Maandag 22/01
De zon schijnt en de temperatuur is zacht. Ik haal hout binnen voor de haard en ruim nog wat nat hout op zodat het droog onder een afdakje ligt. Ik controleer de stormschade in de tuin en deze is beperkt tot het tuinhuis: drie dakpannen en een glas dat in stukken en brokken ligt. Het valt dus allemaal erg mee.
Toch moet ik na een drietal uurtjes ophouden met werken. Zwaar werk gaat niet meer zoals vroeger. Ik voel de krachten in mijn lichaam afnemen. Een lichaam dat eenmaal de tempel van mijn ziel was. Ik fietste 50 tot 70 km per dag en van dit alles blijft niets over. Gewoon naar het dorp fietsen tussen 15 en 20 km/uur zoals elke normale sterveling is nu voor mij genoeg. Een jaar geleden was ik nog bij momenten in staat een gemiddelde van 30 km/uur te halen. Op mijn GSM staat nog altijd als boodschap: “Fiets de dag”.
Ik schakel over naar lichter werk op de PC en maak wat aanvullingen op een nota van Leen, collega provincieraadslid van Groen!. Ik ben bijzonder blij haar als collega te hebben.
Ondanks de bezigheden komt de weemoed ‘s avonds boven en kan ik me nog moeilijk op iets concentreren. Pilletjes moeten me nu in slaap brengen om niet te blijven dolen.
Dinsdag 23/01
Eén dag in de week zorgt Annemie voor Frie, onze tweede kleindochter. Ze is zeven maanden en probeert een volledige rol te maken op haar speelkussen. Blijven oefenen kind, het lukt je wel!
Voor mij is het sporen richting Leuven naar het provinciehuis. Alle diensten van de provincie worden aan de raadsleden voorgesteld. De helft van de raad bestaat uit nieuwe leden. Het wordt een diarree van PowerPoint presentaties zodat de aandacht gaandeweg verslapt.
Ik haast me naar de trein want ik wil Freddy Robberecht zien. Nog een jeugdvriend van de chiro. Samen zijn we nog vrijgestelde geweest bij chirojeugd Vlaanderen. Het zijn banden die niet door te knippen zijn. We noteren zondag 11 februari bij hen thuis in Temse.
’s Avonds gaan Annemie en ik, op initiatief van mijn zus Hilde, naar de dinsdagavond film in het Cultureel centrum in Strombeek. “Into Great Silence”. Geen verhaal of muziek, maar 162 minuten over stilte, meditatie over het kloosterlijke leven in de Grand Chartreuse. Een strenge Kartuizerorde in de Franse Alpen in de buurt van Grenoble. Enkele toeschouwers lopen de zaal uit. Het vraagt een inspanning om te blijven maar het beklijft. Abdijen hebben op mij altijd een wat persoonlijke indruk nagelaten. Het bier inbegrepen.
Woensdag 24/01
Het maakt me altijd blij om naar de Franse les te gaan. De groep vangt mij attent op. Erna komt me thuis ophalen en brengt me terug naar huis. Een omweg van Hofstade via Kapelle en Mechelen is voor haar niet teveel.
Voor Annemie is het de dag om thuis even weg te zijn. Voorlezen en vertellen in het woon- en zorgcentrum Akapella. Daarna even naar haar vroegere school, het SGI, langslopen om ondersteunend Nederlands te geven aan Robert, een Roemeense jongen. In de namiddag gaat ze boeken inlezen voor blinden in Mechelen. Het is bijzonder belangrijk voor haar, maar ook voor mij. Ik weet dat ze door dit te doen energie blijft putten om de zorg thuis te kunnen blijven opnemen.
De afspraak met Jos om naar de abdij van Grimbergen te gaan gaat niet door. Jos een lotgenoot en is wat grieperig. Al jaren is hij een geëngageerd medewerker bij het samenstellen van het archief van de abdij. Monnikenwerk noemen ze dat, maar ik denk dat ze het lekenwerk van Jos bijzonder waarderen. De afspraak wordt naar een latere datum verschoven. http://www.kerkgrimbergen.be/
Vlaams minister van Leefmilieu de heer Peerters pakt uit met een asbestactieplan in opvolging van de hoorzittingen in het Vlaams Parlement. Het bevat veel goede punten, maar over de gedeelde verantwoordelijkheid van Eternit wordt met geen woord gesproken. De sanering is volledig ten laste van de overheid, de belastingsbetaler. Wie beschermt wie? Dinsdag vergader ik hierover in de commissie Leefmilieu van de provincieraad met o.m. afgevaardigden van OVAM (Openbare Vlaamse Afval Maatschappij) VVSG (Vereniging Vlaamse Steden en Gemeenten) . We willen een plan uitwerken hoe de provincie de gemeenten kan ondersteunen een verantwoord asbestplan uit te werken en dit zowel op het openbare als particuliere domein. De asbestcementinzameling op de gemeentelijke containerparken is hier maar een klein onderdeel van. Het belet burgemeester Leo Peeters niet om nu al in de pers en Ring TV uit te pakken dat Kapelle-op-den-Bos klaar is met een asbestactieplan. De problematiek is te ernstig om hier partijpolitieke spelletjes te spelen.
Lieve groetjes van een menske met een heel klein hartje voor 't moment. Pas nu ben ik in staat te voelen wat zij voelt en welke strijd het gezin samen moet voeren. Ann heeft slecht nieuws en moet aan een nieuwe chemokuur beginnen. Ook al staat er een heel leger achter jou, het is de soldaat die het moet doen.
’s Avonds, op uitnodiging van Peterjan - een oud-collega kabinetsmedewerker - naar het theater in Dilbeek. Het Toneelhuis brengt met Olympique Dramatique het stuk ‘The lieutenant of Inishmore’. De zaal giert bij momenten van het lachen bij het zien van zoveel absurditeit. Maar de spelers slagen er niet in mijn geest mee te nemen.
Donderdag 25/01
Tweede schilder-keukendag. De familie Vanderstappen staat weer paraat om een helpende hand te bieden. Frans, Katrijn en Sabine rollen de borstels uit. Voor mij is het vooral helend om samen dit werk aan te pakken. Wanneer ze in de namiddag het huis verlaten en ik terug op mezelf val voel ik me wat eenzaam. Annemie kreeg een verwenbeurt cadeau. Gelukkig weet ik dat vanavond Jef en Marina uit Malderen nog op bezoek komen. Jef is een echte oppepper. Hij trakteert me op enkele flesjes “Kombucha” een theezwamdrank die hij mij bijzonder aanraadt.
Annemie maakt weinig van het gesprek mee. Ze heeft haar handen vol met de telefoons van bezorgde vrienden die mekaar opvolgen.
Vrijdag 26/01
Na de kappersbeurt rijden we naar Melsbroek op uitnodiging van Daan en Julia. Bijzondere chirovrienden waar we zowel verbondelijk (provinciaal) en nationaal jaren hebben mee samengewerkt.
Melsbroek lijkt wel een ingesloten dorp door autostrades, ringwegen en de luchthaven, toch heeft het nog verrassend veel natuur. Wandelen gaat nog bijzonder goed en ik probeer het dan ook zo goed mogelijk te onderhouden. De natuur heelt de gedachten. Daan heeft een grote liefde voor zijn dorp en heeft een bijzonder overlegtalent als AVC- verantwoordelijke. Ook in zijn dorp heeft heeft hij zijn talent gebruikt als het er op aankomt stukjes bos en natuur de ruimte te geven die ze verdienen. Je gelooft het bijna niet dat vlakbij Zaventem en Machelen (wijlen Johan Anthierens noemde Machelen het “Guernica” van Vlaanderen) nog zoveel natuur te vinden is Melsbroek.
Gezellig en lekker aan tafel gaat het over het wel en wee van het verenigingsleven, de kinderen die het huis zijn uitgewaaid en de jeugdbeweging die bijzonder sterk blijft in Vlaanderen, ondanks een veel groter aanbod aan ontspanningsmogelijkheden waar de jeugd nu kan uit kiezen. We zien elkaar zeker terug.
Zaterdag 27/01
Bert is thuis en is bijzonder attent. Vraagt welke werkjes nog moeten gebeuren en kan bijzonder goed praten over zijn gevoelens. Mijn zoon is ’n vastpakker. Het emotionele zal hij ook lichamelijk uiten. Deze week had hij het wat moeilijker daar hij meer dan anders alleen aan het werk was.
Annemie en ik gaan in de namiddag naar de Sauna kwestie van wat te relaxen. Thuisgekomen is het eten klaar dankzij de kookkunst van Bert. Hij is nog maar 26 maar overtreft hier al zijn vader.
Karolien heeft een goede nacht gehad op “De Nachten” in Antwerpen. Ik gun het mijn kinderen zo graag dat ze even kunnen ontsnappen, nu het leven na mijn verdicht ‘overleven’ is geworden.
De zon schijnt en de temperatuur is zacht. Ik haal hout binnen voor de haard en ruim nog wat nat hout op zodat het droog onder een afdakje ligt. Ik controleer de stormschade in de tuin en deze is beperkt tot het tuinhuis: drie dakpannen en een glas dat in stukken en brokken ligt. Het valt dus allemaal erg mee.
Toch moet ik na een drietal uurtjes ophouden met werken. Zwaar werk gaat niet meer zoals vroeger. Ik voel de krachten in mijn lichaam afnemen. Een lichaam dat eenmaal de tempel van mijn ziel was. Ik fietste 50 tot 70 km per dag en van dit alles blijft niets over. Gewoon naar het dorp fietsen tussen 15 en 20 km/uur zoals elke normale sterveling is nu voor mij genoeg. Een jaar geleden was ik nog bij momenten in staat een gemiddelde van 30 km/uur te halen. Op mijn GSM staat nog altijd als boodschap: “Fiets de dag”.
Ik schakel over naar lichter werk op de PC en maak wat aanvullingen op een nota van Leen, collega provincieraadslid van Groen!. Ik ben bijzonder blij haar als collega te hebben.
Ondanks de bezigheden komt de weemoed ‘s avonds boven en kan ik me nog moeilijk op iets concentreren. Pilletjes moeten me nu in slaap brengen om niet te blijven dolen.
Dinsdag 23/01
Eén dag in de week zorgt Annemie voor Frie, onze tweede kleindochter. Ze is zeven maanden en probeert een volledige rol te maken op haar speelkussen. Blijven oefenen kind, het lukt je wel!
Voor mij is het sporen richting Leuven naar het provinciehuis. Alle diensten van de provincie worden aan de raadsleden voorgesteld. De helft van de raad bestaat uit nieuwe leden. Het wordt een diarree van PowerPoint presentaties zodat de aandacht gaandeweg verslapt.
Ik haast me naar de trein want ik wil Freddy Robberecht zien. Nog een jeugdvriend van de chiro. Samen zijn we nog vrijgestelde geweest bij chirojeugd Vlaanderen. Het zijn banden die niet door te knippen zijn. We noteren zondag 11 februari bij hen thuis in Temse.
’s Avonds gaan Annemie en ik, op initiatief van mijn zus Hilde, naar de dinsdagavond film in het Cultureel centrum in Strombeek. “Into Great Silence”. Geen verhaal of muziek, maar 162 minuten over stilte, meditatie over het kloosterlijke leven in de Grand Chartreuse. Een strenge Kartuizerorde in de Franse Alpen in de buurt van Grenoble. Enkele toeschouwers lopen de zaal uit. Het vraagt een inspanning om te blijven maar het beklijft. Abdijen hebben op mij altijd een wat persoonlijke indruk nagelaten. Het bier inbegrepen.
Woensdag 24/01
Het maakt me altijd blij om naar de Franse les te gaan. De groep vangt mij attent op. Erna komt me thuis ophalen en brengt me terug naar huis. Een omweg van Hofstade via Kapelle en Mechelen is voor haar niet teveel.
Voor Annemie is het de dag om thuis even weg te zijn. Voorlezen en vertellen in het woon- en zorgcentrum Akapella. Daarna even naar haar vroegere school, het SGI, langslopen om ondersteunend Nederlands te geven aan Robert, een Roemeense jongen. In de namiddag gaat ze boeken inlezen voor blinden in Mechelen. Het is bijzonder belangrijk voor haar, maar ook voor mij. Ik weet dat ze door dit te doen energie blijft putten om de zorg thuis te kunnen blijven opnemen.
De afspraak met Jos om naar de abdij van Grimbergen te gaan gaat niet door. Jos een lotgenoot en is wat grieperig. Al jaren is hij een geëngageerd medewerker bij het samenstellen van het archief van de abdij. Monnikenwerk noemen ze dat, maar ik denk dat ze het lekenwerk van Jos bijzonder waarderen. De afspraak wordt naar een latere datum verschoven. http://www.kerkgrimbergen.be/
Vlaams minister van Leefmilieu de heer Peerters pakt uit met een asbestactieplan in opvolging van de hoorzittingen in het Vlaams Parlement. Het bevat veel goede punten, maar over de gedeelde verantwoordelijkheid van Eternit wordt met geen woord gesproken. De sanering is volledig ten laste van de overheid, de belastingsbetaler. Wie beschermt wie? Dinsdag vergader ik hierover in de commissie Leefmilieu van de provincieraad met o.m. afgevaardigden van OVAM (Openbare Vlaamse Afval Maatschappij) VVSG (Vereniging Vlaamse Steden en Gemeenten) . We willen een plan uitwerken hoe de provincie de gemeenten kan ondersteunen een verantwoord asbestplan uit te werken en dit zowel op het openbare als particuliere domein. De asbestcementinzameling op de gemeentelijke containerparken is hier maar een klein onderdeel van. Het belet burgemeester Leo Peeters niet om nu al in de pers en Ring TV uit te pakken dat Kapelle-op-den-Bos klaar is met een asbestactieplan. De problematiek is te ernstig om hier partijpolitieke spelletjes te spelen.
Lieve groetjes van een menske met een heel klein hartje voor 't moment. Pas nu ben ik in staat te voelen wat zij voelt en welke strijd het gezin samen moet voeren. Ann heeft slecht nieuws en moet aan een nieuwe chemokuur beginnen. Ook al staat er een heel leger achter jou, het is de soldaat die het moet doen.
’s Avonds, op uitnodiging van Peterjan - een oud-collega kabinetsmedewerker - naar het theater in Dilbeek. Het Toneelhuis brengt met Olympique Dramatique het stuk ‘The lieutenant of Inishmore’. De zaal giert bij momenten van het lachen bij het zien van zoveel absurditeit. Maar de spelers slagen er niet in mijn geest mee te nemen.
Donderdag 25/01
Tweede schilder-keukendag. De familie Vanderstappen staat weer paraat om een helpende hand te bieden. Frans, Katrijn en Sabine rollen de borstels uit. Voor mij is het vooral helend om samen dit werk aan te pakken. Wanneer ze in de namiddag het huis verlaten en ik terug op mezelf val voel ik me wat eenzaam. Annemie kreeg een verwenbeurt cadeau. Gelukkig weet ik dat vanavond Jef en Marina uit Malderen nog op bezoek komen. Jef is een echte oppepper. Hij trakteert me op enkele flesjes “Kombucha” een theezwamdrank die hij mij bijzonder aanraadt.
Annemie maakt weinig van het gesprek mee. Ze heeft haar handen vol met de telefoons van bezorgde vrienden die mekaar opvolgen.
Vrijdag 26/01
Na de kappersbeurt rijden we naar Melsbroek op uitnodiging van Daan en Julia. Bijzondere chirovrienden waar we zowel verbondelijk (provinciaal) en nationaal jaren hebben mee samengewerkt.
Melsbroek lijkt wel een ingesloten dorp door autostrades, ringwegen en de luchthaven, toch heeft het nog verrassend veel natuur. Wandelen gaat nog bijzonder goed en ik probeer het dan ook zo goed mogelijk te onderhouden. De natuur heelt de gedachten. Daan heeft een grote liefde voor zijn dorp en heeft een bijzonder overlegtalent als AVC- verantwoordelijke. Ook in zijn dorp heeft heeft hij zijn talent gebruikt als het er op aankomt stukjes bos en natuur de ruimte te geven die ze verdienen. Je gelooft het bijna niet dat vlakbij Zaventem en Machelen (wijlen Johan Anthierens noemde Machelen het “Guernica” van Vlaanderen) nog zoveel natuur te vinden is Melsbroek.
Gezellig en lekker aan tafel gaat het over het wel en wee van het verenigingsleven, de kinderen die het huis zijn uitgewaaid en de jeugdbeweging die bijzonder sterk blijft in Vlaanderen, ondanks een veel groter aanbod aan ontspanningsmogelijkheden waar de jeugd nu kan uit kiezen. We zien elkaar zeker terug.
Zaterdag 27/01
Bert is thuis en is bijzonder attent. Vraagt welke werkjes nog moeten gebeuren en kan bijzonder goed praten over zijn gevoelens. Mijn zoon is ’n vastpakker. Het emotionele zal hij ook lichamelijk uiten. Deze week had hij het wat moeilijker daar hij meer dan anders alleen aan het werk was.
Annemie en ik gaan in de namiddag naar de Sauna kwestie van wat te relaxen. Thuisgekomen is het eten klaar dankzij de kookkunst van Bert. Hij is nog maar 26 maar overtreft hier al zijn vader.
Karolien heeft een goede nacht gehad op “De Nachten” in Antwerpen. Ik gun het mijn kinderen zo graag dat ze even kunnen ontsnappen, nu het leven na mijn verdicht ‘overleven’ is geworden.
Zondag 28/01
Vandaag worden onze twee kleinkinderen gedoopt : Fleur en Frie. Aan Fleur is het allemaal goed uitgelegd wat er gaat gebeuren, want ze is ondertussen al een flinke meid van 4 jaar. Frie, haar zusje van zeven maanden, protesteert even wanneer de priester het wijwater over haar hoofdje giet. Om koudwatervrees te vermijden heeft hij het water nochthans lichtjes op temperatuur gebracht. We zijn er samen met nog twee andere families met hun doopkinderen. Karolien, mijn jongste dochter, is meter van Fleur en Sara, mijn tweede dochter, is meter van Frie.
Plaats van gebeuren : de Sint-Amanduskerk van Malderen. In deze kerk voel ik nog altijd de warmte van mijn jeugd. De pastoor, Ward Vanderweghen, is een oude bekende. Toen ik groepsleider was van de chiro was hij onze proost.
Verder gezellig samen zijn bij Eef en Rudi met familie.
Ik kijk uit naar volgende week : drie dagen Ardennen aan de boorden van de Semois met Roos en René, Hilde en Frans, Annemie en Willy
