleefd.

Kranig zijn.

Het minste wat we kunnen zeggen is dat Willy kranig is geweest. Een flinke kerel. Hij had geen schrik om iets aan te pakken. Hoe heeft hij niet gezwoegd en gezweet aan hun huis om er een thuis te maken. Hij durfde ook nieuwe wegen bewandelen en nog ongekende initiatieven nemen. Om tegen de stroom in te varen was hij niet bevreesd. Hij kon best wat tegendraads zijn. Zijn spot en zijn woordspelingen waren daarbij belangrijke wapens. Hij kon zich vooral vastbijten in een zaak, zoals in dat verschrikkelijke asbestdossier. Dat liet hem dan niet los. Daar ging hij dan voor ondanks vele tegenkantingen en vooral veel onverschilligheid. En hoe kranig is hij niet geweest, samen met Annemie en de kinderen, deze laatste maanden van zijn leven.
Kranig zijn, ja dat is hij geweest.

Kameraad zijn

Op Willy kon je betrouwen. Een woord was een woord. Als hij iets beloofde dan mocht je er ook op aan dat hij dat deed. Hij liet je niet in de steek. Het was ook altijd aangenaam als Willy er bij was, ook al was hij nooit uitbundig maar kwam hij eerder schalks uit de hoek. En hoe een goede kameraad is hij niet geweest voor en met Annemie en de kinderen.
Kameraadschap was voor hem ook meer dan kameraden onder een. De kameraadschap stopt niet bij de kameraden. Daar begint ze, maar daar eindigt ze niet.
Kameraadschap is ook solidariteit. Dat is ook vechten tegen onrechtvaardige toestanden en tegen alles wat mensen onderdrukt en klein houdt. Ook voor deze soort kameraadschap heeft Willy zich ingezet. Zijn politiek handelen was sterk sociaal geïnspireerd. Voor hem was het groene project op de eerste plaats een sociaal project.
Kameraad zijn, ja dat is hij zeker geweest.

Blij zijn

Als Willy er bij was, werd er gelachen en gezongen. Een groep animeren en plezier maken, kon hij als geen één. Blijheid troef! Maar misschien had hij met “echt blij zijn” toch nog het meeste moeite. “ Blij zijn” in de zin van echt innerlijke rust vinden . Daarvoor was hij te zeer begaan met al hetgeen scheef zat, onrechtvaardig was of gewoon niet correct of eerlijk was. Hij was over zoveel toestanden nog verontwaardigd. Hij was ongedurig want er moest nog van alles gebeuren en vooral veel gedaan worden. En als je dan zelf zoveel onrecht wordt aangedaan, hoe kun je dan in godsnaam echt blij zijn? Hoe kun je dan innerlijk rust vinden?

Toch was hij naar die blijheid op zoek, naar die innerlijke rust, naar het eeuwig gelukkig zijn.

Een doorzetter als hij zal ze wel gevonden hebben.

Daan Vanderhulst

------------------------------------------------------

het zat zo diep bij jou
die vreugde en die kracht.
zo diep
dat iedereen het voelen kon
dat niemand kon ontkomen:
onweerstaanbaar

trok je zoveel mensen mee
in doen, in woord,
in lachen ook.
en in het zingen
ook toen, die keer:
‘paradijs’.

Dankjewel Willy, voor alle gouden momenten.
Ik blijf maar denken aan toen we ergens op een congres dat lied zongen van Frank Boeyen, een lied waarin jij altijd hoorbaar blijft. .

Relinde

------------------------------------------------------

"Het is niet de status, pracht of praal die je in het leven hebt verzameld die finaal tellen."Zijn eigen woorden heeft Willy gans zijn leven lang in daden omgezet. Wij mochten dit veelvuldig ervaren tijdens onze vakanties samen. Willy kon als geen ander genieten van de eenvoudige dingen van het leven. En als het even kon liefst van het buitenleven. Wij herinneren ons levendig de fietstochtjes samen met het gasvuurtje en de koffiepot bengelend aan de bagagedrager om op de mooiste plekjes te kunnen pauzeren. Elke dikke villa met zwembad, limousine langs de kant van de weg werd steevast gecounterd met de woorden : "... maar zijn ze wel gelukkig?..."Willy, je leven was veel te kort. Wij zijn blij dat we met jou een stuk mee mochten gaan.Vele mooie herinneringen zijn nu ons deel.Wel te rusten, lieve vriend.Martine en Yves

------------------------------------------------------
KAARTEN

Vorige winter besloten we 1 x per week te kaarten. Willy had er duidelijk zin in en vond hiervoor altijd een plaatsje in zijn agenda. De afleiding en de concentratie door het spel vond hij heel belangrijk.

In het kleurenwiezen koos hij dikwijls voor harten; soms had hij slechts één troef en rekende dan ook hartstochtelijk op zijne maat. Maar als ze dan samen de mist ingingen telde hij luidop de slagen die ze wel nog hadden binnengehaald : “ge kunt niet altijd winnen in het leven” filosofeerde hij dan. Hij speelde ook graag abondance en had dan de tegenslag dat de overige troeven allemaal bij een andere kaarter zaten en dan was zijn uitleg : “ge moet soms ook wat geluk hebben.”

Bij het begin van een kaartavond was onze slogan : “Bij het kaarten heb je geen vrienden. En we gingen alle 4 voor de overwinning. Maar al na een paar rondjes of nadat de eindbalans was opgemaakt voerden we lange gesprekken over : politiek, milieu, familie en last but not least over Willy’s agenda want de volgende kaartavond moest nog vastgelegd worden.

Willy, graag hadden we nog vele kaartavonden willen meemaken…
Maar je weet hiervoor moeten we met 4 zijn…
Je kaartvrienden
Roos, René, Frans
------------------------------------------------------
Akapella heeft een voorleesclubje. Vóór het lezen praten we een beetje bij met ons clubje. Vaak over leuke dingen, over kinderen die groot worden en over kleine meisjes die met “mamia” naar de bib gaan. We lezen dus ook. ’t Is te zeggen Annemie neemt ons mee in de verhalen. Vaak luister ik met mijn ogen toe en lijkt het dat ik slaap. Maar het is niet zo. Ik luister naar de Annemie’s stem en voel me dan een beetje als Fleur denk ik, bij Mamia’s verhalen. Even graag gezien en gewoon gezellig elke woensdag in de vertelhoek.
Ik kijk er naar uit, naar die woensdagvoormiddagen. Ik kom al maar aangerold in mijn rolstoel en wacht op Annemie. Frisse blos van het fietsen, koude handen en die eeuwige glimlach. Ja, echt waar, de verhalen zijn de moeite en het zelf lezen lukt me niet zo goed meer.
De échte reden waarom ik zo tracht naar woensdag 11 uur, is Annemie. Annemie vertelt vaak en graag over haar familie. Over Willy, de sportieve gedreven man waar ze na al die jaren nog zo smoor op is. Over de kinderen en schoonkinderen en natuurlijk over de twee prinsessen van kleinkinderen Fleur en Frie.
En dan meer dan een jaar geleden kwam Annemie met een verhaal dat niet zo vrolijk was. Willy moest een aantal onderzoeken ondergaan. Ze vertelde over slechte longen en asbest en toe wist ik al genoeg. As-best, ik heb nooit begrepen waarom “best” in dit woord past. As-slechter kennen we hier wel. Asbest komt nooit meer goed. En daar zaten we dan... De personages in ons boek zwegen ook even, wat konden we zeggen? Dat ze moed moesten houden en blijven geloven? Dat we een kaarske zouden branden en veel voor hen zouden bidden?
Annemie bleef komen zo vaak ze kon en zorgde voor vervanging op de moeilijke dagen. Ons clubje bleef doorgaan en hoe vaker we Annemie moesten missen, hoe meer we beseften dat het niet goed ging met Willy.
Vandaag heb ik je brief gezien Willy. Je was zo veel: leraar, Chiroman, provinciaal medewerker en kabinetsmedewerker, provincieraadslid en secretaris, erevoorzitter, echtgenoot, vader, grootvader, zoon en broer...maar bovenal Willy, een man die door heel veel mensen graag is gezien.
Ik hoop liefste Annemie dat je later, wanneer de pijn een beetje zachter is geworden, terug komt bij ons. Je hoeft niet voor te lezen, je moet zelfs niets zeggen. Alleen een beetje samen zitten en weten dat we er zijn voor jou.
Als je verdriet echt zou kunnen delen, dan zou jullie verdriet in honderdduizend stukjes en brokjes op de grond liggen. We zullen veel aan jullie denken.
Dikke zoen van je voorleesclubje van Akapella
------------------------------------------------------
Leven,is er zijn voor anderen,in taaiheid en gedrevenheid.Is de weg trouw blijven gaanen verbondenheid koesterenis vertrouwen dat langs die wegen aan het eind iemand wachten bevestigtIk zag Willy die weg gaanvan morgen tot avondvan jeugd tot opawarm omringd, die laatste tochtWard Vanderweegen Dag Annemie & Sara, beste familie, Innige deelneming bij het treurige nieuws dat ik vandaag vernam langs Freddy Robberecht en Guido Vereecke. Begin juli was ik nog bij Freddy en Lieve in Temse, en daar hoorde ik het laatste nieuws over Willy. De volgende dag nam ik kennis van Willy's (moedige en goed geschreven) blogspot , die ik volledig las. Ik werd er stil van en stuurde Willy het volgende mailtje:
Sent: Monday, July 16, 2007 1:38 PM Subject: Groet Beste Willy,Ik heb met veel ontroering je interview in "Leven" gelezen.Doorheen je niet te temmen levensmoed klinkt nog veel door van de thema's en tips van ons Chiroverleden.En ben ook op je blogspot terecht gekomen.Je boodschap van hoop maakt ons stil.Wij allen en vele anderen kunnen ervan leren. Er zijn er te veel die "geleefd worden" en wiens leven ongemerkt voorbij gaat, zelfs zonder dat ze zelf beseffen dat ze geleefd hebben. Dat kan niemand van jou zeggen, die zelfs in moeilijke omstanidheden je 'rugzak' schoudert en verder op stap blijft gaan, ook al wordt dat moelijker en moeilijker.
"Draag elkanders lasten" stond vroeger aan de kerk.Je mag er gerust van zijn: wie jouw teksten leest is niet meer dezelfde.Danke daarvoor en goeie moed verder. Jan Margot (Dilbeek)www.janmargot.net
Waarop hij prompt (nog geen kwartier later!) antwoordde…
From: Willy Vanderstappen [mailto:willy.vanderstappen@skynet.be] Sent: 16 July 2007 13:51 Subject: Re: GroetBeste Jan, Via de chirovrienden van vroeger en nu .o.m. Guido en Griet en Freddy valt tussen de gesprekken nog veel je naam. Bedankt voor je reactie, want hoe dan ook helpt ze iets aan de proces waar je nu éénmaal door moet. Hartlijke groeten, Willy
Het gaf mij een speciaal gevoel van flinke verbondenheid via de mail/het internet. Ik ging nog regelmatig -zelfs gisteren!- kijken op Willy's blogspot, maar er zat geen beweging meer in, wat me dus het ergste deed vrezen.
Het nieuws van vandaag, aan de vooravond van de herfst, kwam dus niet geheel onverwacht. Toch worden we stil als we lezen dat "Willy gisterenavond om 10 na 10 zacht en omringd is overleden". …
De klok loopt intussen verder, maar ik wil graag neerschrijven wat spontaan spontaan in mij opkomt. 10 na 10… het is de wijzerstand bij voorkeur van horlogemakers, omdat zo de tijd het beste op uurwerken tot zijn recht komt en er zelfs in de opstaande wijzers een opgewekte glimlach te zien is. Misschien een teken van Willy, dat we ondanks alles moeten blijven glimlachen.
Want daar was hij toch wel sterk in, met zijn typische "monkelglimlach" tussen zijn machtige kaakbeenderen en stevige kin. Die gelaatsuitdrukking van een doorbijter kenschetste hem op de drie domeinen waar we hem mochten kennen en ontmoeten.
Eerst in de Chirotijd toen hij ons als jonge leiding stimuleerde door zijn vorm van leiding geven. Een gedreven leider in de goede zin van het woord: democratisch , dus geen laissez-faire, ook niet autoritair, maar met visie en aanstekelijk door zijn enthousiasme.
Dan ook in zijn politiek engagement, waar hij dezelfde idealen bleef uitdragen, in een streven naar een betere wereld en - ook al "speelde" ik zelf in een andere politieke kleur- we begrepen mekaar en bleven op dezelfde golflengte.
En ten slotte "onderweg", al fietsend of ergens op een cultureel evenement, of opnieuw in het vertrouwde Chiro-midden. Willy heeft misschien nu een grote stap gezet, maar zijn spoor is getrokken en in dat spoor van Vanderstappen kunnen wij verderstappen.
Hoe eigenaardig ook, hij lijkt ons nu meer nabij dan ooit, ook al dateert ons latste contact van 16 juli, met dat korte mailtje.
De lange zomer is voorbij, het leed is geleden. Beste Willy, ik heb het gevoel dat je zelfs meeleest terwijl ik dit schrijf en ik zie je glimlachen. En nee, ik weet dat je binnen het kwartier geen antwoord zal mailen op deze enkele woorden, maar dat hoeft ook niet. Het is goed zo.
Weet dat we je nooit vergeten. En weet, beste Willy, dat de Annemie en de jouwen, waar je zo gelukkig mee was, je verhaal levend zullen houden, en dat zullen wij ook proberen, met de tientallen, honderden, ja zelfs duizenden voor wie jij een spoor trok.
Elke keer ik de wijzers zal zien op 10 na 10 zal ik denken aan jouw glimlach… En vanavond op de fiets, op terugweg van een vergadering zal ik zachtjes voor mij uit neuriën, misschien, "als naast mij de velen marsjeren", en ook "zing zing de wereld wordt een marktplein", en "daal nu bij het zinken" .
Jan Margot

------------------------------------------------------
Dit was een van m’n eerste contacten met Willy

Het moet ergens mei juli 2000 geweest zijn. In navolging van raadgevers en andere topmedewerkers van het kabinet trok, het secretariaat en ondersteunend personeel op teambuilding naar de Ardennen.

Willy opperde verplaatsing met de fiets te maken. Ik heb even m’n rondgang gemaakt langs de bureaus om wat volk te ronselen en kwam zo ook bij Peter, één van de jonkies. Op zijn vraag wie er al zeker meereed noemde ik Willy’s naam. Dat we nood hadden aan een teambuildingsuitstap, kan je afleiden uit het antwoord van Peter: ‘Dat is toch die ouwe daar die met de persteksten bezig is, ik rij mee, die kan ik wel volgen.’ Het vervolg laat zich raden: we gingen het stuk door het Terkamerenbos richting Hoeilaart enzoverder. Tot aan de Maas ging het nog behoorlijk, maar vanaf dat moment vanaf schoot onze ‘youngster’ in een kramp en werd vanaf dan door de ‘ouwe’ fluitend de hellingen opgeduwd en wij waren blij dat we al gewoon konden volgen.

Vele keren heb ik met hem tochten gemaakt. Zo was er een helse rit met stormweer en regen richting de Panne, waar we op één of andere manier in de tunnel zijn gesukkeld op de expresweg in Zelzate verzeild raakte. Ik opperde nog even of dit wel kon, maar ook hier was Willy duidelijk: ‘doortrappen makker!’ Stoppen had inderdaad ook geen zin op dat moment.

Niet alleen op de fiets maar gedurende het volledige kabinetsleven in al z’n facetten was Willy ontegensprekelijk, aanwezig, humoristisch, gevat en to the point.

Wat ben ik blij hem gekend te hebben. Het had alleen wat langer mogen duren.

Willy merci voor de vele mooie uren samen.

Dirk Lauwers

------------------------------------------------------
Bergen verzetten


Willy kon bergen verzetten,
Zelfs in moeilijke omstandigheden,
Met veel tegenwind.

Oostenrijk, november 2005,
We vertrekken aan de voet van een berg
Voor een lange beklimming.
Twee kleine kinderen starten mee.

Halverwege worden we moe,
Sommigen lopen half gebogen.
Femke, bijna 2 jaar, huilt
Moe maar koppig,
Geen hulp gewenst …

Buiten Willy gerekend!
Hij neemt Femke op zijn schouders,
Zij spartelt en gilt
Maar Willy stapt recht en stevig naar boven.

De g(r)illen van Femke weerklinken
Nog ruim een half uur in het dal,
Het kompas voor de achtervolgers.

Aan de top wacht Willy,
Lachend,
Femke tot rust gekomen.

Maar een jaar later wil ze nog steeds niet terug
Op Willy’s schouders
Want dan had ze weer moeten opgeven
En dat doet een ‘keikop’ niet graag.
Die twee vonden elkaars gelijken.

Voor Willy was geen berg te hoog
Daarvoor kreeg hij veel bewondering van anderen,
Daarvan kon hij zelf zo genieten.
Ilse Rymenants.
------------------------------------------------------
En Willy leerde zijn volk zingen…

een knetterend kampvuur, een Catalaanse sterrenhemel en daaronder een Willy die zijn bruisende energie van de nog nasmeulende dagtocht even kwijt moest in jeugdliederen die hij zo koesterde…
Ik hoor hem nog uit volle borst de lente begroeten, Jan De Wilde daarbij met glans overtreffend…
Ik hoor hem nog het huwelijk van zijn Eef bezegelen door haar nog toe te zingen “ik hou van u…”
Hij had soms zoveel levensvreugde dat hij niet anders kan dan ze uit te zingen…
Hij laat me echter ook een wondermooie herinnering na met het “Ha llovido” van Marina Rossell dat ik dankzij hem mocht ontdekken, een melodie vol tederheid, een lied om het leven te verzachten…

más tendrá que ser
más…


Els Van Praet

------------------------------------------------------
WillyEen mooie herfstdag,de laan waar ik door loop,kleurt oranjegoudrood door de bladeren.Ik zie Willy fietsen, onverdroten,tegen de wind in, die geen vat heeft op hem.Hij ziet mij.Wij zwaaien.Willy ten fiets uit.Willy, je zou het niet zeggen,een oermens.Willy, velen zouden het met mij zeggen,een prachtmens.Met Willy een feest organiseren, zoals wij samen erveel hebben georganiseerd, personeelsfeesten van Agalev,was bijna leuker als het feest zelf.Een kwinkslag, een knipoog,het lag bij hem zo voor de hand.Gedrevenheid, integriteit, gebeten door groen.Willy aan de basis, hij was de basis.Onverzettelijk en trouw aan zijn idealen.Mijn wereld, onze wereld, is er dezer dagenarmer op geworden, nu hij niet meer daar is..Maar de warme gloed in mij, als ik met tederheidaan hem denk, maken veel goedEen mooie herfstdag,de laan waar ik door loopkleurt oranjegoudrood door de bladeren.Ik zie Willy fietsen, onverdroten,tegen de wind in, die geen vat heeft op hem.Hij ziet mij.Wij zwaaien.En als hij aan de horizon verdwijntblijft er een warme glimlach achter op mijn gelaat.En als hij aan de horizon verdwijnt, mis ik hem al….

Jack van Dijk, Edegem
------------------------------------------------------
Willy, de bezielde man

Visies en idealen alleen waren voor Willy niet voldoende.
Hij wilde ze ook handen en voeten geven.
Op het terrein zichtbaar realiseren.
Zijn handen aan de ploeg slaan. Zijn nek uitsteken.
Zowel in het praten als in het doen was Willy haantje de voorste.
Denken en doen gingen bij hem samen.
Wie veel doet vangt ook tegenwind.
Als die dan opsteekt, niet bij de pakken gaan zitten,
maar een tandje bijsteken, ook letterlijk.
Tegen de risico’s van overdrijving bewandelde hij onnavolgbaar vele wegen van relativering, humor en zelfspot.
Een spreker die rond de pot draaide kon aan Willy een lastige klant hebben.
Ook toen de ziekte steeds meer zijn adem afsneed behield hij de gave van de goed geplaatste woordspeling.
Blijvend bezield door de chirogeest als hij was, raakte hij ook graag de gevoelige snaren van het samen zingen en het plezier maken.
Niet meer kunnen zingen vind ik nog erger dan niet meer kunnen fietsen,
zei Willy ons tijdens een van de weekends tijdens zijn ziekteperiode.

Willy is goed omringd geweest, zei Annemie in de uren na zijn dood.
En toen dacht ik bijna luidop : in dat “goed omringen” geeft Annemie zelf toch wel het sterke voorbeeld al die tijd. En hoe bewust en attentvol dragen ook hun kinderen niet ieder hun deel van die onhoudbare last.
Wij zijn wel zeker dat zij op die sterkte zullen kunnen steunen in de moeilijke tijd die nu komt.

In ons hoofd en hart zingt – zij het vandaag in flarden – de melodie van
het chiro-afscheidslied :
Mijn laatste groet, mijn afscheidsgroet
In deze stille uren…
We doven hier de vuren
Maar in ons laait eenzelfde brand
Ons bindt een houwe trouwe band
Gaat dan, broeder, gaat, broeder gaat…

Guido Vereecke
Griet De Craen

------------------------------------------------------
Onze Willy is altijd een man van de actie geweest, zijn hele leven lang
Ook tijdens zijn ziekte plande hij nog veel uitstapjes en activiteiten .
Een verblijf in Brugge stond in augustus op het programma.
En natuurlijk ging ik op bezoek.
En wat stelde hij voor om te doen?
Fietsen, uiteraard. Hij op een fiets met een motor erin, ik op een gewone fiets.
En daar gingen we dan, ik in het begin nog wat bezorgd, zou het wel lukken op de fiets en in het drukke Brugge…..?
En of het ging, fantastisch was het : de zon scheen, de wind was uiteraard ook van de partij maar we FIETSTEN
En al fietsend leek hij gezond en koesterde ik me ook in die illusie.
Dit was geluk : fietsen met mijn broer van Brugge naar Damme en terug.

Zus Hilde Vanderstappen
------------------------------------------------------
Het rode autootje, de zangstonde die je vol enthousiasme en met de nodige armbewegingen zo aanstekelig bracht, zijn mijn eerste herinneringen aan jou.Als schoonbroer was je de vrolijke noot op de soms hilarische familiefeesten, ik genoot echt van al je woordspelingen.Onverwacht hoorden we klak-klak-klak op onze klinkers, je maakte een tussenstop en dronk een trappist (of 2), maar eerst werd het zweet afgeveegd. Tot vorige zomer, we dachten dat je te hard trainde, we waren bezorgd.Je was er niet als ik 50 werd, voor het eerst was het woord 'asbest' gevallen. Je was heel opvallend, heel afwezig, niet alleen voor mij maar voor velen.De volgende maanden waren heel beklijvend, ons verdriet en onmacht waren groot. Onze band werd intenser. We konden praten over ziek zijn, afscheid nemen, onzekerheid over wat zou komen en het mysterie dat steeds een mysterie zal blijven...Zaterdag was ons laatste moment met ons twee aan het kapelleke, de volgende keer zouden we nog een een grote kaars meebrengen. Ik zal nu alleen moeten gaan. Jij bedankte mij voor alles maar ik moet jou bedanken...

Sabine Mouton
------------------------------------------------------




Denkend aan WillyHoe je - in de tijd van de salopetten en de opahemden -met je rode eend onder de verkeerde spoorwegbrug reed.Hoe je de taal uit haar verband speelde, de woorden op hun kop zetten en zo nieuwe "wijsheden" vond.Hoe je met ons ging fietsen naar Klein-Willebroek en dan -als toemaatje- nog een ommetje maakte van maar een paar kilometers.Hoe je altijd "in" was om iets nieuws uit te bouwen en je daar helemaal in kon engageren.Hoe je handig was met allerlei technische dingen.Hoe je me stond op te wachten op perron vijf, telkens je in Leuven kwam vergaderen, tot de laatste maanden toe.Hoe je mij dikwijls aan het lachen gebracht hebt.Hoe moedig je was.

Freddy Robberecht.
------------------------------------------------------
Voor Annemie, mijn liefste Saartje , Karolien , Eef, Bert en Rudy. Voor Willy.
Voor de familie die alle liefde gaf die ze in zich had om hun vake, Willy, elke dag te koesteren, te verzorgen, en boven alles lief te hebben.
Hun handen , hun woorden en hun vertrouwen droegen hem tot in de laatste seconde naar een zachte en waardige dood. Engelen bestaan.

Familie

Hoe is het met ons vake?
Hij is rustig vandaag, rustiger dan gisteren.
Waar is Bert? Bert masseert zijn voeten
En waar is Saar?
Saar zit naast Bert. Ze kijkt naar haar vake.
En ons Lientje?
Ons Lientje is onderweg naar huis. Ze is er bijna.
Bert moest eigenlijk ook werken.
Maar heeft zorgverlof.
En ons Eef. Waar is ons Eef?
Bij Fleur en Frie. Ze houdt een dagboek bij voor vake.
En hoe is het met ons Moeke?
Ze is naar de apotheek, en dan nog even langs oma.
En waar is Rudy?
Aan het werken , hij maakt een nieuwe douche voor Willy
en daarna gaat hij naar Fleur en Frie.

Vake drinkt uit een rietje.
Zullen we nog een spelleke spelen?
Karolien legt de rummikubsteentjes van vake neer.

Ben je al moe vake?
Nog niet, het is te vroeg.
Iedereen kijkt naar vake.
Vake kijkt terug. Hij ademt gelukkig nog.

Vake....vake, vake...

Hij ligt op bed.
Hij ademt, met elke spier.
Hij hoort ons.Hij vecht.
Hij wil bij ons zijn.
Hij wil blijven. Hij wil leven.
Hij wil sterven. Hij aanvaardt.
Hij blijft vechten.
Hij hoort ons.
Hij hoort bij ons.
Hij, hij is ons vake.

We zijn allemaal bij u vake. Allemaal.
Laat maar los, vake. Ga maar. Vake.
Ge kunt het vake.
Vake,
Vake, wij houden van u. Allemaal.

En zo blies hij zijn laatste adem uit.
Als vake

En hoe is het met ons?
Hoe moeten we nu verder?

We zijn niet alleen.
We zijn familie. Voor altijd.
Met vake.

Dat is een begin.

Marjon Dammers.

------------------------------------------------------
Dag Willy,

Jij bent voor mij voor eeuwig “de man” van mijn vriendin.
En hoe kan ik jouw herinnering beter gedenken dan er voor je vrouw, je grote liefde, voor Annemie te zijn wanneer zij je mist?

Ik beloof je dat ik zal luisteren als ze jouw verhaal vertelt in de lente.
In de zomer zoek ik mooie woorden als haar hart je roept.
Ik beloof je dat ik haar zal troosten als de bladeren sterven in de herfst
En in de winter zal ik zwijgen als Annemie je hoort in de witte stilte.

Heel lang geleden heb jij onze badkamer in orde gebracht, gratis en voor niets.
Dat lijkt misschien banaal in de eeuwigheid, maar met twee kleuters was dit een heerlijk geschenk.
Ik heb je toen heel uitbundig bedankt, maar ik wil het vandaag nog eenmaal herhalen:
“Hartelijk dank, Willy”.

Als er vrienden of vriendinnen komen eten en Abdel Arabisch kookt,
zal ik altijd eventjes aan je denken.
Dan zal ik niet triestig zijn, maar glimlachen.
Bij hete muntthee en Marokkaanse tajine heb ik jou voor de laatste keer gelukkig gezien.
Dit beeld wil ik bewaren voor Annemie en de (klein) kinderen.

Dag Willy, dromer, idealist, wereldverbeteraar, groene fietser,“man” van mijn vriendin.

Mim
xxx

------------------------------------------------------



Loppem

Willy, weet je nog toen je op het internaat was in Loppem. Je kwam dan alleen maar naar huis tijdens de vakanties. De eerste momenten was het dan voor jou weer wennen.
Van moeke moest ik dan een ganse dag met jou spelen, niettegenstaande wij al 13 en 14 jaar waren, maar …je mocht je vooral niet vervelen.
Hoe vaak heb ik dan gesakkerd waarom ik altijd, maar jij was lange tijd weg geweest en ik moest je dan maar bezig houden.. Soms zaten wij op de keukendorpel, eerst niets zeggen …en dan kwam het eruit: de niet altijd leuke verhalen over je medestudenten en de paters van de slaapzaal.
Toch was je heel fier toen je de eerste liedjes op je banjo speelde, voor ons thuis was dat toch iets om fier over te zijn: onze Willy speelde banjo.
Wel Willy, hoe graag zou ik die liedjes vandaag terug willen horen en meezingen met jou.

Je grote zus Maria
------------------------------------------------------
Verscheidene jaren ging Willy met de leerlingen van het Sint-Godelieve-instituut als extra begeleider mee op laatstejaarsreis naar het zuiden van Frankrijk. Om kosten te besparen waren het busreizen. Eentonig en saai dachten de leerlingen, maar eens Luxemburg voorbij, schoot Willy in actie en werden de jongeren getrakteerd op een Drie Wijzen-quiz, een radioprogramma, rechtstreekse verbindingen met de volgwagen en een competitie tussen de linker- en de rechterhelft van de bus, door hem toepasselijk de 'chauffeurs' en de 'convoyeurs' genoemd. Hiervoor toverde hij allerlei spelmateriaal uit zijn bagage: wasspelden, elektriciteitsbuizen, pingpongballetjes, touwtjes, speelkaarten, kussens en ballonnetjes. Buschauffeurs maken heel wat mee met hun passagiers, maar dat er achter hun rug een soort Vlaamse kermis ontstond deed menig chauffeur bezorgd opkijken. Willy's animatie zat zo goed ineen, dat heel wat leerlingen ervan overtuigd waren dat de school niet alleen een bus met chauffeur gecharterd had, maar zelfs een professionele animator ingehuurd had. Club Med op de snelweg.

Wanneer de bus de derde middag voor een bezoekje aan de Pont-du-Gard in de buurt van Nimes halt hield, haalde Willy zijn fiets uit het bagagerek van de bus. Hij trok zijn rennersplunje aan en begon aan een eenzame fietstocht door het massief van de Cevennes naar het vakantiehuis in Liaucous aan de Tarn. Het was al donker toen hij na meer dan 160 km klimmen doodop aankwam. Geen haar op zijn hoofd zou eraan gedacht hebben om op te geven en te vragen hem met de wagen op te pikken. Hij was gek op fietsen, maar tastte ook graag de grenzen af van zijn fysieke mogelijkheden.

Ivan Vanderveken
------------------------------------------------------




Bedankt Willy..en bedankt ook Annemie dat we heel welkom waren om een stukje mee te wandelen in jullie rijke, welgevulde leven…het dringt nog niet helemaal door dat je er niet meer zal zijn, Willy, lijfelijk dan..want er zijn zo veel fijne momenten om aan terug te denken…dat je er op de een of andere manier altijd weer zal zijn.
Eerst waren we collega’s…jij ging de andere kant uit…je koos de groene kaart…gelukkig bleven we vrienden…’t was altijd tof ; jij met Annemie, Magda en Dicky en Patrick en ik.
In je laaiend enthousiasme nam je ons mee naar de kerstmarkt in Brussel met de fiets welteverstaan. In de zomer liet je ons in dat zelfde Brussel proeven van de Gulden ontsporing.
En dan waren er de voorstellingen van Sarah…gekoppeld aan een winterse wandeling in de Maastrichtse binnenstad. Zalig gewoon…en dan was Busmeyden in Mechelen…met Annemie in een glansrol…de gezelligheid rond de vuurkorven…weer een moment om te koesteren.
En dan was er ook die onvoorspelbare fietstocht, waar je een complete brunch uit je rode fietstassen toverde…koffie maken, eitjes bakken…alles er op en er aan. En genieten van een frisse pint aan de kant van het water…Je leerde ons gebruik maken van fietsknooppunten…een nieuwe fietswereld ging open
Je kon ook zomaar eens binnenwippen als je al een heel pak km in de benen had, gewoon even tijd maken voor een babbel en een pintje
En dan als een donderslag bij heldere hemel…het was moeilijk te geloven, laat staan te aanvaarden dat je ziek was..Jij was moedig..je hebt nog zo veel dingen gedaan…en Annemie jij was zo sterk…en toch bleven we hopen…we hadden ons zo vaak voorgenomen nog eens binnen te springen…Het spijt ons dat alles zo snel is gegaan
Annemie we laten je niet los….

In naam van Magda, Dicky, Patrick


Annemie Blommaert

------------------------------------------------------
Dag Willy,
Ik kreeg net een e-mail van jullie Saar. Gek eigenlijk, ik heb de kinderen nooit gezien, maar ze horen er zo bij. Bij de verhalen van Annemie en van jou. Saar vroeg me iets te schrijven naar jou. Iets om mee te nemen. Een brief als een boterham in je brooddoos voor onderweg.
Willy toch, ik kan me niet voorstellen hoe zwaar het laatste jaar moet zijn geweest. Niet alleen de pijn of het opgeven van alle dingen die je zo graag deed. Het moet ontzettend zwaar geweest zijn om deze laatste maanden te leven zoals jij hebt geleefd. Met de zelfde kracht als altijd, dezelfde sterke wil en overtuiging om het allemaal goed, beter en best te doen. Je bleef je best doen om ziek te zijn en zelfs te sterven op een manier die voor jou, maar ook voor diegenen die je zo graag ziet, aanvaardbaar zou zijn.
Aanvaardbaar, is de dood dat ooit? Ik weet het niet, misschien wel, misschien is dit het gene wat je ons wou zeggen. Je hebt je kwaadheid en je teleurstelling omgezet in strijd tegen het onrecht dat asbest een mens aandoet. Je hebt aan Annemie en de kinderen kunnen vertellen hoe graag je ze ziet. Je bent nooit gestopt met dromen: dromen over Compostella of over een boomhut voor Fleur en Frie. Alleen was de tijd opeens zo kort.
Vroeger toen we tikkertje speelden en het werd opeens te spannend, kon je “twee” roepen... “Twee” gaf je even tijd om op adem te komen, om nieuwe wegjes te vinden of betere schuilplaatsen bij verstoppertje. Ik had je zo graag een paar “twee’s” cadeau gedaan. “Twee”... ik moet nog even ons Annemie 50 jaar langer graag zien. “Twee”...ons 16 jarige Fleur komt me vertellen hoe verliefd ze is. “Twee”...ik moet nog zoveel dromen, nog zoveel doen....
Annemie schreef me naar aanleiding van de dood van een gezamenlijke vriendin dat graag zien geen verleden tijd hoort te hebben... Eigenlijk is dit waar Willy. Graag zien kan wel veranderen maar ophouden doet graag zien niet.
Misschien stop ik dit wel nog even in je brooddoos voor straks: Graag zien voor altijd als een geurig vers gebakken wafeltje.
Zoen,
Griet De Broeck.
------------------------------------------------------

Duikelaar

Al ik er wat wankel bij te staan,
Vergis je niet: ik heb een fundament
Diep in mezelf. Ik richt me altijd op.
Ik ben door niets, door niemand neer te slaan.

Anton Korteweg.
Een lijfspreuk van Willy

------------------------------------------------------
Heel langzaam heb ik dit alles omlijnd
En tenslotte de woorden naar mij toegetrokken
Het is onbedachtzaam en verprutst geluk
Ik denk aan vroeger
Het is voltijdse tijd
Het kwettert in mijn hoofd
vrage zinnegrappen en woordeloos
jammer toch?



Ergens tussen het einde van deze zomer
En het begin van een eeuwigheid
Heeft Willy zijn pen neergelegd
Het boek definitief gesloten
Afscheid van ons genomen
Ons vervuld van herinnering
Het woord aan ons gelaten.

Dries D’Haese
------------------------------------------------------


Willy

Spitsvondige woordkunstenaar in jaarthema slogans en humoristische tussenkomsten
Bescheiden zoon van een 'losse arbeider', levenslang aan de kant van de kleine man
Gedreven volhouder op de fiets en in de politiek
Praktische buitenmens met oog voor functionele esthetiek
Willy, we hadden je heel graag bij ons

Frank Langeraert en Greet Conix.
------------------------------------------------------




Zo'n 30 jaar geleden leerde ik Willy kennen bij zijn organisatie van een cursus biologisch tuinieren. Daar leerden we de biologische goeroe Rik De Dapper kennen. Rik was net als Willy met hart en ziel gepassioneerd met de natuur en het welzijn en was begaan met de mensen om zich heen.
Ik moest er dan geen seconde over twijfelen toen Willy me vroeg om zijn groentetuin te onderhouden tijdens zijn ziekte. Het was voor mij een hele eer om dit te mogen doen. Bedankt Willy voor alles wat je deed.

Hugo Van Steenwinckel
------------------------------------------------------
de zon verdwaalt
zij zien het niet
zij raapt.

nevel sluiert
de zon verdwaast
bedwelmd
ze roepen niet
ze fluisteren
en zien
hoe zijn laatste adem bellen blaast met vraagtekens
terwijl de antwoorden voor ’t rapen liggen
staart zij
ze zien haar niet, ze huilen
nevel sluimert


Voor Willy en Annemie uit het diepst van mijn hart.
Tante Erna Gielis
------------------------------------------------------





(Het) afscheid van een strijder.

Als huisarts het afscheid van een geëngageerde jonge man mogen begeleiden is een zware maar boeiende uitdaging. Toen Willy geconfronteerd werd met de diagnose van maligne mesothelioom, wist hij dat zijn doodsvonnis getekend was. In Kapelle-op-den-Bos kent men de prognose van asbestkanker maar al te goed. Reeds vele, vooral jonge mensen zijn er korte tijd na het stellen van de diagnose aan overleden. Willy kende, vanuit zijn politiek en persoonlijk engagement voor een gezonder leven, het asbestdossier door en door en kon er op een zeer genuanceerde manier diep over uitweiden. Nu werd hij er persoonlijk mee geconfronteerd. Hij besefte meteen dat ook hij de strijd tegen het mesothelioom zou verliezen en dat hij vele van zijn projecten zou moeten opgeven nog vóór ze afgerond zouden zijn. Het is niet gemakkelijk als je zo voortijdig de strijd tegen asbest op het publieke vlak moet verlaten omdat je er zelf het slachtoffer van geworden bent. Het ging dan ook niet vanzelf. Willy had een heel programma opgesteld voor de tijd die hem nog restte.

Om mentaal goed te functioneren moet je ook fit zijn en de fitheidbarometer voor Willy was zijn fiets. De fiets werd ook de confrontatie met de vernietigende kanker. Eerst verminderde het aantal km per uur, nadien het bergop rijden en stilaan het aantal km tot de fiets aan de haak moest. Zoals een arts medische parameters gebruikt om de evolutie te volgen, was die fiets voor hem het teken hoe het met zijn gezondheid zat. Ik vond het dan ook bijzonder mooi dat hij bij het afscheid van zijn leven een gedicht over de fiets in intieme familiekring samen in de tuin wou horen.

Hoewel Willy vaak zei dat loslaten zo moeilijk was, is hij uiteindelijk er toch in geslaagd. Na iedereen bedankt te hebben is hij erg intiem geworden met zijn vrouw en zijn kinderen en heerste er een warme gloed in de woonkamer. Gedragen door de emoties van zijn allerdierbaarsten, is hij zacht overleden.

Deze evolutie van afscheid van het leven mogen meemaken en dagelijks de diepe kracht mogen ervaren van diegenen die hem met liefdevolle zorg omringden, vormen een riem onder het hart van wie zich voor hem inzette.
Van harte dank.

Je huisarts, Paul Smits

------------------------------------------------------

"Een school met een hart", zo noemde Willy met het grote hart ons SGi. Hij heeft enorm veel bijgedragen aan de groei van dat hart. Thuis ondersteunde en bemoedigde Willy het werk en de inzet van Annemie. In het SGi bood hij dikwijls een helpende hand; Willy was een goede vriend van veel SGi-ers. Ik denk dat ik Willy heb leren kennen in 1974, toen we de eerste keer het herfstrestaurant georganiseerd hebben. Hij is er elk jaar, tot en met oktober 2006, komen opdienen; 33 jaar lang werkte Willy mee aan het menselijk, vriendelijk, joviaal hart van het SGi. Andere talenten van Willy werden aangesproken bij onze musicals. De vergaderingen van het creatieve team vonden meestal ten huize Vanderstappen plaats, en Willy had er ook zijn inbreng. Jonge mensen moeten hun creatief talent kunnen tonen en daarvoor gewaardeerd worden, dat maakt hen gelukkiger en meer mens; dat was Willy's motivatie om hieraan met hart, woorden en handen mee te werken. Veel pittige pointes in de teksten kwamen uit de mond van Willy; ik denk o.a. aan "de beker van de Mil-de lach" in Fonske. Bij ontwerp en opbouw van het decor was Willy letterlijk een van de steunpilaren. Hij was technisch vaardig, zowel in hout als in metaal. Met zijn kwinkslagen en gevatte uitspraken hield hij er bij de technische ploeg de stemming en het ritme in. De opvoeringen voor een uitverkochte zaal waren echter de hoogtepunten. Willy genoot ervan dat Annemie en alle medewerkers succes oogstten, maar hij genoot nog veel meer van de glunderende gezichten van de jonge acteurs en actrices. Daar was het hem om te doen geweest: jonge mensen het beste van zichzelf laten tonen.De reizen naar de gorges du Tarn voor de zesdejaarsleerlingen wilde Willy niet missen. Hij steunde het concept - gemeenschap, familie vormen - en kon er zich ook sportief uitleven. De koersfiets ging altijd mee, en Willy reed van Avignon naar Liaucous, een zeer lange en bij slecht weer moeilijke rit. Hij moedigde minder sportieve mensen aan, en hielp ze ook. Animeren, zingen, in de bus, in het antieke theater van Avignon, in ons huis in Liaucous, het waren hoogdagen voor Willy. Het zijn voor veel leerlingen en collega's nu kostbare en dankbare herinneringen geworden. Willy heeft het SGi en zoveel andere mensen heel zijn grote hart gegeven.Dank je lieve Willy.

Rita Slagmulders
------------------------------------------------------

Niets is nog vanzelfsprekend, alles is een geschenk.(w.v.)

Willy, uiteindelijk is “la dernière heure” dan toch gekomen. Wat mij en waarschijnlijk iedereen in jouw omgeving het meest zal bijblijven was je nimmer aflatende relativerende humor. Als geen ander kon je met een kleine woordspeling iedereen aan’t lachen brengen, een gespannen situatie doorbreken, de mensen dichter bij elkaar brengen. Het was de normaalste zaak van de wereld dat jij op een personeelsfeest op school, op een vriendenfeestje, en weet ik waar nog, de conferencier, maar ook de moderator en de bezieler was. Je kon op drie, vier fronten tegelijk met 100% inzet bezig zijn, meestal boksend tegen de tijd en toch een fantastisch rendement halen. En eigenlijk moest je daar liefst niet te veel voor bewierookt worden: als je bepaalde kwaliteiten had dan was het toch logisch dat je die ten dienste van de gemeenschap stelde. Zo ben je tussen je leerlingen altijd die gemakkelijke, vlotte chiroleider van vroeger geweest voor wie een aangename, gezellige sfeer in de groep een eerste vereiste is om aan opvoeding te gaan doen. Ik heb nooit goed geweten waar je de energie bleef vandaan halen maar het had iets te maken met de fiets: dat was je tweede biotoop. Ik vermoed dat je al die ideeën uit je trappers perste terwijl je naar je werk fietste; vandaar dat je soms met zo’n vaart voorbij vloog. En de weg terug naar huis: dat was onthaasten en genieten en, als je nog wat tijd had, langs een grote omweg naar huis, liefst een eind de Scheldedijk op met Miel Cools of Herman Van Veen in je hoofd. Die Scheldedijk brengt ons bij nog een belangrijk facet in je leven: water en groen. Ik ben pas echt gaan beseffen op onze Camino de Santiago dat de natuur echt meetelde voor jou. Soms zat je daar naast mij in de camper maar je gedachten waren mijlenver weg en je hoofd zat vol donderwolken maar dan: een prachtig Pyreneeënlandschap of een vallei vol witte brem of purperen erica kreeg jouw gezicht ineens weer vol leven. Jouw hemel, Willy, zal er een zijn met een stuk Ierland, nogal wat kilometers Scheldedijk en een gepakte en gezadelde mountainbike met ruiloptie voor een tandem.

Tot weerziens
Miel Spiessens
------------------------------------------------------


Ik heb Willy nooit weten ouder worden
wijzer wel, bezadigder
maar die frisheid
dat jeugdige enthousiasme
die onbevangenheid
heb ik hem altijd weten bewaren
ik ben zo blij hem gekend te hebben
ik denk met vreugde terugaan de tijd dat we samenwerkten
in de chiro
eerst in verbond brussel
hij als verbondsleider
ik als verbondsleidster
en nadien op kipdorp
als vrijgestelde
...speels,attent, correct, vol vuur...
willy kon zich in iets vastbijten
hij ging er voor
tot in de daad
nadien kwam ik willy sporadischer tegen
bij agalev en groen
't was altijd een warm weerzien
eind augustus zag ik hemvoor het laatst
op de molenfeesten
het was een bijzondere en intense ontmoeting
tot laat bij een kampvuurtje
dat zachtjes doofde
lieve willy
gij hebt de aarde mee bewaard
gij verdient de hemel tot aan de overkant heel verbonden

mia vansintjan

------------------------------------------------------
Hoe lang rijd je van Kapelle-op-den-Bos naar Holzgau in Oostenrijk?

Willy was chauffeur, Annemie zijn co-piloot.

Amper de autogordel aan en Willy zocht al een eerste CD uit.

Onze reis weg:

Een kleinkunst verzamel-CD
Eva Deroovere zingt,
Johan Verminnen volgt
En dan een solo van Willy...

Even een plaspauze en de benen strekken.
Jo Lemaire komt op, in het Nederlands
En Raymond van het Groenwoud
Dan een duet van Willy met Annemie

Tijd voor de pick-nick.

Bram Vermeulen zingt,
Willem Vermandere antwoordt met "Blanche en z'n peird"

Nog even halt houden en genieten van het veranderende landschap: Willy begint al puur te jodelen!

Een CD van Stef Bos.

De bochten van de Oberjoch - nu even instrumentaal en ....
Holzgau here we come
Ah nein auf Deutch: hier kommen wir.

Willy zijn Duits was niet alles.
Iedereen weet toch dat Frans zijn specialiteit was...

De week in Holzgau vloog voorbij: wandelen, fietsen, gezelschapsspelen een gezellige babbel.

Willy genoot! Wij ook.

Hélène en Richard

------------------------------------------------------




Willy was een buitengewoon man. Hij had van die blinkers van ogen. Steeds alert. Steeds die aantrekkelijke glimlach. Onvermoeibaar. Steeds actief. Sportief. Open. Minzaam. Een enorm rechtvaardigheidsgevoel. Hondstrouw. Beresterk. En toen kwam die harde, onrechtvaardige boodschap. Ik was erbij toen hij op het landelijk Groen!-secretariaat in Brussel kwam vertellen dat "de ziekte" hem te pakken had. Jan was erbij. En Johan. En Mieke. En Jos. En Vera en Katja en al die andere onvermoeibare mensen van het secretariaat. We werden stil. Pakten elkaar vast. Hadden het moeilijk onze tranen te bedwingen. We zullen vechten, zei hij, maar hij wist dat de strijd ongelijk was. Nu zijn we Willy kwijt. Maar nooit verdwijnt hij uit onze gedachten. We hebben de verdomde plicht het asbestdossier verder aan te kaarten. Ervoor te zorgen dat zijn lotgenoten een stem krijgen en gehoord worden. Veel sterkte Annemie, Eva, Sara, Bert en Karolien.

Bart Staes

------------------------------------------------------
Liefde op het eerste gezicht

Zo’n 15 jaar geleden fietste ik de Veldstraat in op zoek naar een meisje. Ze heette Eva en ze was de dochter van mijn vroegere leerkracht Nederlands.
Ik was in de juiste straat maar het huisnummer was mij totaal onbekend. Gelukkig zag ik in de verte een meneer die briefjes aan het posten was.
‘Die zal de buurt wel kennen’, dacht ik en toen we elkaar naderden vroeg ik: ‘Weet u de familie Vanderstappen wonen?’ ‘Het moet hier in de buurt zijn.’
De persoon keek me een beetje verbaasd aan en zei: ‘Hier een beetje verder aan je linkerkant, nummer 166.’ Hij wees richting een haagje aan een smalle oprit.

Ik bedankte hem en op nummer 166 vond ik de liefde van mijn leven.
Wanneer ik, na die leuke zondagnamiddag huiswaarts wilde gaan, bleek de briefjesman de vader van mijn lief te zijn! Moet die plezier gehad hebben!

Ik was nog maar net op weg naar huis en een lekke band kondigde zich sissend aan. Ik stapte, met mijn fiets in de hand, terug naar mijn lief. Haar vader, de Willy, stelde onmiddellijk voor om de band te herstellen.
Hij had (bleek later) ‘iets’ met fietsen.

Even lekker dag zeggen tegen mijn liefje en met een goed pak vlinders in m’n buik vertrok weer huiswaarts.
Nog geen 100 meter verder… psssss… terug ‘platte tube’. (Zou hij dan toch wat zenuwachtig geweest zijn om zijn oudste dochter die voor het eerst met een vriendje op haar kamer afsprak?)
Ik heb het hem nooit durven vragen, maar na een tweede poging lukte het hem de band te herstellen en kon ik terug naar huis.

Willy, ik zal je eenvoud en sportiviteit, je levenslust en humor enorm missen.

Rudy Goossens
Je schoonzoon
------------------------------------------------------




Goeie reis.

Het lijkt zo. Willy die zijn fiets pakt en wegrijdt. Met vuur en vlam vertelde hij mij over zijn passie. Het gevoel van vrijheid, verbondenheid met de natuur. Ik zie ons nog staan. Met de microfoon in de hand, bij zijn fietsen, in de garage. Ik daagde hem uit. Willy liet zich niet doen en zong een lievelingsliedje. Bicycle, van Queen. Zonder orkest.
Ik kreeg de krop in de keel. Niet echt van zijn zangtalent. Maar van zijn kracht en zijn integriteit.
Willy zong tegen het zuurstofgebrek in en ik zag de fonkeling in zijn ogen. De levensvreugde van de genieter.
We hebben gelachen. Hij heeft gelachen. Zwakjes maar met volle goesting.

Zo wil ik hem herinneren.
Een warme, wijze en sterke, integere man.

Ik luister naar die bewuste radiodocumentaire, en besef dat de twee hoofdrolspelers er niet meer zijn.
Geveld door asbest.
Waarom. Daarom ?

Tjhoi
die journalist die uit zijn rol viel...
------------------------------------------------------
Het is een vreemd gevoel
Als vanavond de nacht valt…
Er is iets in mij
Dat zegt dat de tijd
Een nieuw verhaal schrijft…
Ik weet dat
De wind is gaan liggen
En de rust is weergekeerd…
De stilte
Verbergt alle zorgen van weleer
En omsluit teveel vragen blijvend waarom...
Maar voor wie omhoog kijkt
Schittert de hemel veel meer als voorheen…
Het kan geen toeval zijn:
Het zachte afscheid loopt uit
Tot een sterrenregen van zoete herinneringen
Een blijvend beeld van dankbare dagen…
Een onafgebroken verhaal van voorbije inzet…
Als het weer ochtend wordt
Is niets nog hetzelfde…
Nu je aan de overkant bent,
Weet ik dat het goed is geweest…
En blijft een enig mooi beeld van onvergetelijke momenten,
Van onuitwisbare dingen duizend en één…
Weet je ook nog hoeveel…?
Het zijn er zoveel…
Teveel,
Om op te noemen…
Maar zoals je geweest bent
Zal je in ieders geest blijven ronddwalen:


Als kaderleider in de Chiro
En later als vrijgestelde,
Met de ideeën van de jaren na ‘68
Als stevige onderbouw…
Het zal de basis worden
Van een blijvend engagement voor de samenleving…
Als groene jongen,
Begaan met de uitbouw van een bewuste maatschappij
En stevig op de politieke barricade…
Als vriend van velen,
Met een waaier aan deugddoende kenmerken:
Een stevig geloof in basiswaarden ,
Een doorgedreven bezorgdheid,
Een onvoorwaardelijk engagement,
Een consequente houding,
Een efficiënte aanpak,
Een grondige dossierkennis,
Een eigenzinnige trekkersrol…
Maar wie je kende wist nog veel meer:
Het genieten van het leven,


Het koesteren van de ontmoetingen met vrienden,
Het deugddoen van plezierige momenten,
Het bewaken van de noodzakelijke nestwarmte,
Een gezond gevoel voor voldoende humor,
Soms met een geriskeerde ondertoon,
Het klein hartje achter de stoere uitspraken,
De eerlijke, maar kritische blik op het leven,
Het vechten tegen onrecht,
De moeilijke weg doorheen het onbekende…
Voor velen was en blijf je
Bezieling en begeestering,
Hoop en vernieuwing,
Droom en tegenstroom…


Een verhaal met een duidelijke boodschap…
En zo ben je meer dan ooit verleden en toekomst…
Als straks over de horizon de zon weer verdwijnt,
Dan weet ik heel zeker dat niet zo ver van hier
Iemand ons toekijkt en glimlacht…
In de stilte van de nacht
Kleurt jouw verhaal de wereld nieuw,
Het wordt een verhaal dat nooit eindigt…

Pauwel, Mattias, Denise en Willy Price-De Schutter.
------------------------------------------------------



we hebben samen gelachen en gehuildwe hebben samen gewerkt en gevochten,samen gekweekt, opgevoed, voorbeelden gegeven en gehooptwe hebben samen verbouwd, plannen gemaakt en uitgevoerdwe hebben samen gefeest, gedanst, gedronken, soms iets te veel en zweefden, geloofdenbeloofden en vergatenwe hebben samen gepraatsoms stil, soms luidmême en français et anglaiswith or without smokingwe hebben samen gediscussieerd, ongezouten en groen gepeperdwe hebben samen bloemen geplant, onkruid gewiedook soms teveel of te weinigwe hebben samen gefietst en gewandeldwaren eventjes de weg kwijtwe hebben nooit samen gezwommenhet water was net iets te diepen zijn dan ook niet verdronkenwe hebben samen liefgehad, dezelfde mensen en mekaarwe hebben samen gebeden, gevloekt, vervloekt, verwenst, gestreden en losgelaten jij hebt altijd gewerkt aan een betere wereld, veiliger, groener, warmer, properder en mooier Willy, mijn schone-broer en dat doe ik ook. Erna Gielis

------------------------------------------------------
Willy,
Willie,
Wil ie ?
Ja, verdomme
hij wou !

En hoe ?!!!
Met tomeloze energie
Trekkend, zwoegend,
Als een Brabants raspaard.

Tegen de wind in,
liefst berg-op
halsstarrig, koppig
een Flandrien.

Vliegend en bevlogen
Weinig tijd voor seminaries
Aktie-bewegen-vooruitgaan…

Elke mens verlegt wel
zijn steen
in een rivier
op Moeder Aarde.
Willy nam daar geen vrede mee.
Hij plooide zich dubbel
En verplaatste een rotsblok.
Houvast zoekend
Op glijende keien…

Waardoor de stroom
Niet altijd hélemaal
De richting uitging
Die híj voor ogen had.

Maar…
Hoed áf, voor het inspirerende leven
Van een creatief en begeesterend man!
Bedankt, Willy.

Van Erwin-Hilde-Lotte-Lore-Zynke-Jitse.
------------------------------------------------------

Mark en ik, we zullen Willy altijd in ons hart dragen als diegene die met enorm enthousiasme in 1988 onze groep in Aarschot kwam ondersteunen.
We gingen thuis vergaderen, en Willy kwam af.
We zaten in ons nieuwe huis en waren nog aan het verbouwen en zaten een beetje met onze handen in het haar. Er moest ik weet niet hoeveel materiaal boven op het verdiep geraken.
Dus de vergadering ging dan maar door terwijl wij, Mark en ik gingen sjouwen.
Willy echter die bood zelf aan om met de ganse groep elkeen wat te pakken en dan samen iets te drinken en vergaderen na gedane arbeid.
Dat was echt plezant en zo enthousiasmerend dat we daar veel en vaak aan terugdenken en dachten als we Willy tegenkwamen.
Dat is wat we wilden zeggen.
Willy, een man die ergens met veel goesting kon opvliegen en een groep kon meesleuren daarin.
Willy heeft als medewerker echt veel groepen en mensen op de been geholpen voor Agalev en Groen!

Betty Kiesekoms

------------------------------------------------------
Willy


Ik heb je gekend als een hele fijne collega. Je was zowat de grappigste mens die ik kende, je legendarische woordgrapjes maakten iedereen aan het lachen. Je was een enthousiaste man, vol levenslust en bruisend van energie. Je straalde gezondheid uit.

Alles veranderde toen het loodzware, onverwachte verdict viel. Kanker. Veroorzaakt door asbestvervuiling, de ongenadige killer die jij jarenlang politiek hebt bestreden.

Verdomme. Dat was het enige wat ik op het moment kon denken toen je dat nieuws moest vertellen. Wat zeg je tegen iemand die tegen de dood aankijkt? Je kan diep zuchten, en binnensmonds vloeken, en de tranen laten lopen, en mekaar eens goed vastpakken.

Zelfs dat kan nu niet meer.
Ik ga je ontzettend missen.

Els Keytsman

------------------------------------------------------

Beste Annemie en familie,Toen we met onze provinciefractie bijeen kwamen, een jaar geleden, kondigde Willy aan dat hij niet lang meer te leven had.Het was moeilijk te geloven.... Willy, die sportiviteit en uithoudingsvermogen uitstraalde op en naast zijn fiets.
Toen we samen in Bérisménil waren, twee jaar geleden, draaide hij er zijn hand niet om eventjes naar La Roche te fietsen om brood.
Maar ook zijn voortdurende gevatheid en zijn woordspelletjes zullen we missen.Vergeef onze afwezigheid bij de begrafenis.
We zijn denken die dag aan hem en aan jullie in Mortsel op een colloquium van Groen!Plus, waar we enige taken op ons nemen.
Sinds kort, en veel te kort, was Willy ook 'jong' lid van de 55-plussers van Groen!We wensen jullie veel sterkte in deze moeilijke dagen.

Jo en Cecile

--------------------------------------------------------------------


Willy had vele mooie momenten in de provincieraad. Ook de andere partijen wisten dat Willy iets te vertellen had. Het mooiste moment vond ik de aanklacht van Willy tegen een bedrijf dat geen allochtone werknemers wou aannemen, omdat de klanten dit niet zouden willen. Op zijn unieke manier legde hij haarfijn de gevolgen uit van een dergelijke houding. Hij vermeldde o.a. hoe hij als leraar vaak te maken kreeg met jonge allochtonen die hem vertelden dat ze ook met een diploma niet aan de bak zouden komen. Deze tussenkomst was Willy van de bovenste plank: woede om onrechtvaardigheid en egoïsme, een streven naar een evenwicht tussen emotie en verstand en het blijvend zoeken naar de perfecte, kristalheldere formulering.

Ik wist dat Willy op een fiets geboren was, maar zijn grote liefde voor de Harley Trapperson werd me pas echt duidelijk tijdens het Belgisch kampioenschap veldrijden in Tervuren. Hij was thuis met –hoe kan het anders- de fiets vertrokken en ik had hem in Grimbergen opgepikt. In Tervuren zag ik hem echt genieten van het beulenwerk van een aantal Flandriens in de Brabantse modder. De dag eindigde in de vip-tent met een aantal streekbieren en de enig mogelijke conclusie: voetbal is voor jeannetten, fietsen, dat is pas een echte sport! Als er een hemel bestaat, laat er dan voor Willy zeker fietsen zijn.

Luc Debraekeleer

------------------------------------------------------------------------------------

AFSCHEID VAN WILLY

Willy,

Op het einde van je laatste zomer vertrouwen wij je toe aan onze aarde
met de dood in het hart, want met je weggaan sterft ook een stuk van de groene familie, een stuk van onszelf.

Dinsdagavond op het provinciaal partijbestuur brandde voor jou een kaars, op de plek waar je zou gezeten hebben; ze brandde stil en warm terwijl we niet wisten dat naar het einde toe jouw levenskaars zachtjes doofde.

Veel te vroeg, voor wat het leven je nog had kunnen bieden, als je niet bij Eternit had gewerkt.
Veeleer op tijd om de pijn van de ziekte voorgoed buiten te sluiten en om je draagkracht en die van je geliefden niet onmenselijk zwaar op de proef te stellen.

Willy,

De woorden waarmee je afscheid van ons neemt in je laatste brief , zeggen eigenlijk alles.
Het is trouwens geen doodsbrief, het is een levensbrief.

Je schrijft ons:

“Wat telt is de liefde. Het vermogen ontwikkelen om lief te hebben en geliefd te worden. Dat is het enige.”

Deze afscheidswoorden zijn zo ontroerend, omdat we diep in onszelf weten, hoe juist en hoe waar ze zijn, ook al is het helemaal niet simpel er naar te leven.
De wereld zou er wel helemaal anders uitzien.
Liefde is voor jou altijd zeer omvattend geweest:
je gezin, je dorp, je gemeenschap, de jeugdbeweging, de natuur, de fiets en de groene partij.

Je hebt je jarenlang bij ons in Agalev en later in Groen! ingezet op een begeesterende, heel eigen manier. Je bent namelijk een man van alle stielen:

- een knutselaar met materialen, die ons vervallen secretariaatje in de Platte Lostraat nog een acceptabel uitzicht hebt gegeven;
- een liefhebber van het woordenspel die met veel humor op allerlei situaties kan reageren en veel feestjes heeft opgevrolijkt met stukjes van ene Stilly Vanderwappen;
- een mens die anderen kan vertrouwen geven en als provinciaal medewerker en later als partijsecretaris groepen met inzicht en inlevingsvermogen op weg kan zetten en blijvend steunen ;
- een man met aandacht voor de leuke sfeer en voor het uitzicht van de dingen ;
- een verkozene die een dossier tot op het bot uitpluist maar het gevecht daarover met humor en zelfrelativering voert en daardoor “on speaking terms” blijft met tegenstanders;
- de soepele fietser die met gemak en plezier alle woon-werk-afstanden overbrugde, of het nu naar Temse, Leuven of Brussel was om nog maar te zwijgen van alle andere verkenningstochten, fietsvakanties en fietsen met blinden.
Zelfs in de laatste maanden ben je ermee doorgegaan tot en met de vervulling van een oude droom: rijden naar Sint Jacob van Compostella. Je allerlaatste tocht, lieve groene fietser, was ongemeen hard; de liefde en de vriendschap van je prachtige familie, van de mensen die je verzorgden, van vrienden en medestanders konden je pijn en rusteloosheid temperen en verzachten.

Met dankbaarheid kijken wij terug op alle beelden van jou, de mooie, vrolijke en pijnlijke; ze staan op ons netvlies gebrand. We zullen ze met zorg bewaren en koesteren in verhalen die nooit verloren gaan.

Magda Aelvoet

---------------------------------------------------------------------------------------

Het fietspad langs de spoorweg van Buggenhout tot Kapelle-op-den-Bos wordt eindelijk, zeer binnenkort, aangelegd. Toen je dat eind augustus hoorde, zei je: “Dan hangt nu heel mijn leven aan elkaar: eigenlijk geboren in Buggenhout, opgegroeid in Malderen, wonende in Kapelle-op-den-Bos.” En eindelijk een korte fietsverbinding, wat kan er meer over jouw leven gaan: menselijke banden en fietsbanden. We hadden het nog over de ‘prijs Willy Vanderstappen’ die we aan een gemeente met een nieuw aangelegd fietspad zullen geven. “Voor een functioneel fietspad”, vraag je, “nuttig voor schoolgaande jeugd en werkende mensen.” Wat hadden we die prijs graag door jou nog laten uitreiken, wat een zalig fijnzinnige speech zullen we nu moeten missen.

Op de provincieraad was je het laatste jaar – bij banale beslissingen voor later - vaak met je gedachten bij je dierbaren. Maar als het erop aan kwam was je alert, met een kwinkslag zei je je gedacht en kwam de ‘onbezorgde en grappige’ Willy terug bovendrijven. De andere partijen waarderen je om je constructieve inzet. Je was content dat onze ploeg zo actief en fijn samenwerkt en dat zei je ook. Je wou ons nog graag zoveel leren, en naast jou zitten is een voorrecht geweest.

Malderen was de gemeenschappelijke factor die ons op de trein bezig hield. De chiro, de verbondenheid tussen de mensen en ook de poëzie. Het kon af en toe die ‘rugzak’ van jou wat verlichten. Maar vooral heb jij heel veel mensen een rugzakje meegegeven met energie, vriendschap en optimisme. Dat dragen we mee. En dikwijls, heel dikwijls zal je naam nog uitgesproken worden, met de glimlach. Voor de sport,... zou jij zeggen.

Leentje Van Aken

--------------------------------------------------------------------------------------




Willy,

Je was een buitengewoon mens.
Een man met een visie en die daar ook consequent naar leefde.
Ecologie stond op je voorhoofd geschreven.
Je kon jouw levensvisie ook overbrengen en er anderen mee begeesteren, zonder iets op te dringen.
Je maatschappelijk engagement werkte aanstekelijk.
Je schreef gedreven aan politieke dossiers, met dat over asbest bovenaan de lijst.
Je levensenergie was tomeloos.
Je talent om om de haverklap met een gevatte woordspeling uit te pakken was meesterlijk.
In juni waren we voor het laatst met alle groene vrienden uit de regio samen op de brunch in Kapelle. Iedereen was ten diepste bedroefd, omdat we wisten dat dit wellicht ons laatste samenzijn met jou zou worden. Je mocht vele emotionele knuffels in ontvangst nemen. Toch vond je de moed om ons toe te spreken op jouw niet te evenaren humoristische manier. Je kwinkslagen hadden niets aan kracht verloren. Ook die dag kon je ons aan het lachen krijgen. Het was jij die ons troostte, in de plaats van andersom.
Willy, ik ben gelukkig dat ik jou heb mogen kennen.
Je was een mooie mens en een vriend, die ik nooit zal vergeten.

Magda Van Stevens

-----------------------------------------------------------------------------
Vilvoorde.
De strijd tegen asbestvervuiling

Hoe komt het toch dat zo weinig mensen in Kapelle-op-den –Bos wakker liggen van de asbestvervuiling? Vroegen we ons af op één van de eerste bijeenkomsten die we hadden over het probleem. Willy kon zich er druk in maken. Veel mensen leden in stilte. De omerta was oorverdovend. Willy heeft in elk geval het stilzwijgen doorbroken. Eerst werd hem dat niet in dank afgenomen. Maar gaandeweg groeide het begrip. Als nu tuinen en opritten in Kapelle en omstrekken door de OVAM gesaneerd worden, is dat grotendeels zijn verdienste. Het is een kleine stap in de wereldwijde strijd voor de rechten van de asbestslachtoffers en tegen de vervuiling met asbest. Maar voor Vlaanderen een zeer belangrijke stap. Willy heeft het asbestprobleem zoals het zich vandaag blijft aandienen in Vlaanderen, terug zichtbaar gemaakt. Met zijn open en aangrijpende getuigenissen over het eigen ziek zijn, zijn eigen geschiedenis, heeft hij een beklijvende bijdrage geleverd. Willy staat nu symbool voor het onrecht dat duizenden asbestslachtoffers is aangedaan en nog veel meer andere milieuslachtoffers. Als Groenen kunnen we zijn gedachtenis het best in ere houden, door onze strijd tegen vervuiling en winstbejag ten koste van de gezondheid van mensen, onverkort voort te zetten. Wat Willy overkomen is, mag niet meer gebeuren. Spijtig genoeg is er nog een heel lange weg te gaan.

Johan Malcorps
voormalig parlementslid van Groen!

------------------------------------------------------------------------------------

Willy,

Toen ik eind 1999, begin 2000 voor het eerst naar de regionale vergaderingen van Halle-Vilvoorde kwam, was jij de regionale politiek secretaris. Je leerde mij dat vergaderingen plezant moeten zijn, anders haakt iedereen af. De bestuursvergaderingen en de regionale ledenvergaderingen werden dus steevast geopend met een drankje en er was steeds tijd voor een kwinkslag, een grap of iets persoonlijks. Toch werd het echte politieke werk en de partijuitbouw nooit vergeten en werden soms moeilijke beslissingen genomen.
In 2003 zou ik uw partijsecretaris worden tijdens de moeilijke nachtvluchtencampagne. Na het debacle van mei 2003 verwisselden we van plaats en organiseerden we een spetterend regionaal startfeest in uw tuin. Je was een beetje jaloers dat ik de eerste regionale voorzitter werd nadat we het politiek secretaris mandaat opgaven.
Zonder uw steun zou ik de lijstvorming voor de Vlaamse verkiezingen niet overleefd hebben.
Sinds eind 2004 de provinciale structuur in het leven geroepen werd, hebben we mekaar veel minder gezien, maar als we mekaar zagen, was het alsof er geen tijd was tussen gegaan.
Als dokter voelde ik mij heel machteloos ten opzichte van uw ziekte en ik stond er niet bij stil dat het zo snel zou gaan. Ne man met zone longinhoud. Ik keek ernaar uit om u terug te zien bij de nieuwe provinciale bestuursverkiezingen, daarom stelde ik een telefoongesprek wat uit.
Willy,
Ik heb veel van u geleerd en ben blij een mens als jij gekend te hebben en tot mijn vrienden te mogen gerekend hebben.
All you need is "leffe".

Mark Lamotte
ex-voorzitter Groen! Halle-Vilvoorde

-----------------------------------------------------------------------------------------
Willy

“ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde…”
Pakkend lied van Bram Vermeulen.
Ook jij hebt je steen verlegd
en het water loopt niet meer zoals voorheen
op de vele vlakken waar je actief was

De Zenne wordt proper:
de eerste paling is gemeld
De Molenbeek
of is het de Aa-beek
krijgt stilaan zijn kansen

Alleen de strijd tegen asbest is nu finaal geweest
Maar zelfs daar is de steen verlegd
En kan niet meer
wat ons Willy ontnam

Dank voor je voorbeeld
Dank voor je inzet


Groen! Mechelen

-------------------------------------------------------------------------------------




Willy,

Veel te vroeg fiets je voor altijd van ons weg.

Willy, ik heb je graag gezien. Als partijgenoot met altijd weer nieuwe en frisse ideeën.

Als medewerker op mijn kabinet die zorgde dat we met een lach en een grap de moeilijkste politieke stormen trotseerden.

Als warm en gevoelig mens: altijd aandacht voor de anderen, snel een gedichtje voor iemands verjaardag, een warme knuffel als troost.

Willy jij was voor mij de man die alles had om 100 te worden: sportief en altijd goed gezind.

Tegen de witte dood is blijkbaar geen kruid gewassen.

Voor jou, voor Annemie, voor jullie kinderen en kleinkinderen zal ik verder vechten voor een betere wereld, een wereld waar respect voor het leven het haalt op dodelijk gewin.


Liefs, Mieke Vogels

--------------------------------------------------------------------------------------
lieve collega
ik zie je nog met je koersvélo toekomen op het secretariaat
jij had al 40 km in de benen als ik de slaap nog uit de ogen wreef
ik hoor je met de zoveelste kwinkslag
een sluimerende spanning op het werk ontmijnen
zonder de essentie uit het oog te verliezen
ik lees nog je spitse pen
als stilly vanderwappen in de bladgroen van toen
ik zie je bezig op dat personeelsfeestje
toen je à l’improviste een eenmansact uit je hoed toverde
en iedereen aan het lachen bracht
dat de tranen over onze wangen liepen

lieve groene bondgenoot
steeds bescheiden, meestal op de achtergrond
timmerde je aan de groene weg
je kwam op voor de zwakke weggebruiker
je was de eerste om een stoute prikactie te bedenken
je vocht tegen elke vorm van onrecht
ernstig, maar toch steeds opbouwend
zelfs bij het onrecht dat je uiteindelijk heeft geveld

lieve vriend
jij bracht mensen bij mekaar, weet je
deed ze samen genieten
je deed ze lachen en weer ernstig zijn
je
ik wil je nog zoveel vertellen

adieu ami, je t’aimas bien, tu sais

rudi daems

-------------------------------------------------------------------------------------------
Willy, je fietste door het leven, krachtig, altijd goedlachs en oprecht. Een schalkse renner.
Je reed niet mee om elke rit te winnen, je hoefde geen kopman te zijn. Het peloton, daar voelde je je thuis, tussen de andere renners. Je familie, je vrienden, je collega's.
Je fietste voor het plezier van het rijden.

We zagen je nooit afstappen,
want je was niet anders naast je fiets.
Het plezier van het gedreven leven
met het leven zelf als doel
hield ons bij elkaar.
En als wij het moeilijk kregen,
zette je ons met plezier even uit de wind, zonder dat we het moesten vragen.

Soms reed je mee in het bergklassement van het leven.
Woelige ritten, lange ritten.
Maar de groene trui bleef steeds je lievelingstricot.

Jij bent nu wel afgestapt,
ergens op een helling buiten categorie,
en wij houden halt voor jou en buigen het hoofd.
Konden we nog maar fietsen, dan konden we desnoods zeggen dat de benen slecht waren.

Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn.
Je ploegmaten zullen je missen, Willy.
Het was een eer in jouw team te rijden.


Toon Toelen

-----------------------------------------------------------------------------------------




Beste Willy


Soms, op een onbewaakt moment, vraag je je wel eens af waarom je aan politiek doet. Het lijkt dan alsof politiek alleen maar ‘gedoe’ is. Of je zit in een zoveelste vergadering in een parlement te strijden over wat op dat moment woorden lijken. Het is echter de wereld buiten die ons, groene mensen, de politiek in getrokken heeft. Omdat we bezorgd en verontwaardigd waren, en nog steeds zijn. Als ik jou zag, wist ik altijd weer waarom we dit doen. Je warmte en menselijke energie gaven ons allemaal telkens weer nieuwe moed. Je bleef nieuwe dingen verzinnen. Groene politiek was nooit saai bij jou. En toen werd je ziek. Het was een cynisch noodlot. Wat jij met al je acties duidelijk maakte, overkwam ook jou. Er is niets ‘softs’ aan ecologie, het is soms een harde menselijke realiteit. Een maatschappij die enkel op korte termijn denkt, en zich te zeer richt op het snelle gewin, laat gewone mensen daarvoor een zware prijs betalen. Zodra je wist dat je ziek was, heb je nog zelf, met je eigen woorden, duidelijk gemaakt welke werkelijkheid er schuilt achter de soms ‘veilige’ discussies in parlementen over wetten en regels. Je bleef strijden voor een betere regeling voor wat ondertussen je lotgenoten geworden waren. Mensen met een ‘ongewenste waarheid’ in hun lichaam. Ik bewonderde je moed terwijl ik net als anderen zoveel machteloze woede voelde waardoor ik geen woorden kon vinden. Ik zou willen dat je ons ergens zou kunnen horen nu. Want ik wil je verzekeren dat we door zullen gaan met jouw gevecht. Ook en vooral omdat we de warme en onvervangbare mens die jij voor ons was in onze harten levend willen houden. Daarom doen we het. Het ga je goed Willy.

Vera Dua

---------------------------------------------------------------------------------------

Beste Willy

Je moest eens weten hoe zwaar het me valt om je nu aan te spreken. Liever zou ik naast je staan. Ergens naar kijken, en wachten op de eerste woordspeling die zich aandient. Of gewoon zwijgen, en kijken. Het zou al genoeg zijn.

Ik zie je nog zitten, hoe je diep vanuit je oogkassen keek als je zat te wachten op de woorden. Flirten met woorden, dat zou een goede omschrijving kunnen zijn.

Als ik aan je denk, dan denk ik aan ‘doen’. We hebben veel dingen samen gedaan. Doen was een manier van zijn voor jou. Dingen doen als een bezwering van de onrust. Dingen doen als een vorm van verzet. Niet meer kunnen doen was een harde waarheid voor jou in de laatste maanden van je leven. Je geest leek er niet voor gemaakt, en de onrust nam het soms weer over.

Ik ben niet de enige die bij het woord ‘paradijs’ altijd aan jou zal blijven denken. Het stond voor een droom, die we samen deelden. Uiteindelijk stond het ook voor een plek. Jouw tuin. Je had hem in de loop van de jaren laten uitgroeien tot een eiland vanwaar je steeds weer kon vertrekken. Het werd een eiland om te blijven. Het werd een bolwerk tegen de wereld. Het werd je hele wereld. De tuin was het leven waaraan je je zo graag wilde vasthouden.

Je wilde jezelf zo graag in het leven verliezen. Dat beeld komt altijd bij me terug. Als je in een van je vele momenten van hevige aanwezigheid was, leek het alsof het leven het van je had overgenomen. Dan moesten we je loslaten. Dat was niet moeilijk. Je verdween in iets dat ergens anders was, maar je kwam steeds weer terug. Dat je jezelf in de dood moest verliezen, heeft nooit gepast in het ritme dat jij zo nodig had. En op dat loslaten waren wij niet voorbereid.

Strijden tegen onrecht, en dan getroffen worden door een onrechtvaardige ziekte, hoeveel cynischer kan het lot zijn.

We deelden nog iets, maar toch ook niet helemaal. Dat wat we niet deelden, een gelijke kans op verder leven, maakt me nog altijd radeloos. Kanker is als een niet gevraagde gast, die soms wel blijft tot op het einde van het feest, maar niet helpt bij het afwassen.

Toen ik hoorde dat je gestorven was, bewoog mijn verdriet tussen twee gevoelens. Ik was op een bepaalde manier blij voor jou, omdat ik wist dat jouw lijden voorbij was. Mooier omringd dan jij was, door zo’n bijzondere mensen, kan een mens niet sterven. Maar ik was ook kwaad. Onbeschrijflijk kwaad. Op die verdomde ziekte. In jouw geval was je vonnis niet-onderhandelbaar. Je hebt geen kans gekregen. En ik zal dat nooit kunnen aanvaarden.

Leven is even uit de zee komen, en een tijdje op het land blijven. Om dan weer terug te gaan. De golf kan er alleen zijn door de zee. En de zee vindt haar bestemming ook in de golven. Zo zijn we met elkaar verbonden. Rust vinden en dingen doen, zijn als zijn en worden. In de zee zijn ze één. Ik wil je graag terug naar de zee dragen Willy. Zo draag ik je ook naar mezelf. En daar mag je altijd blijven leven.

Jan Mertens