Vandaag eindelijk begonnen met een blog. Met bijzondere dank aan Jan Mertens die vanuit Leuven vandaag thuis bij me langs kwam in Kapelle-op-den-Bos om alles op te starten.
Ondanks alles ben ik een geluksvogel. Mijn buren trakkteerden ons gisteren op een uitgereid verrassingsontbijt netjes verpakt in een mand. Van mantelzorg gesproken. Gisteren bij Mieke Vogels langs geweest op haar nieuw dakappartement in Deurne. Mieke had voor deze gelegenheid om 12.00 uur een drink georganiseerd en alle Antwerpse ex collga's kabinetsleden uitgenodigd. Het werd een blij weerzien en de zon straalde door de ramen. Met ons vieren: de "Willy's en de Miekes" zijn we gaan wandelen in het Rivierenhof om daarna aan te schuiven aan tafel. Lekker en gezellig.
Wereldwinkel Londerzeel had vandaag zijn geschenkenbeurs in het "Leireken". Een jaarlijke traditie de tweede zondag van december. We zijn er blijven hangen van drie tot negen uur.
Wat eerst een familietafel was met Eef, Rudi, de twee kleinkinderen Fleur en Frie en onze dochters Saar en Karolien werden de tafels bij elkaar geschovenen en bleven de traktaties maar komen. Jef en Marina spanden de kroon, want ze werden voor de vierde maal grootvader en grootmoeder. De chirovrienden van toen waren er allemaal: Jos en Anita, Willy en Godelieve, Jef en Marina, Rene en Roos (Roos zal wel verbeteren dat ze van VVKSM is). Verder Guido, Sabine, Hilde en Frans mijn broer, schoonzus, zuster en schoonbroer die ongelovelijk goed voor ons zorgen. Het deed me helemaal vergeten dat ik een zieke man ben. Dank zij hen slaag ik er in om in het hier en nu te leven en het leven genietbaar te maken ondanks alles.
10 december 2006
Artikel in Het Laatste Nieuws
Voorvechter asbestproblematiek lijdt aan kanker
Kapelle-op-den-Bos
Willy Vanderstappen, provincieraadslid en voorzitter van Groen! Kapelle-op-den-Bos, kreeg vrijdag 3 november te horen dat hij longvlieskanker had, een ongeneeslijke ziekte die het gevolg is van asbestvervuiling. Vanderstappen was jarenlang bezig met de asbestproblematiek op de politieke agenda te zetten. «Iedereen stond perplex toen ze het nieuws hoorden», vertelt hij. «Ik straalde gezondheid uit en kwam pas dit jaar voor de eerste keer in een ziekenhuis. Ik was altijd diegene die er als bezoeker kwam.»
In het schooljaar 1965-1966 werkte Willy Vanderstappen voor de fabriek Eternit in Kapelle-op-den-Bos, die asbest produceerde. Ook zijn vader was er lange tijd arbeider. «Als kind speelde ik in zakken van het bedrijf. Toen ik bij de dokter kwam met klachten over kortademigheid, vroeg hij naar mijn voorgeschiedenis. Toen ging een belletje rinkelen. Ik had er nooit eerder angst voor, want dat is echt het noodlot. Ik wist ook pas van de jaren '90, sinds ik politiek actief werd, wat de gevolgen konden zijn van asbest.»
jeugdlokalen
Het is mijn politieke testament, zegt Vanderstappen. «Je kan de zieken niet genezen en de doden niet tot leven wekken, maar wel voorkomen dat het zich nog voordoet. Ik maak mij bijvoorbeeld zorgen over jeugdlokalen, die vaak in asbest zijn opgetrokken. Bij scholen is dat ook het geval, maar daar is er constant personeel om een oogje in het zeil te houden. Er kan altijd stof vrijkomen wanneer er een bal tegen een muur belandt. We moeten dat nagaan. In Kapelle heb je zo het lokaal van de chiromeisjes, in Londerzeel dat van de scouts.»
Volgens dokters sterft 80 procent van de patiënten met longvlieskanker binnen de twee jaar.
«Omdat ik er politiek mee bezig was, wist ik dat. Mijn wereld stond stil toen ik het nieuws hoorde. Je hebt als 58-jarige nog plannen en opeens is je toekomst weg. Elke dag krijgen tachtig Belgen te horen dat ze kanker hebben, maar vaak kunnen zij er nog tegen vechten. Bij mij was de klap dubbel.»
andere prioriteiten
Hoe het nu verder moet?
«Voor het eerst merk je de beperktheid van de tijd en beschouw je ze als kostbaar», besluit Vanderstappen. «Ik wil nu de dingen doen die ik graag doe. Ik had het fysiek al moeilijk om zowel overdag als 's avonds
te vergaderen. Maar nu heb ik ook andere prioriteiten, zoals familie en vrienden. Ik wist niet dat ik zoveel vrienden had. Met alle uitnodigingen die ik kreeg, kan ik een reisbureau beginnen.»
(Bart Vanderkelen, Het Laatste Nieuws, 2 december 2006)
Kapelle-op-den-Bos
Willy Vanderstappen, provincieraadslid en voorzitter van Groen! Kapelle-op-den-Bos, kreeg vrijdag 3 november te horen dat hij longvlieskanker had, een ongeneeslijke ziekte die het gevolg is van asbestvervuiling. Vanderstappen was jarenlang bezig met de asbestproblematiek op de politieke agenda te zetten. «Iedereen stond perplex toen ze het nieuws hoorden», vertelt hij. «Ik straalde gezondheid uit en kwam pas dit jaar voor de eerste keer in een ziekenhuis. Ik was altijd diegene die er als bezoeker kwam.»
In het schooljaar 1965-1966 werkte Willy Vanderstappen voor de fabriek Eternit in Kapelle-op-den-Bos, die asbest produceerde. Ook zijn vader was er lange tijd arbeider. «Als kind speelde ik in zakken van het bedrijf. Toen ik bij de dokter kwam met klachten over kortademigheid, vroeg hij naar mijn voorgeschiedenis. Toen ging een belletje rinkelen. Ik had er nooit eerder angst voor, want dat is echt het noodlot. Ik wist ook pas van de jaren '90, sinds ik politiek actief werd, wat de gevolgen konden zijn van asbest.»
jeugdlokalen
Het is mijn politieke testament, zegt Vanderstappen. «Je kan de zieken niet genezen en de doden niet tot leven wekken, maar wel voorkomen dat het zich nog voordoet. Ik maak mij bijvoorbeeld zorgen over jeugdlokalen, die vaak in asbest zijn opgetrokken. Bij scholen is dat ook het geval, maar daar is er constant personeel om een oogje in het zeil te houden. Er kan altijd stof vrijkomen wanneer er een bal tegen een muur belandt. We moeten dat nagaan. In Kapelle heb je zo het lokaal van de chiromeisjes, in Londerzeel dat van de scouts.»
Volgens dokters sterft 80 procent van de patiënten met longvlieskanker binnen de twee jaar.
«Omdat ik er politiek mee bezig was, wist ik dat. Mijn wereld stond stil toen ik het nieuws hoorde. Je hebt als 58-jarige nog plannen en opeens is je toekomst weg. Elke dag krijgen tachtig Belgen te horen dat ze kanker hebben, maar vaak kunnen zij er nog tegen vechten. Bij mij was de klap dubbel.»
andere prioriteiten
Hoe het nu verder moet?
«Voor het eerst merk je de beperktheid van de tijd en beschouw je ze als kostbaar», besluit Vanderstappen. «Ik wil nu de dingen doen die ik graag doe. Ik had het fysiek al moeilijk om zowel overdag als 's avonds
te vergaderen. Maar nu heb ik ook andere prioriteiten, zoals familie en vrienden. Ik wist niet dat ik zoveel vrienden had. Met alle uitnodigingen die ik kreeg, kan ik een reisbureau beginnen.»
(Bart Vanderkelen, Het Laatste Nieuws, 2 december 2006)
Artikel De Morgen 25 november 2006
Hier kan je het volledige interview lezen (journalist Peterjan Bogaert).
Abonneren op:
Posts (Atom)
