Naar Watou 16-17-18 februari 2007

Watou in de winter. Het leven is er stil, in tegenstelling met de gezellige drukte die de poëziezomer in Watou telkens weer in petto heeft. Het was jaren een traditie om er samen met vrienden een daguitstap van te maken. Woord en beeld werden in elkaar verstrengeld en geënt op een bepaalde locatie.
Voor de editie van 1998 werd de medewerking van het S.MA.K. gevraagd. Niet dat alles te 'SMAKen' viel, want bij bepaalde installaties werd er, naar mijn mening, met 'de Hoed van Jan ' naar gegooid. Maar één man is me toen bijzonder bijgebleven: Anton Korteweg.

Anton Korteweg, een Nederlandse dichter,verleidde mij onmiddellijk zijn poëziebundel te kopen. Het leek wel of ik zelf aan het woord was toen ik op de flap las: "Ik ben een gelukkig man: ik heb één vrouw en twee fietsen". Ik voegde er voor mezelf nog aan toe: ....en vier kinderen"

In een oude kippenstal stond een kunstwerk, 'Duikelaar' genoemd, dat alle momenten kon vallen, maar een mekaniekje bracht het steeds in evenwicht. Bovendien herhaalde een bandje voortdurend het bijzonder korte gedicht (een Korteweg dus) zodat je na een kwartier verblijf in de stal het gedicht van buiten kende.

DUIKELAAR

Al lijk ik er wat wankel bij te staan,
vergis je niet: ik heb een fundament
diep in mezelf. Ik richt me altijd op.
Ik ben door niets, door niemand neer te slaan

Anton Korteweg
uit "In handen"
Amsterdam, Meulenhof 1997


Ik heb het gedicht dikwijls geciteerd, vooral als ik onderweg was als animator ter ondersteuning van groepswerkingen van Groen! (lees toen nog Agalev) in Vlaams-Brabant. Ik bezocht er het hele scala van groepen, die met een waakvlamprogramma tot deze met een steekvlamprogramma. Het gedicht werkte echt om medewerkers te enthousiasmeren.

Het nu bij mezelf toepassen, na mijn verdict asbestkanker te hebben, is niet zo vanzelfsprekend. Het leven is nu overleven geworden, en toch probeer ik dit gedicht dagelijks op te zeggen teneinde er kracht in te vinden. Het is mijn adagio geworden om de dag mee te beginnen. Maar de duikelaar wankelt en probeert overeind te kruipen met de hulp van vrouw, kinderen en kleinkinderen. Kleinkinderen van vier jaar en acht maanden, voor wie er niets is veranderd gezien zij de kracht hebben in het hier en u te leven.
Ik vraag me af hoe mijn lotgenoten Jos Boschmans en Walter Huysmans waar ik soms contact mee heb het dagelijks overleven.
Een hele proloog ter inleiding op ons familieweekend in Watou!

Saartje had het initiatief genomen om met zijn allen samen te zijn. Wij, dat zijn onze vier kinderen: Eef & Rudy met hun twee kinderen: Fleur en Frie, Sara en haar vriendin Marjon, Bert, onze zoon, en Karolien, de jongste van ons klavertje vier.
Met tien aan tafel in een gezellig huisje aan de 'schreve' in Abeele, net voorbij Watou.
www.denbogaarde.be


De eerste avond dat is lekkere pompoensoep uit onze tuin en huisgemaakte spaghetti eten en gezellig rond de houtkachel zitten en het vuur zien branden. Saartje heeft een boek voor mij gekocht: "De omweg naar Santiago" van Cees Nooteboom. Ieder van de kinderen weet dat Santiago de Compostela een steeds uitgestelde droom is geweest om dit traject fietsend af te leggen. Alleen God weet waarom ik steeds uitstelde zijn pelgrim te zijn.
We hebben bij leven en welzijn een alternatief uitgewerkt voor de maand mei. Meer details volgen later nog.

Voor zaterdag kiezen we voor een wandeling langs de Kemmelberg. Een puist van 156 m, midden het parcours van Gent-Wevelgem, waar renners terecht vloeken als de kasseien er spekglad bij liggen.
Vandaag straalt de zon alsof het reeds lente is. Voor het eerst voel ik pijn in mijn zij. We beslissen om met de auto naar boven te rijden en de wandeling te beperken tot een afdaling. In het dorp spannen we af in een café "Het labyrint". dat vol staat met volksspelen, Mariabeelden huishoudapparaten en oude fietsplaten. Fietsplaten? Dat vraagt en woordje uitleg. Om te mogen fietsen moest je vroeger nog een taks betalen. De tijden zijn wel grondig veranderd, nu men je zelfs wil betalen om toch maar de fiets te nemen (en het hoeft niet altijd tot Kyoto te zijn!) Buiten proberen we nog even het doolhof, maar het is een echt labyrint, want niemand van ons kan de boom in het midden aantikken.
www.hetlabyrint.be


We maken, voor de rest van dag, nog een rondrit door de dorpen van het Heuvelland.
Even de grens over voor de Zwarte berg, waar het zwart van het volk is voor het pannenkoeken- en wafeltoerisme.

Met weemoed denk ik terug aan twee jaar terug, toen ik samen met mijn zoon Bert en nog enkele fietsvrienden, van thuis vertrokken naar Westouter. Boven op de heuvels wachten ik en mijn zoon op de achterblijvers om samen onze tocht verder te zetten. Ook nu rijden wielertoeristen en wielerterroristen de heuvels op en af in outfitjes die lijken op die van Zulte-Waregem.

Zondag maken we de keuze Ieper te bezoeken, want ook wij hebben nog enkele suggesties voor een beter bestuur voor Yves Leterme. Maar geen Leterme te zien in deze kattestad. In avondnieuws kom ik te weten dat Yves op dat moment op de tribunes zat in Aalst voor het carnaval. Een confettifeest dat me nooit veel gezegd heeft. Maar goed ieder diertje zijn pleziertje.
We beslissen het "In Flanders fields-museum" te bezoeken. Een oorlogsmuseum met een vredesboodschap. Je voelt er de gruwel, de ellende, de angst en de hoop van de grote oorlog die op een paar meters werd uitgevochten. We lopen nog even langs de Menenpoort. Het is voor mij altijd een obligaat nummer en mijn last post om een bezoek aan Ieper mee af te sluiten. Duizenden namen van jonge mensen staan gebeiteld in de stenen opdat we ze nooit zouden vergeten. Verrassend de vele namen uit alle landen van de Britse kolonies die gevochten hebben voor de vrede en ons 'Gemenebest'.

We nemen afscheid van elkaar. Waar dit vroeger de doodsgewone zaak was wil je nu minutenlang knuffelen en niet loslaten . Ik bedwing mijn tranen voor mijn geliefden in Flanders Fields ...